“Πόθεν έσχες”: Το reality των πολιτικών

Συχνά-πυκνά πέφτω σε άρθρα που υπόσχονται ξενάγηση στο σπίτι προσώπου της show biz. Και ναι, κάνω κλικ. Ετσι για το χάζι. Ζηλεύω κανένα καναπέ, τον πάγκο της κουζίνας όπου μαγειρεύει το celebrity και το γκαζόν στον κήπο.

Με ακριβώς την ίδια διάθεση περιηγούμαι στις δηλώσεις πόθεν έσχες των πολιτικών. Είναι το ίδιο πράγμα. Όπως η influencer Μαρίκα ανοίγει το σπίτι της, έτσι και οι πολιτικοί μας, μια φορά τον χρόνο, ανοίγουν το πορτοφόλι τους. Ναι, φυσικά μας δείχνουν αυτά που θέλουν. Η influencer δεν θα μας παρουσιάσει το WC της. Οι πολιτικοί θα φωτογραφηθούν στο σαλόνι τους, αλλά δεν θα μας δείξουν και τι βρίσκεται μέσα στο σκρίνιο-αυτό, φυσικά, δεν αφορά όλους τους πολιτικούς.

Μην επαναλαμβάνουμε την ίδια καραμέλα: οι δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης περιγράφουν αυτά που έχει κάποιος πολιτικός, αλλά όχι πώς τα απέκτησε. Και ελέγχονται από επιτροπή της Βουλής, δεν ξεψαχνίζονται από μία ανεξάρτητη Αρχή που κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις.

Και εμείς χαζεύουμε. Σπίτια, χαρτοφυλάκια, οικόπεδα και αυτοκίνητα. Συχνά δε, απορείς πώς γίνεται ο δηλών να διατηρεί τόσο χαμηλές καταθέσεις. Και άλλες φορές, κάνεις τη σούμα, βλέπεις ότι ο φίλος του λαού διαθέτει ένα εκατομμύριο σε μετρητά και σέβεσαι το φιλότιμο του. Με τόσο χρήμα και ασχολείται μαζί μας; Είναι και οι περιπτώσεις που βλέπεις τον κατάλογο των ακινήτων και νομίζεις ότι βλέπεις site εταιρείας real estate.

Και όμως, διαβάζοντας τις δηλώσεις τους μπορείς να μάθεις πολλά για την προσωπικότητα τους. Ας πούμε αυτός που αγοράζει ακίνητα σκέφτεται εντελώς διαφορετικά από εκείνον που επενδύει σε μετοχές. Ο πρώτος αγαπάει τη σταθερότητα, ο δεύτερος δέχεται να πάρει και κάποιο ρίσκο. Ο άλλος που τα φυλάει στην τράπεζα θέλει να βλέπει το μεγάλο νούμερο. Ο πολιτικός που έχει σκάφος είναι λάτρης της περιπέτειας αλλά και της καλής ζωής.

Και κάπως έτσι, βλέπεις τις ζωές των πολιτικών όχι σε σελίδες, αλλά σε λογιστικά φύλλα. Και αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφέρουν από τη δική σου. Τίθεται, βέβαια, ένα αναπόφευκτο ερώτημα περί ενσυναίσθησης: πώς μπορεί να καταλάβει την αγωνία σου ο υπουργός που αγοράζει σπίτι στο Λονδίνο ή διατηρεί επταψήφιο ποσό σε καταθέσεις; Τι ξέρει από την αγωνία του ενοικιαστή ο πολιτικός που παίζει Μονόπολη με τα σπίτια του; Πώς μιλάει για την επιβίωση του νοικοκυριού εκείνος που έχει αγωνία για το κλείσιμο της Wall Street; Όχι, δεν είναι λαϊκισμός αυτά τα ερωτήματα. Είναι απολύτως ανθρώπινα.

Το “πόθεν έσχες” θα έπρεπε να είναι εργαλείο λογοδοσίας, αλλά κατέληξε να είναι μία πολύ παραστατική υπόμνηση για την απόσταση που χωρίζει τη δική μας πραγματικότητα από εκείνη των πολιτικών. Αν ζηλεύω τους πλούσιους; Εννοείται. Αλλά πιο πολύ ζηλεύω την άνεση με την οποία μπορούν να μιλούν για τις αγωνίες μας, χωρίς να τις έχουν ζήσει ποτέ.