Θέλουμε κάποιον που τα λέει ή τα κάνει;

Διαβάζουμε -και μένουμε άναυδοι, ας το ομολογησουμε- ότι η ελληνική Αριστερά πρέπει να μιλήσει απλά, καθαρά και ξάστερα όπως ο Μαμντάνι αν θέλει στ’ αλήθεια να ανασυγκροτηθεί και να επαναλανσαριστεί ως δύναμη ικανή να ξανακυβερνήσει.

Δηλαδή τι άλλο έκανε η ελληνική Αριστερά από το 2012 έως και τον Ιούλιο του 2015 από το να μιλάει απλά, καθαρά και ξάστερα «όπως ο Μαμντανι»;

Χρειάζεται να θυμίσουμε τις παρεμβάσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, του Ευκλείδη Τσακαλώτου, του Γιάννη Δραγασάκη και των υπολοίπων κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ;

Μιλούσαν απλά (για τους πολιτικούς τους αντιπάλους απλοϊκά), επιτίθονταν απροκάλυπτα και με μένος στον αντίπαλο χωρίς ταμπού, αγνοώντας ηθικούς πανικούς αλλά και την κινδυνολογία ότι τυχόν έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, θα έφερνε την καταστροφή και το προεκλογικό τους σχέδιο για την ελληνική κρίση ήταν σαφέστατο αλλά και το ίδιο ακοστολόγητο με αυτό του Ζοχράν Μαμντάνι για τη Νέα Υόρκη

Και τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα έλεγαν όπως ακριβώς τα είπε και ο Ζοχράν Μαμντάνι: καθαρά, άμεσα, επιθετικά.

Το θέμα όμως ήταν ότι τελικά δεν έκαναν απολύτως τίποτα από όσα έλεγαν.

Και την αποτυχία να σεβαστεί ακόμα και το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος είναι που η Αριστερά πληρώνει ακόμα και σήμερα με το σκληρότερο νόμισμα στην πολιτική: την έλλειψη εμπιστοσύνης.

Δεν χρειαζόμαστε κάποιους που «τα λένε». Τέτοιους έχουμε πάμπολλους και όχι μόνο από την Αριστερά βέβαια.

Αυτό που λέμε σήμερα «κρίση εμπιστοσύνης» προς το πολιτικό σύστημα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά δυσπιστία στη δυνατότητα των κομμάτων να κυβερνούν με μετρήσιμα αποτελέσματα και να μην μένουν στις προεκλογικές υποσχέσεις, στα λόγια.

Όλοι τα λένε. Όλοι υπόσχονται συγκρούσεις, ανατροπές και μεταρρυθμίσεις. Όλοι απαντούν ευθέως στην κινδυνολογία του αντιπάλου. Και τι κάνουν μόλις καταλάβουν την εξουσία;

Οι Έλληνες περιμένουμε κάποιον να μας πείσει ότι όσα λέει τα εννοεί και άρα είναι πρόθυμος να προσπαθήσει να τα κάνει ασχέτως πολιτικού κόστους.

Έπειτα, η καμπάνια του Ζοχράν Μαμντάνι μόνο πρωτότυπη δεν ήταν. Έκανε copy/paste του playbook του Τραμπ στη στρατηγική, την τακτική, τα εργαλεία και πάνω απ’ όλα στο ύφος. Τα ίδια και ο Δημοκρατικός Γκάβιν Νιούσομ στην Καλιφόρνια που μέχρι και με κεφαλαία γράφει τα ποστ του στα σόσιαλ μίντια, όπως ακριβώς κάνει και ο Τραμπ.

Λόγος που εκφέρεται προκλητικά, ασυγκράτητος λαϊκισμός, memes και σύντομα βίντεο στα σόσιαλ μήντια αντί για αναπτυγμένες θέσεις πολιτικής, προβολή της φυλετικής και σεξουαλικής ταυτότητας που υπερτονίζει τις μεταξύ μας διαφορές αντί της ιδιότητας του ελεύθερου πολίτη ή της κοινωνικής τάξης που ενώνει στη βάση του κοινού οφέλους. Μια Αριστερά που έχει γυρίσει προκλητικά την πλάτη στη μαρξιστική παράδοση.

Που διαφέρουν δηλαδή όλα αυτά από τα καμώματα του Τραμπ;

Ο Τραμπ έκανε τελικά σχολή και η αμερικανική αριστερά τη μιμήθηκε. Είναι αυτό κάτι που πρέπει να κάνει την Αριστερά, παγκοσμίως, υπερήφανη;

Αφήστε που η ελληνική ριζοσπαστική αριστερά έχει προηγηθεί σε όλα αυτά τα «μεγάλα κατορθώματα» με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα και ένα ακόμα: οι πολίτες θεωρούν ότι «τα παιδιά μπορεί να μην είναι κλέφτες “όπως αυτοί εδώ” αλλά δεν μπορούν» και αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις (εμείς τις πιστεύουμε) η άποψη αυτή είναι εμπεδωμένη και για την ώρα κανείς δεν δείχνει ότι μπορεί να την ανατρέψει.

Κατά την πρώτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η Αριστερά έχασε μια ιστορική ευκαιρία να μείνει στο παιχνίδι ως κόμμα εξουσίας γιατί επέλεξε τακτική και ύφος αντιπολίτευσης τον λεγόμενο Πολακισμό που «τα έλεγε» κι εκείνος γλαφυρά, για να το θέσουμε εύσχημα.

Το αποτέλεσμα; Οι πολίτες αντί να αξιολογούν την κυβέρνηση και να βλέπουν τα εξόφθαλμα λάθη της, σκέφτονταν, ανακουφισμένοι, από ποιους γλίτωσαν!

Όσοι φιλοδοξούν να μιμηθούν τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο της Νέας Υόρκης ας έχουν κατά νου κι αυτό που επεσήμανε ο καθ. Αντώνης Λιάκος σε σχόλιό του στο facebook: οι εκλογές ήταν τοπικές όχι εθνικές και αφορούσαν τη διακυβέρνηση μιας πόλης και μάλιστα πολυπολιτισμικής όπου επικρατούν τα φιλελεύθερα ήθη, με έμφαση στη λέξη «φιλελεύθερα» και όχι ριζοσπαστικά.

Η διαφορά είναι πράγματι πολύ μεγάλη, ποιοτική και όχι ποσοτική και δεν χρειάζεται καν να εξηγηθεί αλλά παρ’ όλα αυτά δεν βρέθηκε κανένας άλλος να την επισημάνει.

Ο κόσμος της Αριστεράς αλλά και του Κέντρου δεν αναζητά κάποιον «να τα λέει» αλλά «να τα κάνει» και το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι κανείς δεν πείθει ότι μπορεί.