Υποταγή στον αρχηγό

“Ο πόλεμος έχει και απώλειες”. Αυτό είπε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου,  πριν διαγράψει τους τρεις βουλευτές του, οι οποίοι τόλμησαν να έχουν άποψη και να ψηφίσουν “παρών” στο νομοσχέδιο για τα έκτακτα μέτρα.

Κατά τον ίδιο τρόπο ο Αντώνης Σαμαράς διέγραψε την Ντόρα Μπακογιάννη. Και αυτή τόλμησε να έχει άποψη και να την εκφράσει. Δεν θα εξετάσουμε την ουσία του νομοσχεδίου ή αν στην περίπτωση Μπακογιάννη επρόκειτο απλώς για αφορμή ρήξης.

Δυστυχώς έτσι λειτουργούν τα κόμματα στη χώρα μας. Πνίγοντας αντίθετες φωνές και απαγορεύοντας σε όσους βουλευτές το επιθυμούν να σκέφτονται και να έχουν συνείδηση.

Ακούστηκαν πολλά τις τελευταίες ημέρες από τους αρχηγούς, των κομμάτων εξουσίας για την Δημοκρατία που απειλείται, για τον φόβο κοινωνικών αναταραχών και για δυνάμεις που επιδιώκουν την ένταση για να ανατρέψουν το υπάρχον σύστημα.

Το ερώτημα είναι πώς μπορούν να προστατέψουν τη Δημοκρατία, κάποιοι που δεν την ανέχονται;

Στην Ελλάδα κυριαρχεί η άποψη ότι ο ηγέτης χαράζει τη γραμμή και οι βουλευτές του κόμματός του, ακολουθούν σαν τα πρόβατα. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει, τίθεται εκτός. Οι διαγραφές είναι ένας τρόπος για να αποδείξει ο αρχηγός ότι πράγματι κάνει για ηγέτης.

Το έλλειμμα Δημοκρατίας στα κόμματα είναι διαχρονικό φαινόμενο και απλώνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά.

Όπου δεν ισχύει ο κανόνας αποδεικνύεται ότι ακόμα και όταν επιτρέπεται η άποψη και η διαφωνία, η σύνθεση δεν έρχεται ποτέ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι τάσεις του.

Το πρόβλημα δεν είναι απλώς θεωρητικό, αλλά είναι μια από τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ.

Ηγέτης που οδηγεί τα πρόβατα και πετάει έξω από το μαντρί, όποιο είναι άτακτο. Βουλευτές χωρίς συνείδηση που ακολουθούν τυφλά τον αρχηγό και την ηγετική ομάδα που σχηματίζεται γύρω του. Ψηφοφόροι πελάτες ή κορόιδα, που άλλα τους είπαν και άλλα έκαναν και που αυτοί που ψήφισαν έχουν εκχωρήσει το δικαίωμα της σκέψης στον αρχηγό.

Το μοντέλο αυτό, που ευνοεί τη συναλλαγή, τον συμβιβασμό και σε καμία περίπτωση το συλλογικό συμφέρον, το ακολούθησαν όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης, αλλά και οι περισσότεροι αρχηγοί των κομμάτων.

Το γεγονός ότι στα κόμματα ποτέ δεν υπήρξε Δημοκρατία, σεβασμός στην διαφωνία, σύνθεση απόψεων και νέες ιδέες, ίσως εξηγεί και το γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής, παρά μόνο να την περιγράφουν και να δέχονται ή να αρνούνται τα μέτρα που προτείνουν οι καλοί μας φίλοι του ΔΝΤ, χωρίς να μπορούν να δώσουν μια διέξοδο στον λαό.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε λύσεις από αυτούς που μας έφτασαν ως εδώ. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θέλουν, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να τις προσφέρουν.