Τελειώστε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%

Σε συζήτηση που είχα στο Ραδιόφωνο News 24/7 στους 88,6 με το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (πολύπειρος και προερχόμενος από το “ιδρυτικό ΠΑΣΟΚ”) Αντώνη Κοτσακά, μου είπε πως μία από τις αιτίες της ήττας των ευρωεκλογών είναι και το γεγονός πως το κυβερνών κόμμα δεν κατόρθωσε να αντιστοιχίσει τις νίκες του 2015 και την πολιτική ηγεμονία του με την επιρροή και την παρεμβατικότητά του στα κινήματα και την ίδια την κοινωνία.

Ακριβέστατο, και φάνηκε στο “μπλε” του αυτοδιοικητικού χάρτη.

Ακόμα και τώρα, λίγες εβδομάδες πριν τις εθνικές εκλογές, διαπιστώνει κανείς πως το Μέγαρο Μαξίμου και η Κουμουνδούρου δεν κατόρθωσαν ποτέ να συμβαδίσουν.

Ο κομματικός μηχανισμός παρέμεινε επί τέσσερα χρόνια το “αποτύπωμα” του ΣΥΡΙΖΑ του 4%, την ώρα που η επιρροή του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα διαπερνούσε ένα κατά πολύ ευρύτερο τμήμα της κοινωνίας και έφθασε να συγκινήσει το 36% του εκλογικού σώματος.

Τσίπρα ψήφισαν όλοι αυτοί, όχι ΣΥΡΙΖΑ. Τελεία και παύλα.

Αυτό δεν σημαίνει πως ο πρωθυπουργός υπήρξε αλάνθαστος. Τουναντίον. Πολλά σφάλματα, λανθασμένες επιλογές, μικρά ή μεγαλύτερα επικοινωνιακά “εγκλήματα”, υποχωρήσεις, παλινωδίες. Ήταν, όμως, πάντοτε σε κίνηση και εντός παιδιάς. Δεν παρέμεινε ούτε μια στιγμή στις κερκίδες να κάνει εκ του ασφαλούς κριτική για το ματς.

Ο εσωστρεφής, όμως, ΣΥΡΙΖΑ δεν πείσθηκε και δεν παραδέχθηκε ποτέ πως η υπόθεση της “κυβερνώσας Αριστεράς” οφείλεται σχεδόν απόλυτα στην επιμονή μιας μικρής ομάδας περί τον Αλέξη Τσίπρα που κατόρθωσαν -αργά και ενίοτε επιπόλαια- να συνδυάσουν ήπιο ριζοσπαστισμό και τεχνοκρατική εφαρμογή.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο Τσακαλώτος, ο Χουλιαράκης, ο Παππάς, η Αχτσιόγλου, ο Πετρόπουλος, ο Πιτσιόρλας, ο Ξανθός, ο Σκουρλέτης, ο Παπαδημούλης, ο Κατρούγκαλος, ο Κοτζιάς στην εξωτερική πολιτική που, τώρα, “απουσιάζει” (και μερικοί ακόμα που ίσως αδικώ μη αναφέροντάς τους) κατόρθωσαν σημαντικά πράγματα.

Η κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι, αναμφίβολα, στον αντίποδα αυτής της προσπάθειας και την “δανείζομαι” ως παράδειγμα.

Σπουδαίο όνομα στην μεταπολιτευτική Αριστερά, με μεγάλη προσφορά στα κινήματα, ελάχιστη έως μηδαμινή η συμμετοχή της στην διακυβέρνηση. Μια συμμετοχή την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ την πλήρωσε, άλλοτε με την αφ’  υψηλού σκωπτική και ενίοτε απαξιωτική της ρητορική, άλλοτε με την χαλαρότητα των δηλώσεών της, και, εν τέλει, με την τελευταία προσχώρησή της στην φαυλότητα του παλαιού πολιτικού συστήματος.

Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις όπως η κυρία Χριστοδουλοπούλου. Δεν είναι η μόνη που κράτησε τον ΣΥΡΙΖΑ κολλημένο στην ανυποψίαστη “απόσταση” από την πραγματική πολιτική. Την πολιτική που απαιτεί κινητικότητα αλλά και συμβιβασμούς αλλά πάντοτε κατανόηση πως η κυβερνητική δράση γίνεται σε δημόσια θέα και όχι στα περίκλειστα εντευκτήρια των θεωρητικών αναζητήσεων.

Τα πληρώνει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει άμεσα. Πιθανότατα από την αντιπολίτευση.

Μα, με “μεταγραφές” θα αναρωτηθούν οι “ορθόδοξοι”; Με πρόσωπα που έχουν στιγματιστεί ως συμμέτοχοι στο παλαιό πολιτικό σύστημα; Ναι, ακόμα και με αυτούς. Αλλά και με άλλα πρόσωπα που πρέπει να ανακαλύψει για να σταθεί εφικτό να δημιουργήσει ένα συνεκτικό νέο πολιτικό σχήμα που θα έχει το όνομα ΣΥΡΙΖΑ στην μαρκίζα αλλά θα υπερβαίνει εκείνη την πολιτική παρέα του 4% που δεν λέει να ξεκολλήσει από την εσωστρέφεια και την διανομή του “σχεδόν τίποτα”.

Σκληρό; Ναι, σκληρό. Όσο σκληρό ήταν και το εκλογικό αποτέλεσμα. Όσο σκληρή είναι και η αλήθεια…