Ο Γ. Κωνσταντίνου και ο Λ. Κακούρης θα σε κάνουν να αναθεωρήσεις τι σημαίνει φιλία

Είναι το πιο φιλοσοφικό ‘bromance’ που θα δεις αυτό το διάστημα στις θεατρικές αίθουσες. Μια ανατρεπτική ανδρική φιλία που θα σε κάνει να γελάσεις, να συγκινηθείς και να στοχαστείς πάνω στην ελευθερία και τους τρόπους που ίσως την έχεις υποτιμήσει στη ζωή σου.

Η παράσταση “Εκείνος κι Εκείνος”, μετά τη θερμή υποδοχή και το ζεστό χειροκρότημα του θεατρόφιλου κοινού σε επιλεγμένα φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, παίζεται ξανά στο Θέατρο Αργώ, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Πρόκειται για το εμβληματικό έργο του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα Κώστα Μουρσελά, με τους Γιώργο Κωνσταντίνου, Λεωνίδα Κακούρη, Δημήτρη Σταρόβα, Σοφία Μανωλάκου και σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ρήγα.

Οι “Εκείνος κι Εκείνος” είναι ο Λουκάς (Γ. Κωνσταντίνου) και ο Σόλων (Λ. Κακούρης). Δύο μποέμ, αντισυστημικοί τύποι που περιπλανιούνται στην κοινωνία, γελώντας και φιλοσοφώντας πάνω στη ζωή. Έχουν και οι δύο επιλέξει ένα παράδοξο – για πολλούς από εμάς – τρόπο ζωής, που όμως τους επιτρέπει να ονειρεύονται χωρίς ωράριο. Δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν υποχρεώσεις, δεν έχουν ρουτίνα. Είναι ένα παράδοξο ζευγάρι του δρόμου: δύο περιθωριακοί “σοφοί” που σχολιάζουν τον κόσμο πλάι-πλάι, με εφαλτήριο το πεζοδρόμιο.

 

Όπως και στην τηλεοπτική σειρά, έτσι και στην παράσταση, δύο περιπλανώμενοι της πόλης, ο Λουκάς και ο Σόλων, αποφασίζουν να ζήσουν έξω από τη βολή και τους κανόνες. Αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα σαν ένα κλειστό σύστημα που περιορίζει την επιθυμία για ελευθερία και, με το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό και όχι προς το ρολόι, σχολιάζουν τον κόσμο με χιούμορ και φιλοσοφική διάθεση. Οι διάλογοί τους γίνονται ένας διαφορετικός τρόπος ζωής∙ μια δική τους Νεφελοκοκκυγία όπου η ανεξαρτησία, η απλότητα και η χαρά των στιγμών μοιάζουν ξανά εφικτές, κόντρα σε έναν κόσμο γεμάτο βιασύνη και αγώνα για την επιβίωση.

Η επαφή τους είναι μια διαλεκτική συντροφικότητας, όπου ο ένας κρατά τον άλλον όρθιο, καθώς περιπλανιούνται, σαρκάζουν, ψυχογραφούν την εποχή και θρυμματίζουν το σύστημα που υπόσχεται ασφάλεια, ενώ φυλακίζει την επιθυμία για ελευθερία.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Λεωνίδας Κακούρης μιλούν στο NEWS 24/7 για αυτούς τους δύο “αντάρτες” της ζωής και τα μηνύματα που θέλουν να μας περάσουν στο Θέατρο Αργώ, προσπαθώντας να μείνουν έξω από το Αυγό.

“Η φύση του ανθρώπου είναι να δημιουργεί, να χορεύει στη βροχή, να ερωτεύεται, να αγαπάει”

«Έβλεπα την τηλεοπτική σειρά Εκείνος κι Εκείνος με τον Διαμαντόπουλο και τον Μιχαλακόπουλο και μου άρεσε πάρα πολύ” μας λέει ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η φωνή του αμέσως χρωματίζεται με νοσταλγία. “Η σειρά παιζόταν μέσα στην επταετία και, παρά τη λογοκρισία, ήταν γεμάτη υπαινιγμούς εναντίον της δικτατορίας. Γι’ αυτό και γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία. Την περίοδο εκείνη την έζησα· έπαιζα στο θέατρο και πετάγαμε κι εμείς πλάγιες ατάκες, συχνά με τον φόβο μήπως μας συλλάβουν ή μας στείλουν εξορία — αλλά το ρισκάραμε ξανά και ξανά.

Όλα ξεκίνησαν από το βιβλίο που είχε γράψει ο Κώστας Μουρσελάς, ένα κείμενο που αποφάσισε να διασκευάσει ο Αλέξανδρος Ρήγας – πάντα με την άδεια της χήρας του Μουρσελά – και να το κάνει θεατρικό. Το πείραμα πέτυχε. Η παράσταση δοκιμάστηκε σε περιοδεία και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, πλέον παρουσιάζεται σταθερά στη σκηνή, με τον ίδιο ενθουσιασμό από το κοινό.

Πρόκειται για ένα διαχρονικό έργο, για τη φιλοσοφία και για όλη τη ζωή. Φιλοσοφεί για τα προβλήματα, φιλοσοφεί για τα όνειρα των ανθρώπων· πώς θα μπορούσαμε να ζούμε καλύτερα. Και όλα αυτά με άφθονο γέλιο και έναν πολύ ωραίο θίασο, όπως είναι ο Λεωνίδας Κακούρης, ο Δημήτρης Σταρόβας και η Σοφία Μανωλάκου. Στο κείμενο έχουν προστεθεί και σύγχρονα στοιχεία που βγάζουν πολύ γέλιο.»

Από την άλλη, ο Λεωνίδας Κακούρης – που αυτό το διάστημα ολοκληρώνει τα γυρίσματα της σειράς “Θάλασσες μας χώρισαν” σε σκηνοθεσία Χ. Δήμα για την ΕΡΤ, και ένα γκεστ στην ταινία του Κ.Χαραλάμπους, “Οβολός”, μας εξηγεί ότι κράτησε μία τρυφερή απόσταση από την πάλαι ποτέ τηλεοπτική διαδρομή του έργου: «Δεν έχω γνωρίσει τον συγγραφέα και έχω δει ελάχιστα αποσπάσματα, εξάλλου δεν έχουν διασωθεί και πολλά. Δεν ήθελα να επηρεαστώ, γιατί οι ερμηνείες των πρώτων ηθοποιών ήταν πολύ ισχυρές. Προτιμήσαμε, μαζί με τον σκηνοθέτη, να κάνουμε τη δική μας ανάγνωση σε αυτό το πολύ σπουδαίο έργο, που σημείωσε τεράστια επιτυχία και πέρασε βαθιά μηνύματα με τον ευφυή τρόπο του Μουρσελά – καθώς κάτω από έναν απλό διάλογο, έκρυβε σπουδαίες αλήθειες. Ένα έργο προφητικό και ταυτόχρονα επίκαιρο.»

Δύο περιπλανώμενοι “έξω από το αυγό”

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μάς μιλάει με θέρμη για τον Λουκά, τον ρόλο που ερμηνεύει. Ο “αφελής” Λουκάς, με την αθωότητα μικρού παιδιού, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του, συνεχίζει να στοχάζεται, να διατυπώνει ερωτήματα, να φιλοσοφεί και να επιλέγει, χωρίς δεύτερη σκέψη, τον δύσκολο δρόμο της ελευθερίας.

«Ο Λουκάς μ’ αρέσει πάρα πολύ, γιατί μέσα στην αφέλειά του είναι ονειροπόλος. Είναι ο άνθρωπος που προκαλεί τους θεατές, τον κόσμο γενικά, με αυτά που πιστεύει και αυτά που λέει. Μπορεί να είναι ουτοπίες, αλλά θέλει να πάει τα νοήματα κάπου αλλού, γιατί πολλές φορές κρύβονται μηνύματα πίσω από όλα αυτά.
Αυτός λοιπόν, επειδή δεν θέλει να δουλεύει — γιατί έχει πει ότι η φύση του ανθρώπου δεν είναι το “εργάζεσθαι” — θεωρεί πως ο φυσιολογικός άνθρωπος πρέπει να αρνείται την εργασία. Πρέπει να κάνει άλλα πράγματα: να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να στοχάζεται, να βουτά στη θάλασσα, να χορεύει στη βροχή, να χαμογελά, να ερωτεύεται, να αγαπά. Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου.

Ο Λουκάς ονειροπολεί όχι από τεμπελιά ή βαριεστημάρα, αλλά για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν βρίσκεται σε έναν κόσμο που τον θέλει πολύ πιο όμορφο, πολύ πιο άνετο, πολύ πιο καλό.
Εγώ είμαι ο ονειροπόλος και ο άλλος είναι ο πιο προσγειωμένος, ο ρεαλιστής. Ώρες-ώρες όμως ο Λουκάς παρασύρει τον Σόλωνα στο όνειρό του και τον ακούμε να λέει κι εκείνος “κι εγώ θα ‘θελα να ήταν έτσι”, παρόλο που δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Γιατί ο Λουκάς ουσιαστικά θέλει να αλλάξει ο κόσμος, να γίνει ένα άλλο πράγμα.

Ο Σόλων όμως ξέρει ότι ο κόσμος αυτός είναι κλεισμένος σε ένα αυγό. Όταν λέει “αυγό” και το αναφέρει σε όλο το έργο, εννοεί την καθημερινότητα που έχει ο άνθρωπος: θα πάει στο γραφείο, θα δουλέψει, θα γυρίσει σπίτι, θα φάει, θα κοιμηθεί, θα ξαναπάει στο γραφείο. Θα συμβιβαστεί δηλαδή με αυτή τη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι είναι κλεισμένος μέσα σε ένα αυγό· ό,τι βλέπει, το βλέπει μέσα από αυτό. Οι δυο τους έχουν συμφωνήσει να ζουν ελεύθεροι έξω, να κοιμούνται κάτω από τα αστέρια, να βλέπουν τον ήλιο να προβάλλει το πρωί, να βλέπουν τις ομορφιές του κόσμου — τη θάλασσα, τον ουρανό. Θέλουν να είναι έξω από το αυγό και μάχονται γι’ αυτό. Είναι αρνητές αυτής της καθημερινότητας. Είναι ονειροπόλοι, περιπατητές, άστεγοι — ας το πούμε έτσι.»

Ο Λεωνίδας Κακούρης υποδύεται τον Σόλωνα, έναν πρώην δικηγόρο που παντρεύτηκε μια πλούσια γυναίκα και αναγκάστηκε να ζει μέσα στο αυγό.
«Το αυγό είναι το σύστημα – κάτι που από τη μια σε προστατεύει, αλλά από την άλλη σε φυλακίζει. Ο Σόλων, υπομένοντας το συνεχές bullying της γυναίκας του και της οικογένειάς της, καταλαβαίνει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει αξία. Επιλέγει την ελευθερία. Γίνεται περιπλανώμενος, βρίσκει το ταίρι του, τον Λουκά, και μαζί αρνούνται τον καταναλωτισμό και τον παραλογισμό της εποχής. Αναζητούν τις μικρές χαρές, τον χρόνο, την ουσία” μας λέει ο Λ. Κακούρης και συνεχίζει: «Είναι ένας άνθρωπος που έχει βιώσει τον εγκλωβισμό και προσπαθεί να ξαναβρεί την ελευθερία του. Τον βλέπουμε κυρίως στη σχέση του με τον Λουκά, αλλά και σε επαφή με άλλους ήρωες, όπως έναν υπάλληλο του ΟΑΕΔ. Εκεί υπάρχουν πολύ κωμικές σκηνές – ζητούν επίδομα ανεργίας με έξι ημερομίσθια τον χρόνο! Ο Σόλων εξοργίζεται, αλλά το χιούμορ του έργου προκύπτει μέσα απ’ αυτές τις μικρές, παράλογες στιγμές. Όταν ξεκινάς να δουλεύεις τον ρόλο, σε δυσκολεύει όλος ο Σόλων. Κάποια στιγμή όμως κάτι ξεκλειδώνει – και εκεί πέφτει φως σε όλα τα σκοτάδια του χαρακτήρα. Από εκεί και πέρα, ο χαρακτήρας αρχίζει να αποκαλύπτεται μόνος του.»

“Γιώργος Κωνσταντίνου: Το θέατρο είναι να βγεις και να δώσεις την ψυχή σου”

Αγαπημένες σκηνές του έργου; Για τον Γ. Κωνσταντίνου το γεγονός ότι το έργο είναι γραμμένο στη δικτατορία έχει τη σημασία του, γιατί με απλούς και έμμεσους τρόπους τολμούσε να κάνει πολιτικά σχόλια μέσα από ένα λεπτό χιούμορ. «Κάποια στιγμή” μας λέει, «βγαίνει μια κοπέλα και, όπως είμαστε καθισμένοι στο παγκάκι, τη ρωτάω: “Είσαι παντρεμένη;” Και λέει “όχι”. Δηλαδή τι; “Είσαι ελεύθερη;” Λέει “ναι”. Και γυρίζω στον άλλον και του λέω: “Άρχισαν τα ψέματα. Κανείς δεν είναι ελεύθερος, δεσποινίς μου. Κανένας εκτός από μένα και τον Σόλωνα.” Και κολλάει μετά: “Εσείς ξέρετε για το αυγό;”.»

Για τον Λ. Κακούρη η φράση που συνοψίζει το πνεύμα του έργου είναι: «Ο άνθρωπος δεν ζει για να δουλεύει· πρέπει να δουλεύει για να ζει. Για να χαίρεται, να δημιουργεί, να γελάει, να αγαπά».

Εύλογα αναρωτιόμαστε αν η παράσταση θέτει κυρίως ερωτήματα ή προσφέρει και απαντήσεις. Ο Γ. Κωνσταντίνου μας λέει: «Απαντήσεις έχει πολλές, αλλά αυτό που είναι δύσκολο είναι τα ερωτήματα. Μέσα από αυτά αναλύεται η κατάσταση. Όπως λέμε και στην παράσταση: Σε εμάς αφθονούν οι απαντήσεις. Μπορεί να μην έχουμε δεύτερο βρακί να φορέσουμε, αλλά έχουμε απαντήσεις. Ενώ εσείς έχετε εκατομμύρια ερωτήματα και δεν έχετε καμιά απάντηση. Και αυτό δεν αφορά μόνο την εποχή της δικτατορίας, όπου ρωτούσαμε “γιατί έγινε αυτό; γιατί τούτο;” και δεν απαντούσε κανένας. Είναι και στη ζωή γενικά: γιατί γεννηθήκαμε, γιατί ζούμε, γιατί υπάρχουμε, πώς περάσαμε τη ζωή μας, πώς βρεθήκαμε εδώ. Όλο ερωτήματα — και καμιά βεβαιότητα.»

Με τον Λεωνίδα Κακούρη δεν έχουν ξανασυνεργαστεί, όμως βλέπει τη σχέση τους στη σκηνή σαν ένα είδος πινγκ-πονγκ, που είναι χάρμα οφθαλμών.

«Το θέατρο δεν είναι “βγαίνω και παίζω στη σκηνή για να περάσει η ώρα”, ούτε τυποποιημένο παίξιμο. Το θέατρο είναι να βγεις και να δώσεις την ψυχή σου. Εγώ, ακόμη κι αν μου το απαγόρευε δια νόμου η πολιτεία, που λέει ο λόγος, δεν μπορώ να μην παίξω με την ψυχή μου. Γι’ αυτό γίνομαι κομμάτια πάνω στη σκηνή.
Είμαι 65 χρόνια στο θέατρο και αγαπώ τόσο πολύ αυτό που κάνω, που δεν μπορώ να μην το υπηρετήσω με ψυχή, καρδιά και μυαλό μαζί.

Το λέω αυτό γιατί συχνά κάποιες παραστάσεις είναι ρηχές. Το στοίχημα όμως, όταν κάνω μια συνεργασία, είναι να παρασύρω τον άλλον συνάδελφο να βγάλει αυτό που έχει μέσα του.
Όπως όταν κάναμε το “Κάθε Πέμπτη, κύριε Γκρην” με τον φίλο μου τον Αποστόλη Τότσικα: δώσαμε την ψυχή μας. Έβλεπε πώς χτυπιόμουν πάνω στη σκηνή και το έκανε κι εκείνος. Τώρα συμβαίνει το ίδιο και με τα παιδιά. Έχουμε γίνει μια δεμένη ομάδα που δίνει την ψυχή της – γι’ αυτό και η παράσταση έχει τόσο μεγάλη επιτυχία.»

«Η συνεργασία μας με τον Γιώργο Κωνσταντίνου ήταν εντελώς απρόβλεπτη και εξαιρετικά ευχάριστη. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρεθώ να παίζω μαζί του. Συνήθως οι ηθοποιοί σταματούν γύρω στα 70-75, αλλά ο Γιώργος όχι μόνο δεν σταμάτησε, “γκάζωσε”! Στα 90 του είναι αεικίνητος, γεμάτος ενέργεια και πάθος. Νοιάζεται για την παράσταση, δεν δουλεύει από ανάγκη, αλλά γιατί αυτό τον κρατά ζωντανό. Είναι συγκινητικό. Στη σκηνή είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι· σεβόμαστε αυτό που έχουμε χτίσει. Εκτός σκηνής, στην περιοδεία, έχουμε γελάσει πολύ. Ο Δημήτρης Σταρόβας είναι η “ψυχή” της ομάδας, γεμάτος χιούμορ.» μας λέει ο Λ. Κακούρης.

Και τελικά, τι θα ήθελαν να κρατήσει το κοινό φεύγοντας από την παράσταση; «Είναι ένα έργο που συνδυάζει το χαμόγελο, το γέλιο, αλλά και τη συγκίνηση. Μας θυμίζει ότι ίσως έχουμε περιπλέξει υπερβολικά τη ζωή μας. Ίσως χρειάζεται να την απλοποιήσουμε, να ξαναβάλουμε προτεραιότητες. Δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε Σόλων και Λουκάς. Αλλά το έργο μάς βοηθά να συλλογιστούμε λίγο βαθύτερα, με χιούμορ και ανθρωπιά.»

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Κώστας Μουρσελάς
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας
Σκηνικά – Κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς
Φωτισμοί: Θοδωρής Γκόγκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Σταματοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Ελεονόρα Καραβανή

Οργάνωση Παραγωγής: Θοδωρής Γκόγκος
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Πλασκοβίτης
Παραγωγή: Non Grata Productions

Προπώληση – more.com