Για την πατρίδα; Κάντε μας τη χάρη…

Βολή με 50άρια πολυβόλα στην Ελευσίνα μία ημέρα του Δεκεμβρίου του 1999 (μπορεί και Ιανουάριος του 2000). Αν και υποψήφιοι πολυβολητές (στη σχολή του ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι) δεν είχαμε πιάσει στα χέρια μας το όπλο. Μεταξύ μας υπήρχαν φήμες ότι η βολή χρειαζόταν μεγάλη προσοχή, καθώς τα όπλα δεν βρίσκονταν σε καλή κατάσταση. Ανησυχούσαμε τρόπο τινά αλλά οκ, δεν ήταν η πρώτη φορά.

Εκείνη την ημέρα άφησα το σπίτι (μετά από άδεια διανυκτέρευσης) μ’ έναν απροσδιόριστο φόβο. Μάς φόρτωσαν στα ΡΕΟ, πήγαμε στην Ελευσίνα, στήσαμε τα όπλα. Σχηματίσαμε γραμμές, πίσω από αυτά. Αρχισαν οι πρώτες βολές, ήταν φανερό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Όταν ήρθε η σειρά του μπροστινού μου να ρίξει, οι σφυγμοί μου είχαν ξεπεράσει τους 200. Ο συνάδελφος “γέμισε” και τράβηξε τη σκανδάλη. Το όπλο, αίφνης, έσκασε μπροστά του σαν πυροτέχνημα. Ο λοχαγός, υπεύθυνος για τη βολή, ούρλιαξε “stooop, μακριά από το όπλο!” Επικράτησε πανικός, οι αξιωματικοί έτρεχαν σαν τους τρελούς πάνω κάτω. Η βολή διακόπηκε, ο τραυματίας διεκομίσθη στο νοσοκομείο, ευτυχώς είχε τραυματιστεί ελαφριά στα μάτια.

Παρόμοιες ιστορίες θα ακούσετε σχεδόν από κάθε φίλο/συγγενή/γνωστό σας που υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό τα προηγούμενα χρόνια. Η παλαιότητα του υλικού ανέκαθεν προκαλούσε προβληματισμό, όχι μόνο στους οπλίτες (που στο κάτω-κάτω υποχρεώση βγάζαμε) αλλά και στους αξιωματικούς. Αν, δε, δημοσιεύσω ποτέ τι μας έλεγε ο λοχαγός μας στον Εβρο θα με περάσουν ακόμα και τώρα στρατοδικείο 25 χρόνια μετά!

Όλα τα περιστατικά αντιμετωπίζονται με τη συνήθη απάθεια που χαρακτηρίζει σ’ αυτές τις περιπτώσεις τις ένοπλες δυνάμεις. Οι περισσότεροι το βουλώνουν. Οι λίγοι που μιλάνε λένε συνήθως αυτό που θέλει να ακούσει η υπηρεσία. Η ΕΔΕ τελειώνει στο άψε σβήσε, η υπόθεση κλείνει. “Στο στρατό είστε” μας έλεγαν “δεν είστε σε κολλέγιο ούτε στο σπίτι σας”. Άψογα! Για να μην σκοτωθούμε κιόλας εν καιρώ ειρήνης; Τι καλύτερο είχαμε να κάνουμε;

Ο 19χρονος Ραφαήλ επένδυσε τα όνειρά του για το μέλλον στον ελληνικό στρατό. Ήταν επαγγελματίας οπλίτης. Για τη Ρόδο αναχώρησε αρτιμελής, υγιέστατος, πανέμορφος. Ένα νέο αγόρι που ετοιμαζόταν να απολαύσει τη ζωή και τις χαρές της νιότης. Επέστρεψε στο φέρετρο. Μετά από άσκηση. Εν καιρώ ειρήνης. Ακούστηκαν και τα συνήθη “έπεσε στο βωμό του καθήκοντος”, η οικογένειά του παρέλαβε τη σωρό μαζί με τα συλλυπητήρια του Υπουργού και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Το πένθος πλέον μεταβιβάζεται από τον πατρίδα στην οικογένεια.

Μην περιμένετε να μάθετε ποτέ την πάσα αλήθεια για το εν λόγω περιστατικό. Αν υπήρξε δηλαδή αστοχία υλικού, αν είχαν παρθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, αν είναι ελαττωματική όλη η παρτίδα των συγκεκριμένων χειροβομβίδων. Η υπόθεση θα χαρακτηριστεί “εθνικά ευαίσθητη” και ένα πέπλο σιωπής θα καλύψει τα πάντα. Ως συνήθως, δηλαδή σε ανάλογες περιπτώσεις. Ωστόσο, το ερώτημα θα παραμείνει: Είναι ή δεν είναι κρατική δολοφονία;

Πονάει πολύ όλο αυτό. Και πονάει ακόμη περισσότερο τώρα που η πολεμική ρητορική έχει πάρει φωτιά αφού φαίνεται ότι κάποιοι προετοιμάζουν τα πλήθη για έναν πιθανό μελλοντικό πόλεμο. Η σάρκα των νέων ανθρώπων να δίνεται ως τροφή σε κάθε είδους κανόνια δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να το αντέξει, όσο πατριωτισμό και αν επιστρατεύσει κανείς. Η πατρίδα έχει την υποχρέωση να φροντίζει και να προστατεύει τα παιδιά της. Έχει επίσης την υποχρέωση να εργάζεται για την ειρήνη ακόμα και όταν αυτή μοιάζει υπόθεση δύσκολη. Κυρίως τότε, θα έλεγε κανείς.

Σε κάθε περίπτωση ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν μπορεί να είναι μία ακόμη αστοχία της υπηρεσίας….