Το House of Cards της κεντροαριστεράς

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς βλέπετε την πολύ επιτυχημένη αμερικανική σειρά House of Cards, όπου ο Κέβιν Σπέισι υποδύεται έναν πανούργο και αδίστακτο γερουσιαστή ο οποίος κάνει τα πάντα για να γίνει πρόεδρος στη θεση του προέδρου των ΗΠΑ. Κάτι σαν Ιζνογκούντ. Για τον Ιζνογκούντ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, έχουμε ξαναμιλήσει από αυτή τη στήλη.

Τον άνθρωπο που κατάφερε να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με παρασκηνιακές κινήσεις, τον άνθρωπο που μπροστά στην αυτολατρεία του και τη φιλοδοξία του δεν λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Το τελευταίο κεφάλαιο στο δικό μας “House of Cards της κεντροαριστεράς”, παίχτηκε με το στραπάτσο της κίνησης των 58, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο να ανδεικνύεται για ακόμα μια φορά σε μέγα μαέστρο της πολιτικής μηχανορραφίας, μόνο που πια δεν διευθύνει φιλαρμονική αλλά τη σχολική μπάντα της Κάτω Ραχούλας.

Η κίνηση των 58, μάλλον δεν είχε ως σκοπό την ενδυνάμωση του Βενιζέλου αλλά ούτε και την ανατροπή του, μάλλον δεν είχε σκοπό την συγκρότηση πολιτικού φορέα αλλά ίσως και να την είχε, ίσως δεν ήξερε τι ήθελε να επιτύχει ακριβώς. Πολλοί αξιόλογοι πολίτες με καλές προθέσεις θεώρησαν πως η παρουσία τους και μόνο θα συγκινούσε τους τσέτες του παλαιοκομματισμού και θα παρέδιδαν τα όπλα και τα λάβαρα σε νέους φωτισμένους στρατάρχες εργαστηρίου, χωρίς σκόνη στα παπουτσια, χωρίς φαγωμένες ξιφολόγχες. Αμ δε…

Η ευκαιρία που είχαν οι 58 ήταν μεγάλη και το λάθος που την ακύρωσε, επίσης μεγάλο.

Διότι αν θέλεις κύριε να αλλάξεις την Ελλάδα, θα δώσεις τη μάχη στο πεδίο της και όχι σε άλλο πεδίο, άσχετο με την πολεμική αναμέτρηση. Τι εννοώ; Ότι οι 58 έπεσαν στην παγίδα καθώς δεν είναι δυνατόν να θες να αλλάξεις την Ελλάδα μεταπηδώντας μέσω διακτινισμού με λίστα από τα σαλόνια του Κολωνακίου, στην Ευρωβουλή. Αυτό δεν είναι ούτε ανασυγκρότηση, ούτε ανατροπή, ούτε καν μάχη: είναι βόλεμα, είναι συνδιαλλαγή. Εκεί πάτησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και έβαλε το κερασάκι στην τούρτα: σταυρό στο ευρωψηφοδέλτιο. Εκεί κάπου οι 58 είδαν τη σκληρή πραγματικότητα. Και από τη στιγμή που οι 58 δεν επέβαλαν εξ αρχής ως όρο, τη συμμετοχή τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές, το παιχνίδι των εντυπώσεων και της ουσίας ήταν χαμένο.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, τους έφερε σε αδιέξοδο, αλλά όταν το κατάλαβαν ήταν πλέον αργά. Με μια ανακοίνωση μεγαθυμίας μάλιστα, ο αμετανόητος καμικάζι της κεντροαριστεράς, τους αποτελείωσε, χαμογέλασε πονηρά, και ξαναγύρισε στο γραφείο του να διαχειριστεί το 6% (που είναι κατάδικό του) και οι 58 ή οι περισσότεροι εξ αυτών, στις δουλειές και τις ασχολίες τους, σαν να μη συνέβη και τίποτα…

* Ο Μιχάλης Λούπης σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ με μεταπτυχιακό στη Ναυτιλιακή Πολιτική όμως ασχολήθηκε με τα περιοδικά και την τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Mega Channel και στον ΣΚΑΙ. Την περίοδο 2010 -2012 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του ΥΠΠΟΤ.