Όλοι κατά της βίας. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι

Δεν νομίζω κανείς σοβαρός να πιστεύει ότι υπάρχουν κρυμμένα νοήματα και συνωμοσίες παρακράτους πίσω από τις επιθέσεις των ευφάνταστα βαπτισμένων «επαναστατικών ομάδων» που κήρυξαν την αντικαπιταλιστική τους ιντιφάντα τις τελευταίες ημέρες.

Στην Ελλάδα το προφανές είναι και αυτό που όντως συμβαίνει. Ομάδες σύγχρονων sans-culottes, με όπλα νοικοκυριού και με έφεση στους εύκολους στόχους, παιδιά που στην πλειονότητά τους περισσότερο χρόνο σπαταλάνε για να βρουν ένα πιασάρικο όνομα (το «εραστές της ανομίας» είναι για βραβείο) παρά για να καταλάβουν πόσο σοβαρό είναι αυτό που κάνουν και πόσο επικίνδυνο τόσο για αθώους πολίτες όσο και για τους ίδιους. Ούτε πρόκειται για οργανώσεις με διασυνδέσεις, πλοκάμια, πολύπλοκες δομές και ρίζες στη διεθνή τρομοκρατία. Οπλισμένα παιδιά με οργή που αναγόρευσαν την τυφλή βία σε «λύση», είναι παιδιά προϊόντα ενός συστήματος που δεν αγάπησε ποτέ τον πολίτη, αντίθετα τον κακοποίησε συστηματικά ηθικά και πνευματικά. Βρίσκονται όμως σε λάθος δρόμο και ειδικά όταν στα χέρια τους πέφτουν πια τα καλάσνικοφ, το πράγμα δεν είναι ούτε χαριτωμένο, ούτε ρομαντικό. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Εδώ κάπου βρίσκει χώρο και το οργανωμένο έγκλημα – άσχετο από οποιαδήποτε ιδεολογική ευαισθησία – να ενδυθεί πολιτικό μανδύα και να αλωνίσει σε δικό του γήπεδο. Το πρόβλημα είναι πραγματικό και δεν θα αντιμετωπισθεί αν όλοι οι θεσμικοί εμπλεκόμενοι δεν το χειριστούν ως πραγματικό.

Είναι επίσης παιδικό να πιστεύει κανείς ότι πρέπει να καούν σε ένα δαιμονικό επικοινωνιακό σχέδιο τα σπίτια μιας ντουζίνας δημοσιογράφων, τρια-τέσσερα αυτοκίνητα και να γαζωθεί το γραφείου του πρωθυπουργού, για να μπορέσει η αστυνομία να μπει σε δυο καταλήψεις! Εκεί στο Συριζα ακόμα αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει με το Μανόλη Γλέζο να κατηγορεί «φίλιες οργανώσεις της ΝΔ» και προβοκάτσια. Επίσης βεβαίως δεν μπορεί κανείς σοβαρός να πιστεύει ότι ο Συριζα κηδεμονεύει τις παρέες των σοφτ και χαρντ τρομοκρατών. Όχι γιατί δεν συμμερίζεται το κόμμα ανάλαφρα κι ιδεολογικά πολλές από τις πρακτικές, από τους στόχους και από τα συνθήματα, αλλά γιατί δεν είναι ικανός να κηδεμονεύσει τίποτα ορίτζιναλ, χώρια που δεν είναι καν ευπρόσδεκτος από τέτοιες ομάδες. Άσχετα αν κάποιοι εκεί στην Κουμουνδούρου νομίζουν αφελώς ότι κηδεμονεύουν ή έχουν την εύνοια τέτοιου είδους γκρουπ επειδή έβγαλαν μια οργισμένη ανακοίνωση με λεξιλόγιο ναφθαλίνης ερήμην.

Τα πράγματα είναι μπερδεμένα, τα όπλα είναι στα χέρια ανίδεων, πωρωμένων και αυτό είναι το πιο  επικίνδυνο. Σημαντικό μέρος του προβλήματος είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, ποτίστηκαν συστηματικά με ανεύθυνες ρητορείες και από το έκθετο πια κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το οποίο, στο κατώφλι της εξουσίας, καλείται να επιλέξει ξεκάθαρα μεταξύ της νομίμου συζύγου (το μεταπολιτευτικό σύστημα που λατρεύει να υπηρετεί) και της γοητευτικής, εκρηκτικής ερωμένης (τις αντιεξουσιαστικές ομάδες, που όπως και να το κάνουμε αποπνέουν ένα μυστηριώδη ερωτισμό). Δεν έχουν δει αναρωτιέμαι εκεί στο Συριζα την Ολέθρια Σχέση με τον Μάικλ Ντάγκλας και την Γκλεν Κλόουζ; Γιατί θα ήξεραν ότι μια τσαντισμένη ερωμένη μπορεί να είναι η αιτία να βρεις επιστρέφοντας από ένα ταξίδι (πχ … στο Βερολίνο) το κουνέλι της κόρης σου να βράζει στην κατσαρόλα…

* Ο Μιχάλης Λούπης σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ με μεταπτυχιακό στη Ναυτιλιακή Πολιτική όμως ασχολήθηκε με τα περιοδικά και την τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Mega Channel και στον ΣΚΑΙ. Την περίοδο 2010 -2012 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του ΥΠΠΟΤ.