Οι “οικισμοί” που καίγονται και στην πραγματικότητα είναι προάστια της Πάτρας

Στις φλόγες τυλίχθηκαν τα Βραχνέικα, τα Τσουκαλέικα, τα Καμίνια, τα Συχαινά και η Βούντενη, που παρουσιάστηκαν από τα περισσότερα μέσα ως “οικισμοί” κοντά στην Πάτρα.

Ένας κάτοικος της πόλης ένιωσε την ανάγκη να διευκρινίσει ποια είναι η πραγματικότητα και θέλει όλες αυτές τις περιοχές να είναι προάστια του Δήμου Πατρέων, πλήρως ενταγμένα στον αστικό ιστό της πόλης.

 

«Θερμή παράκληση προς τα αθηνοκεντρικά ΜΜE: Τα Βραχνέικα, τα Τσουκαλέικα, τα Καμίνια, τα Συχαινά, η Βούντενη κι άλλα τόσα τοπωνύμια που μέχρι χθες ήταν άγνωστα στους πολλούς, δεν αποτελούν ακριβώς «οικισμούς».

Δεν είναι απομακρυσμένες περιοχές σε απρόσιτα βουνά.

Όλες αυτές οι εντολές εκκένωσης που μεταδίδουν τα ΜΜΕ παρουσιάζονται σαν να πρόκειται για μικρά χωριά μακριά από τον αστικό ιστό, ενώ στην πραγματικότητα είναι σαν να λες στους κατοίκους του Αλίμου να εκκενώσουν προς Καλλιθέα/Νέο Κόσμο και στους κατοίκους της Πεύκης να εκκενώσουν προς Σύνταγμα.

Μπακαλίστικη η αναλογία, αλλά σε μεγάλο βαθμό ακριβής.

Είναι περιοχές που ανήκουν στον Δήμο Πατρέων, κάποιες από τις οποίες αποτελούν εδώ και δεκαετίες προάστια, πλήρως ενταγμένα στον αστικό ιστό της πόλης. Στον αστικό ιστό της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας, η οποία ΚΑΙΓΕΤΑΙ από χθες. Ο δήμος της Πάτρας είναι μεγαλύτερος από τον δήμο Πειραιά, έχει μεγαλύτερο πληθυσμό αθροιστικά από τους δήμους Περιστερίου και Καλλιθέας.

Κι όμως, η εικόνα που φτάνει στον πολίτη είναι πιο «μαλακή» από την πραγματικότητα. Καίγονται κατοικημένες περιοχές, απειλούνται εργοστάσια μερικών εκ των μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας, καταστρέφονται αγροτικές και κτηνοτροφικές μονάδες.

Όμως, είτε από έλλειψη γνώσης, είτε από συνήθεια να παρουσιάζονται τα γεγονότα με τρόπο «ουδέτερο», το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η έκταση του φαινομένου δεν αποτυπώνεται όπως θα έπρεπε. Η κοινή γνώμη οφείλει να κατανοήσει ότι ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΠΑΤΡΑ, ότι τα φαινόμενα πλέον είναι τόσο ισχυρά και σύνθετα και ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα από όσα είναι διατεθειμένο ή ικανό να κάνει το κράτος στη σημερινή του εκδοχή.

Και κάτι ακόμα: θα είναι πραγματικά σημαντικό να μην υπάρξουν νεκροί — αλίμονο! Αλλά η καταστροφή είναι ήδη τεράστια και περιλαμβάνει, πέρα από τις υλικές απώλειες, το ψυχολογικό και πνευματικό κόστος της ανασφάλειας και του φόβου που φωλιάζει στις ψυχές όσων το βιώνουν. Επαναλαμβάνω: καίγονται γειτονιές της Πάτρας».