SCORPIONS: ΟΙ 60ΡΗΔΕΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΑ 50 ΤΟΥΣ

Από τον Χρήστο Αργύρη

Μετά την κυκλοφορία του 17ου άλμπουμ τους, Sting in the Tail, στις αρχές του 2010, οι Scorpions ανακοίνωσαν ότι ξεκινούν μια τελευταία μεγάλη περιοδεία, το Farewell Tour, με την οποία θα έριχναν αυλαία στην πορεία τους. «Δεν θα μας άρεσε», έλεγαν τότε, «να ακούμε τους θαυμαστές μας να αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες μας». Όμως τα τρία χρόνια που κράτησε η περιοδεία είναι πολλά. Στο τέλος αυτής της τουρνέ, η μπάντα αποφάσισε ότι είναι κρίμα να κλείσει τον κύκλο της μια ανάσα προτού συμπληρωθούν 50 χρόνια από την ίδρυσή της. Και νά’τοι πάλι εδώ, με ένα καινούργιο άλμπουμ που έκανε πρεμιέρα στις 20 Φεβρουαρίου. Το Return to Forever δεν περιέχει μόνο παλιές τους συνθέσεις οι οποίες δεν είχαν ηχογραφηθεί, αλλά και νέα τραγούδια που έγραψαν κατά τη διάρκεια αυτής της τελευταίας τριετίας. Τελικά, αντίθετα με ότι έλεγε ο τίτλος ενός τραγουδιού τους στο Sting in the Tail, οι καλοί δεν πεθαίνουν νέοι. 

Στην περίπτωσή τους αληθεύει, όπως και να το δει κανείς.

Αριθμητικά, η επιτυχία τους είναι αδιαμφισβήτητη. Έχοντας καταγράψει πωλήσεις 22 εκατομμυρίων δίσκων στο ενεργητικό τους, οι Scorpions είναι ένα από τα πιο εμπορικά ροκ γκρουπ στην κεντρική Ευρώπη.  Και, το πιο σημαντικό, μετά τις μεγάλες επιτυχίες που σημείωσαν στα 80’s, συνέχισαν να εξιτάρουν το κοινό και την επόμενη δεκαετία. Τα μαλλιά τους γκριζάριζαν, αλλά αυτοί μπορούσαν ακόμη να «συνομιλούν» με τους νέους. Με μουσικούς όρους, οι Scorpions έχουν καταθέσει μερικές από τις ωραιότερες μπαλάντες που έχουν γραφτεί ποτέ από heavy metal γκρουπ, όπως το Holiday και το Αlways Somewhere. Αν και το Blackout θεωρείται το καλύτερο τους άλμπουμ, η μουσική τους στη δεκαετία του 70 είναι μάλλον υποεκτιμημένη, ιδίως από τους νεότερους φίλους τους.
Σχηματίστηκαν το 1965 από το Rudolf Schenker στο Αννόβερο. Ο Schenker, όπως και ο Klaus Meine (και οι δύο 18άρηδες όταν δημιούργησαν το γκρουπ), αλλά και μεγάλο κομμάτι της μεταπολεμικής γερμανικής νεολαίας, έμαθε να αγαπά τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, τον Έλβις Πρίσλεΐ και το rock n’ roll μέσω των Αμερικανών στρατιωτών που είχαν μείνει στη Γερμανία. Από νεαρή ηλικία και οι δυο τους ένιωθαν λαχτάρα να αρπάξουν μια κιθάρα και να ανέβουν στη σκηνή. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 60, τα είχαν ήδη καταφέρει. Ο νεαρός αδερφός του, Schenker, Michael, είχε, όπως και ο Matthias Jabs, μαγευτεί από τη ροκ κουλτούρα. Έτσι, το 1970, ο -παρά το νεαρό της ηλικίας του, εξαιρετικός κιθαρίστας- Michael Schenker, προσχώρησε μαζί με τον -τραγουδιστή και συνθέτη- Meine στους Scorpions. Schenker και Meine συνεργάστηκαν φτιάχνοντας ένα πολύ δυνατό τραγουδιστικό–συνθετικό ντουέτο κι έβαλαν τις βάσεις για ένα ιστορικό success story.

Τα ορχηστρικά και φωνητικά συστατικά τού Lonesome Crow, του άλμπουμ με το οποίο έκαναν το ντεμπούτο τους το 1972, εξελίχθηκαν με την πάροδο των χρόνων σε αυτό που αναγνωρίζεται ως τυπικός Scorpions ήχος: Hard rock, με έμφαση στην κιθάρα, εναρμονισμένο με το ύφος των Hendrix, Cream και Led Zeppelin από τα μέσα της δεκαετίας του 60 και, φυσικά, με την εκφραστική και άμεσα αναγνωρίσιμη φωνή του front-man τους, Klaus Meine.

Οι Scorpions ήταν ένα μοναδικό φαινόμενο στη γερμανική ροκ μουσική της εποχής, γιατί, από την αρχή κιόλας, το γκρουπ στόχευε στην κορυφή της διεθνούς hard rock σκηνής, με τον Meine να γράφει όλους τους στίχους τους στα αγγλικά. Η συνεργασία του με τον Rudolf Schenker ήταν η απάντηση των Scorpions στα αγγλόφωνα συγκροτήματα. Για αυτό και αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, οι Scorpions βρέθηκαν να κάνουν support στον Rory Galaher, τους Uriah Heep και τους UFO. Στους τελευταίους προσχώρησε, το 1973, ο Michael Schenker, δίνοντας τη θέση του στον Ulrich Roth. Μέχρι τα μέσα του 1970, οι Scorpions είχαν ήδη γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στη δυτική Ευρώπη, αλλά με το τρίτο τους LP, In Trance, το 1975, εκτόξευσαν τη φήμη τους και στην Ιαπωνία.

Στην περιοδεία που έκαναν το 1978 στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, τη δεύτερη μεγαλύτερη μουσική αγορά του κόσμου, τα μέλη του συγκροτήματος πήραν μία καλή πρόγευση του τι σημαίνει να είσαι σουπερστάρ. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Τόκιο, οι Scorpions κόντεψαν να λιντσαριστούν από τους φανατικούς Ιάπωνες οπαδούς τους. Το Tokyo Tapes, το 1978, ήταν το τελευταίο άλμπουμ του Ulrich Roth με το συγκρότημα. Ο Michael Schenker επανέκαμψε στη θέση του για μικρό διάστημα, έως ότου ο Matthias Jabs, δημιουργικός, βιρτουόζος και ενθουσιώδης, εισέβαλε στη σκηνή. Το 1978, σε μια διαφήμιση που εμφανίστηκε στο Melody Maker, οι Scorpions έψαχναν για πρώτο κιθαρίστα. Τον βρήκαν, ανάμεσα σε 140 υποψήφιους που είχαν περάσει από ακρόαση στο Λονδίνο, και τον έχουν κοντά τους μέχρι σήμερα –Schenker, Mein και Jabs είναι οι παλιοσειρές της πενταμελούς παρέας.

Ο Jabs πρόλαβε την ηχογράφηση του Lovedrive, που κυκλοφόρησε το 1979 και ήταν η μεγαλύτερη έως τότε επιτυχία της μπάντας, η οποία συνοδεύτηκε και από μια πολύ τολμηρή φωτογράφιση για το εξώφυλλο του δίσκου, που βραβεύτηκε ως καλλιτεχνική δημιουργία της χρονιάς. Η προκλητική εικόνα του Lovedrive –ένα ζευγάρι στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτου, με το χέρι του άντρα να συνδέεται μέσω τσιχλόφουσκας με το γυμνό στήθος της γυναίκας- είχε σαν αποτέλεσμα την απαγόρευση της κυκλοφορίας του στις Η.Π.Α., καθώς και την αντικατάσταση του εξωφύλλου στη συνέχεια, με έναν μπλε σκορπιό και το όνομα του συγκροτήματος σε μαύρο φόντο.

Το «cover» αυτό, πάντως, δεν ήταν ό,τι πιο προκλητικό είχαν κυκλοφορήσει έως τότε οι Scorpions. Νωρίτερα, το 1975, είχαν προκαλέσει σάλο με το εξώφυλλο του τέταρτου άλμπουμ τους, Virgin Killer. Ήταν ο θάνατος της αθωότητας, ένα σοκ όχι μόνο για τα ήθη της εποχής, αλλά και για τη σημερινή αντίληψη του τι θεωρείται επιτρεπτό στην τέχνη, ιδιαίτερα όταν εμπεριέχει και την εμπορική στόχευση: Ένα γυμνό κορίτσι σε πρώιμη εφηβική ηλικία απεικονίζεται πίσω από σπασμένο γυαλί, με το εφέ «κεντραρισμένο» ανάμεσα στα πόδια του. Και σε αυτή την περίπτωση είχαμε επανακυκλοφορία του άλμπουμ με διαφορετικό εξώφυλλο σε ορισμένες χώρες, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το 2008, το βρετανικό παρατηρητήριο του Ίντερνετ έβαλε στην blacklist του σελίδες της Wikipedia που περιείχαν τη συγκεκριμένη φωτογραφία, ως δυνητικά απαγορευμένες με βάση νόμο για την προστασία των παιδιών. Η απόφαση, πάντως, ανακλήθηκε λίγες μέρες αργότερα.

Η κατάκτηση της κορυφής και η παραμονή του συγκροτήματος σε top επίπεδο στα χρόνια που ακολούθησαν το Lovedrive δεν σχετιζόταν με προκλήσεις ή τα συνήθη καπρίτσια των ροκ σταρ (που ασφαλώς και δεν έλλειψαν σε όλη αυτή τη διαδρομή η οποία κρατά μισόν αιώνα), όσο με καθαυτή τη μουσική και τον επαγγελματισμό των Σκορπιών. Άγνωστο πόσο θα κρατήσει ακόμη αυτό το ταξίδι – και μάλλον η απάντηση αρχίζει πια να ενδιαφέρει όλο και λιγότερους, από όσους τουλάχιστον δεν ανήκουν στους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές τους. Στο ντοκιμαντέρ Forever and a Day, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, η κάμερα ακολουθεί την μπάντα στη διάρκεια του Farewell Tour και εξηγεί το πώς οδηγήθηκαν σε αυτή την επιστροφή, ίσως την τελευταία.