Το νέο κόμμα ή θα είναι ριζοσπαστικό ή καλύτερα ας μην υπάρξει

Δύο, εκ πρώτης όψεως, άσχετα γεγονότα μεταξύ τους:

Τη Δευτέρα, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα ανοίγοντας ουσιαστικά, με τη σχετική δήλωσή του, τη συζήτηση για τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα στην κεντροαριστερά (ή σε αυτό που οι παλαιότεροι αρέσκονταν να ονομάζουν “δημοκρατική παράταξη”).

Το Σάββατο, ο Ελληνας διανοούμενος Νικόλας Σεβαστάκης δίνει συνέντευξη στην εφημερίδα “Εποχή” (στον Δημήτρη Παπανικολόπουλο) και, μεταξύ άλλων, ισχυρίζεται τα εξής: “Ο ριζοσπαστισμός είναι συχνά προϋπόθεση για να σωθεί η πολιτική και κοινωνική δημοκρατία, ακόμα και σε ένα πλαίσιο αστικό και συμβατικό”.

Προφανώς μία βαρυσήμαντη δήλωση όπως αυτή του πρώην Πρωθυπουργού και μία βαθιά πολιτική συνέντευξη δεν έχουν άμεση σχέση. Ελα που όμως τα νοήματα που επιχειρεί να συμπυκνώσει ο Σεβαστάκης μπορεί να δώσουν ένα πρώτο περίγραμμα της προσπάθειας Τσίπρα (αν και όποτε αυτή παρουσιαστεί στη δημόσια σφαίρα).

Εξηγούμαστε: Τα σημερινά προβλήματα της χώρας είναι τόσο μεγάλα, τόσο σημαντικά και τόσο “χρωματισμένα” αξιακά και ταξικά που χρειάζονται πραγματικά ριζοσπαστικές τομές για να αντιμετωπιστούν. Οι πληγές που έχει ανοίξει στο σώμα της δημοκρατικής πολιτείας η διακυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θεραπεύονται με απλά αντιβιωτικά και επιδέσμους. Ο ριζοσπαστισμός δεν αποτελεί έτσι κάποια αξίωση μίας “extreme” μειοψηφίας αλλά προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των πολλών και να κοιτάξει κατάματα η Ελλάδα τις προκλήσεις του δεύτερου μισού του 21ου αιώνα.

Το είπε και ο ίδιος ο Τσίπρας στη δευτεριάτικη δήλωσή του: “Η λεηλασία της πατρίδας μας από ένα καθεστώς γενικευμένης διαφθοράς που γεννά ανισότητες και αδικία, δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο”. Για να βγει η χώρα από ένα “καθεστώς γενικευμένης διαφθοράς” απαιτούνται ιδιαίτερα τολμηρές πρωτοβουλίες και- θα μας επιτρέψετε- ταξική μεροληψία.

Ομως εδώ ανακύπτει μία αντίφαση. Στις μέχρι στιγμής παρεμβάσεις του τους τελευταίους μήνες ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε να κινηθεί στα ρηχά νερά μίας επιδιωκόμενης μετριοπάθειας. Χωρίς “γωνίες” στο λόγο του, χωρίς ρηξικέλευθες προτάσεις (εξαιρούμε το προσφυγικό για το οποίο είπε τα πράγματα με το όνομά τους στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη) και με ένα εμφανή δισταγμό: Να μην θυμήσει το πρόσωπο του Πρωθυπουργού της τετραετίας 2015-2019. Φόβος αδικαιολόγητος και μιντιακά προκαλούμενος, προϊόν της εξαιρετικής προπαγανδιστικής δουλειάς του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. 

Ο πρώην Πρωθυπουργός γνωρίζει, παρ’ όλα αυτά, πολύ καλά ότι ο όποιος διάδοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Πρωθυπουργία θα αναλάβει ένα σισύφειο έργο. Να διαγράψει τις ανορθογραφίες του επιτελικού (παρα)κράτους και να κτίσει ένα σύγχρονο κράτος δικαίου σχεδόν από το μηδέν. Δεν θα παραλάβει χάος. Θα παραλάβει δυστοπία και αυτό είναι χειρότερο.

Η δυστοπία δεν θα ξεπεραστεί με συμβιβασμούς και μισόλογα. Να δώσουμε ένα παράδειγμα: Δικαιοσύνη. Πρέπει να αλλάξει επιτέλους ο τρόπος που επιλέγονται οι ανώτατοι δικαστές. Πως αλλιώς θα καθαριστεί η κόπρος του Αυγεία αν η δικαιοσύνη δεν αποκτήσει πραγματική ανεξαρτησία από την εκτελιστική εξουσία;

Αλλο παράδειγμα από την οικονομία: Τα καρτέλ στην αγορά των τροφίμων έχουν (ισχυρά) ονοματεπώνυμα. Αυτά κρατούν τις τιμές τεχνηέντως ψηλά εκμεταλλευόμενα και τη διεθνή συγκυρία. Δεν πρέπει να υπάρξει κανένα έλεος και κανένας δισταγμός στην προσπάθεια διάλυσης των καρτέλ.Οσοι φιλοδοξούν να εγκαταστήσουν στην Ελλάδα μονοπώλεια, θα πρέπει να λάβουν το μήνυμα “όχι μ’ αυτήν την κυβέρνηση”.

Ολα αυτά αποτελούν ώριμα αιτήματα αλλά και προτάγματα της ελληνικής κοινωνίας. Αν ρωτήσετε μέσα σ’ ένα χασάπικο τους πολίτες που αγοράζουν το μοσχαρίσιο κιμά 20 ευρώ το κιλό (διάολε!), αυτά θα σας πουν.

Γι’ αυτό και το νέο κόμμα ή θα είναι πραγματικά ριζοσπαστικό ή καλό θα είναι να μην δημιουργηθεί καθόλου. Από συμβιβασμένους η ελληνική πολιτική σκηνή είναι γεμάτη, δεν χρειαζόμαστε άλλους.

Εχουμε ανάγκη, αντίθετα, από πολιτικούς που θα φροντίσουν να πολεμήσουν το οικονομικό κατεστημένο στην πράξη όχι λόγω κάποιας ιδεολογικής εμμονής αλλά γιατί αυτό υπαγορεύει το συμφέρον της κοινωνίας.

Επιστρέφουμε και πάλι στη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα: “Δεν πιστεύω σε Μεσσίες, ούτε σε κομματικές κατασκευές εργαστηρίου. Πιστεύω όμως στη δύναμη του λαϊκού κινήματος που παλεύει συλλογικά για κοινωνική δικαιοσύνη. Πιστεύω στη βούληση και τις πράξεις των πολλών.Με αυτούς, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους, είμαι αποφασισμένος να συναντηθώ”.

Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το πήδημα. Ο ριζοσπαστισμός του σήμερα και του αύριο, που όπως τονίζει ο Σεβαστάκης “ενδέχεται να είναι πιο ψύχραιμος, πιο προγραμματικός, μπορεί να είναι και πιο υπαινικτικός πολλές φορές, αλλά και πιο ανθρώπινος και τρυφερός” αναζητά εκείνο το πολιτικό σχήμα που θα τον κάνει πολιορκητικό κριό και παράγοντα τεκτονικών αλλαγών.

Εχει ο Αλέξης Τσίπρας τη δύναμη;