Πάντα κακομούτσουνοι φασιανοί οι αρχιερείς της υποκρισίας!

Η συζήτηση για τον αποκλεισμό της αθλήτριας του τριπλούν Βούλας Παπαχρήστου από τη συμμετοχή της στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου καλά κρατεί, με τους ζηλωτές των διαφόρων απόψεων να ξιφουλκούν παθιασμένα, κατά τη γνώμη μου στην πλειονότητα τους θυσιάζοντας την ουσία στο φτηνιάρικο βωμό της σκοπιμότητας και του σκοταδιστικού μανιχαϊσμού.

Πολλοί μιλούν με περίσσια ευκολία για καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου.  Η αλήθεια όμως είναι, ότι η αθλήτρια δεν καταδικάστηκε  για τη γνώμη ή τη ψήφο της (όπως πολλοί καλοθελητές –μάλλον εκ του πονηρού- επιμένουν να υποστηρίζουν), αλλά διότι το ανέκδοτο, που κοινοποίησε στο twitter, ήταν σε απόλυτη αντίθεση με τα ιδεώδη του Ολυμπισμού, αυτά στα οποία λίγες μόλις ημέρες αργότερα έπρεπε να ορκιστεί και άρα να πρεσβεύσει.  Η δε κουβεντούλα για την εμπορευματοποίηση ή ακόμη και για τη λοξοδρόμηση των αγώνων από τα υψηλά ιδανικά τους, ούτε αποτελεί στοιχείο υπεράσπισης της Παπαχρήστου, ούτε συμβάλλει σε τίποτα άλλο παρά σε θεληματικό αποπροσανατολισμό…

Αυτό όμως, που η υπόθεση  της αποκλεισμένης πρωταθλήτριας αναδεικνύει ακόμη περισσότερο, είναι μια καταφανέστατη και διάσπαρτη υποκρισία!

Ο ρατσισμός αποτελεί και πάλι σήμερα επικίνδυνη απειλή για τη συνοχή της κοινωνίας μας, μια χυδαία και αισχρή έκφραση μιας ύπουλης πόλωσης, που γιγαντώνεται στα θεμέλια της συμβίωσης, ναρκοθετώντας την κοινωνικότητα, την αλληλεγγύη.  Είναι ύψιστο καθήκον του καθενός να προασπίσει με κάθε τρόπο τη διαλλακτικότητα, ακόμη δε περισσότερο την ανοχή στο διαφορετικό, που ανέκαθεν αποτέλεσε τη μαγιά της εξέλιξης.  Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν!  Οι περισσότεροι από μας χαριεντιστήκαμε επανειλημμένα με άκομψους αστεϊσμούς εις βάρος ομάδων πληθυσμού, σε διάρκεια υποτιμώντας το ξεχωριστό, χαχανίζοντας αυτάρεσκα, πάντα ηλίθια…

Ακόμη χειρότερα όμως…  Ποιοί είναι αυτοί, που επέλεξαν και αποφάσισαν την καταδίκη μιας μάλλον –χωρίς ποτέ να είμαι σίγουρος- αφελούς και απαίδευτης τριπλουνίστριας; Με απλά λόγια:  Έχουν αυτοί οι κύριοι το ηθικό ανάστημα για να απευθύνουν κρίσεις κι αποφάσεις με τρόπο τέτοιο, ώστε να εμφανίζονται στο σύνολο του κόσμου ως τιμητές και υπερασπιστές μιας δίκαιης και ευνομούμενης κοινωνίας, που αγνοεί τις όποιες διακρίσεις, που αναδεικνύει τις αξιολογότερες δυνάμεις της πολυσυλλεκτικότητας;  Μια κοινωνία για να μπορέσει να λειτουργήσει, για να κατορθώσει να αναδείξει το πιο θετικό της πρόσωπο, πρέπει πρώτα απ’ όλα να διαποτίσει το αίσθημα δικαίου στο πιο ξέμακρο και αδύναμο κύτταρό της, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, ώστε να συνυπογράψει το περιβόητο κοινωνικό συμβόλαιο.  Και για να το πετύχει αυτό οφείλει να τοποθετεί στις θέσεις-κλειδιά πρόσωπα άμεμπτα, άτομα, που απαρνούνται το ατομικό κέρδος/όφελος υπέρ της κοινής ευημερίας.

Είδα και άκουσα τον  αρχηγό της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και άλλα μέλη της Ε.Ο.Ε. κι αναρωτήθηκα αρχικά σιωπηλά, σήμερα μεγαλόφωνα:  Είναι αυτοί οι υπηρέτες του «Ολυμπιακού Ιδεώδους» ή μήπως απλοί είλωτες του ιδεολογήματος του πιο ακραίου ατομισμού, αυτού που διατρανώνει μιαν ακόμη φορά την προσήλωση στο μικρό, το λίγο, το ευτελές.  Αυτοί κρίνουν και παραδειγματίζουν έναν λαό στα τάρταρα της κρίσης;

Όχι βέβαια!  Τούτοι αποτελούν  την πιο τραχιά και απογοητευτική  απόδειξη της ένδειας και της  χρεωκοπίας κάθε πολιτιστικής και ηθικής μας βάσης.  Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να σηκώσουμε πάλι το βλέμμα στο λαμπερό του ήλιου είναι τέτοιες μορφές, που κολακεύουν με θράσος τον εγωκεντρισμό και το ίδιον όφελος, που χαϊδολογούν δίχως αισχύνη την αλαζονεία, και έτσι την πρόκληση, να αποκλειστούν από κάθε δημόσια θέση.

Επιτέλους δεν αντέχουμε  άλλους κακομούτσουνους φασιανούς  να περιφέρονται φουσκωμένοι, και πια  ξαφνιασμένοι και πονεμένοι αναστενάρηδες  στην πιο καψαλισμένη έρημο της  κοινωνικής τραγωδίας.

Ας τους αγνοήσουμε δια  μιας και ας καταδικάσουμε με ειλικρίνεια  κι αδιαπραγμάτευτα κάθε έκφανση  υποκρισίας, κάθε εκδήλωση διχαστικών διακρίσεων, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πιο άδικη και αυθαίρετη  θυσία ιδεωδών και ψυχών!