Στην παγίδα του Τόμσεν

Η παρέμβαση Τόμσεν, που σε άρθρο του ζήτησε επιπλέον και πιο σκληρά μέτρα για τους Έλληνες, μπορεί να μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου αν σκεφθούμε τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, αλλά δεν είναι.

Με τη Γερμανία να θέλει οπωσδήποτε το Ταμείο, σε οποιαδήποτε λύση και οποιοδήποτε πρόγραμμα και την Ευρώπη συνολικά να στέκεται για άλλη μια φορά αμήχανη απέναντι στις προκλήσεις, ήταν φυσικό το ΔΝΤ, να κάνει αυτό που ξέρει καλά.

Να δείξει ότι ήρθε για να μείνει και να πετάξει το μπαλάκι στους Ευρωπαίους, γνωρίζοντας ότι τα αντανακλαστικά τους είναι απελπιστικά αργά. Ήταν άλλωστε και η αδυναμία της Ευρώπης, πριν 6 χρόνια, να δώσει λύση στα του οίκου της, που έφερε τον “γιατρό”, ενώ οι θεραπείες και τα αποτελέσματα, ήταν γνωστά εδώ και δεκαετίες.

Ποιος χάνει από όλα αυτά; Ο αδύναμος κρίκος, που πέρα από τον οικονομικό στραγγαλισμό, έχει να αντιμετωπίσει και την προσφυγική κρίση.

Είναι ξεκάθαρο, ότι η σπουδή της κυβέρνησης να κλείσει την αξιολόγηση, δεν συγκινεί τους δανειστές, που δεν βιάζονται. 

Είναι επίσης σαφές, ότι η αναζήτηση πολιτικής λύσης, από την πλευρά της κυβέρνησης ή η προσπάθεια συσχετισμού του οικονομικού προβλήματος με το προσφυγικό, είναι προορισμένη να πέσει στο κενό.

Ο Τόμσεν προσφέρει το άλλοθι στους σκληρούς της Ευρώπης και ταυτόχρονα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι το έγκλημα του 2010, με την έλευση του Ταμείου, θα πληρωθεί ακριβά όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά από ολόκληρη την Ευρώπη.

Ας το θυμούνται αυτό όσοι αναφέρονται στο ΔΝΤ ως σύμμαχο στην προσπάθεια για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και ξεχνούν τους όρους, που με επιμονή θέτει.

Η ελάφρυνση του χρέους αλά ΔΝΤ, δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Έρχεται με νέο πρόγραμμα, με δημοσιονομικά μέτρα 9 δισ.  έως το 2019 και με μείωση των κύριων συντάξεων .

Με μέτρα δηλαδή, που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει στην ελληνική βουλή.

*Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247