Αν τα καταφέρει ο Τσίπρας, καλό για όλους…

Ζούμε σε χώρα της δυτικής Ευρώπης με πολίτευμα που βασίζεται στον κανόνα της εναλλαγής στην εξουσία. Αυτός είναι ένας υγιής κανόνας. Η τάση για εγκαθίδρυση κοινοβουλευτικού μεν, καθεστώτος δε, είναι ανωμαλία.

Εδώ και εφτά χρόνια η πολιτική κατάσταση στη χώρα δεν είναι ομαλή. Όχι διότι κυβερνά ένα κόμμα που βρίσκεται στη δεύτερη θητεία του και διεκδικεί την τρίτη. Αυτό έχει ξαναγίνει. Αλλά διότι απέναντι σε αυτό το κόμμα, τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν υπάρχει άλλο ισχυρό κόμμα. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει και δεν είναι καλό για κανέναν (ούτε και για τη ΝΔ, θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί). Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται, για ισορροπία, τουλάχιστον δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις. Οι ψηφοφόροι πρέπει να έχουν εναλλακτική λύση.

Υπό αυτό το πρίσμα ιδωμένο, το εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να αποβεί ευεργετικό. Αν ο πρώην πρωθυπουργός καταφέρει να γίνει ο αντίπαλος στη ΝΔ πόλος, που σήμερα δεν υπάρχει, αυτό θα είναι καλό για όλους.

Πρώτον, καλό (και) για τη ΝΔ. Ο ισχυρισμός αυτός εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράλογος. Αλλά δεν είναι. Ας προσέξουμε. Η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης πέτυχαν δύο εκλογικές νίκες με μεγάλα ποσοστά και σήμερα δεν έχουν αντίπαλο. Θεωρητικά αυτό τους βολεύει, διότι δεν απειλείται η πρωτιά τους. Όμως, η έλλειψη αντιπάλου έφερε αλαζονεία και εκφυλιστικά φαινόμενα στη διακυβέρνηση, με αποτέλεσμα τη αντίδραση των ψηφοφόρων και την εκλογική καθίζηση (28% στις ευρωεκλογές).

Μπορεί η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης να έχουν επαναπαυθεί λόγω απουσίας ισχυρού αντιπάλου, αλλά αυτό μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω συρρίκνωση. Ποιος εγγυάται ότι το 28% είναι διασφαλισμένο; Και τι θα συμβεί αν δουν και κάτω από το 25%, που δεν το περιμένουν, όπως δεν περίμεναν και το 28%; Ακόμα κι αν διατηρήσει την πρωτιά, η ΝΔ θα βρεθεί σε περιδίνηση και η χώρα μπορεί να μπει σε περίοδο ακυβερνησίας. Γι’ αυτό, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η ΝΔ και ο Μητσοτάκης χρειάζονται αντίπαλο.

Δεύτερον, καλό για τον προοδευτικό χώρο συνολικά, ο οποίος σήμερα είναι πολυδιασπασμένος και αδυνατεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση στη ΝΔ. Όλοι το γνωρίζουν αυτό και τα περί του αντιθέτου λεγόμενα είναι στρουθοκαμηλισμός. Είναι εκτός λογικής και πραγματικότητας να λένε ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι περί αυτόν στο ΠΑΣΟΚ ότι πάνε για νίκη «έστω με μια ψήφο διαφορά». Μόνο η συνεργασία του συνολικού χώρου Κεντροαριστεράς και Αριστεράς μπορεί να αλλάξει το σημερινό, ευνοϊκό για τη ΝΔ, στάτους κβο. Οι μόνοι που δεν θέλουν να αλλάξει αυτό είναι όσοι θέλουν το ΠΑΣΟΚ μικρό, για να αποτελέσει τσόντα σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ.

Τρίτον, καλό θα είναι και για το χώρο της «καθαρής» Αριστεράς. Όσοι από το χώρο αυτόν θεωρούν τον Τσίπρα «αποστάτη», τώρα που εκείνος βγαίνει έξω θα έχουν τη ευκαιρία να φτιάξουν μια Αριστερά χωρίς «Μεσσίες» και ηγεμονισμούς με «πούρα» ιδεολογία και χωρίς νταραβέρια με άλλες όμορες δυνάμεις που θα τη «μολύνουν». Καλό θα είναι για όσους θέλουν μια περίκλειστη Αριστερά, που θα κυνηγάει κάθε φορά το 3%.

Τέταρτον και πάνω απ’ όλα, αν ο Τσίπρας τα καταφέρει, θα είναι καλό για τη χώρα. Που χρειάζεται εναλλακτική και όχι μονοκαλλιέργεια στην εξουσία. Που δεν χρειάζεται μόνο ένα ισχυρό κόμμα, το οποίο σιγά σιγά θα αποδυναμωθεί κι αυτό και τότε το εκλογικό σώμα μπορεί να στραφεί προς άλλες κατευθύνσεις, όχι απαραίτητα καλύτερες από τις δοκιμασμένες.

Η κίνηση Τσίπρα είναι ακόμη στην αρχή της, είναι ένα ιδιόμορφο πείραμα και δεν γνωρίζουμε ποια κατάληξη θα έχει. Αλλά δεν είναι στο αέρα, πατάει στην πραγματικότητα, που συντίθεται από την απουσία δεύτερης ισχυρής πολιτικής δύναμης.

Όσοι επιμένουν στην ακινησία θυμίζουν αυτό που λέει η ρήση του Βρετανού συγγραφέα Ashleigh Brilliant: «Δεν έχω καμιά λύση, αλλά σίγουρα μου αρέσει το πρόβλημα»…