Πώς να συναρμολογήσετε ένα κιτ

Ειδικά εάν είστε πρωτάρης τότε το παρακάτω άρθρο θα σας φανεί πολύ χρήσιμο!




Πώς να συναρμολογήσετε ένα κιτ



Μελετάμε προσκεκτικά όλον τον οδηγό κατασκευής του κιτ και σημειώνουμε πάνω, αν το θέλουμε, κάποια περαιτέρω στάδια κατασκευής. Π.χ. «πρώτα βάψιμο μετά κόψιμο», παρατηρήσεις – διαφοροποιήσεις για το χρώμα κ.λπ. Επίσης επισημαίνουμε τα στάδια που πιθανώς να είναι προβληματικά στη συναρμολόγηση ή στο βάψιμο.




Cutting…



Τα κομμάτια του κιτ μπορεί να χρειαστεί πρώτα να τα κόψουμε και μετά να τα βάψουμε ή το αντίστροφο. Το τελευταίο μας δίνει το πλεονέκτημα τα κομμάτια να είναι αναρτημένα «στον αέρα» μέσα στο πλαίσιο που τα περιβάλει με αποτέλεσμα να μπορούν να βαφτούν άνετα και να στεγνώσουν κατόπιν χωρίς να χρειαστεί να ακουμπήσουν κάπου, οπότε θα «στραβώσει» το χρώμα και το βάψιμο. Μετά βέβαια που τα μέρη θα κοπούν και αποχωριστούν από το πλαίσιο το χρώμα τοπικά στις ενώσεις πιθανώς να φύγει και θα χρειαστεί ένα μικρό συμπληρωματικό βάψιμο τοπικά.



Το κόψιμο απαιτεί προσοχή και λεπτές κινήσεις για να μην καταστραφεί το κομμάτι στο σημείο της ένωσης. Αφού το κομμάτι αποχωριστεί από το πλαίσιο τότε στο σημείο της ένωσης λειαίνονται οι ατέλειες στις άκρες με νυστέρι (11άρι ή 15άρι) και στις επιφάνειες με λεπτό ντουκόχαρτο. Αυτό ισχύει και γενικά για όλες τις ατέλειες των μερών του κιτ.



Το νυστέρι, εξάλλου, μπορεί να χρειαστεί για να λιμάρουμε κάποιο μέρος (π.χ. υποδοχή πλύμνης) που δεν (θα) εφαρμόζει καλά μετά το βάψιμο και την πάχυνση της επιφάνειάς του με τη μπογιά.




Painting…



Καλό είναι όταν βάφουμε να φοράμε ιατρική μάσκα γιατί οι αναθυμιάσεις των χρωμάτων είναι τοξικές. Συνιστούμε χρώματα ακρυλικά (κορυφαία τα Tamiya και τα Gunze Sangyo). Τα τύπου enamel (βερνίκια) κάνουν νερά και κολλάνε στο πινέλο… Μπορούμε να αγοράσουμε απλά πινέλα διαφόρων μεγεθών (ανάλογα με το μέρος που θα βαφτεί) από βιβλιοπωλεία – χαρτοπωλεία, αλλά υπάρχουν και ειδικά με τρίχες από σαμούρι (φυσική τρίχα), μεγαλύτερης λεπτότητας και αντοχής σε ειδικά καταστήματα μοντελισμού, που κοστίζουν όμως αρκετά, έως και 5-15 ευρώ το ένα. Μέρη με μεγάλες επιφάνειες προτού βαφτούν πλένονται και καθαρίζονται – ξεσκονίζονται σχολαστικά. Για μικρές επιφάνειες που θέλουμε να στεγνώσουν γρήγορα δεν αραιώνουμε το χρώμα, παρά το ανακατέβουμε μέσα στο δοχείο του περί το μισό λεπτό πολύ καλά με το (λεπτό) πινέλο. Συγκρατούμε καλά το μέρος που βάφεται με λαβίδα, για να μη βάψουμε τα χέρια μας. Πριν βάψουμε, χτυπάμε λίγο το πινέλο στα τοιχώματα του δοχείου του χρώματος για να φύγει η περίσσεια του χρώματος. Βάφουμε με απαλές κινήσεις δεξιά – αριστερά ή πάνω – κάτω και με συνέχεια, χωρίς κενά άβαφτα στην επιφάνεια ή όπως μας βολεύει τέλος πάντων– και αξιοποιούμε την μπογιά σε όλη την επιφάνεια του πινέλου στρίβοντάς το. Όπου γίνουν «νερά» προσθέτουμε «αρκετούλι» χρώμα και τα «σβήνουμε» με το πινέλο μετακινώντας περιφερικά την περίσσεια του χρώματος.



Μπορούμε όμως να βάψουμε και με σπρέι, αλλά και με αερογράφο, μεγάλες ιδίως επιφάνειες με πολύ καλά αποτελέσματα κρατώντας τα στην απόσταση από τη βαφόμενη επιφάνεια που ορίζει ο κατασκευαστής. Οι επιδέξιοι μπορούν να δοκιμάσουν και με μεγάλο πινέλο. ΠΡΟΣΟΧΗ! Με αερογράφο και σπρέι χρειάζονται γυαλιά. Επίσης: στις μεγάλες επιφάνειες αραιώνουμε ελαφρώς το χρώμα με καθαρό οινόπνευμα και το ανακατέβουμε πάλι πολύ καλά, με μεγάλο πινέλο. Το πιο ρευστό χρώμα εμποδίζει τη δημιουργία νερών, αλλά… τρέχει, στάζει και… βάφει ανεπιθύμητες επιφάνειες. Για το σβήσιμό τους εφαρμόζουμε άμεσα καθαρή βενζίνη που είναι αποτελεσματικότατη, αλλιώς οινόπνευμα ή ασετόν. Επίσης, αφού τελειώσουμε το βάψιμο καθαρίζουμε το πινέλο καλά με οινόπνευμα και νερό.



Για μεγάλες επιφάνειες δύο χέρια συνήθως αρκούν. Πολλές φορές στο πλαστικό ή στο μέταλλο και ένα χέρι αρκεί. Η ρητίνη είναι πιο δύσκολη επιφάνεια (λιγότερο λεία και το χρώμα όταν πέσει σε αυτήν μπορεί να κάνει φουσκάλες που κι αυτές σπάνε με το πινέλο με απαλούς χειρισμούς) και μπορούμε να εφαρμόσουμε πρώτα με πινέλο ένα primer που τη λειαίνει, ώστε το βάψιμο, μετά το στέγνωμα του primer, να γίνει πιο άνετα, σε μια πιο λεία επιφάνεια.




Gluing or putting together…



Κι εδώ έχει σημασία να καταστρώσουμε μια στρατηγική: Τί συμφέρει περισσότερο, να κολλήσουμε τα κομμάτια πρώτα και μετά να τα βάψουμε (και συμφέρει αν είναι ίδιου χρώματος) ή πρώτα να τα βάψουμε και μετά να τα κολλήσουμε; Εφαρμόζουμε κάθε φορά αυτό που μας συμφέρει Προσοχή! Εάν γίνει το πρώτο πρέπει να περιμένουμε να στεγνώσει πρώτα πολύ καλά η κόλλα και να απομακρύνουμε τα «ασπράδια» που κάνει με ένα βρεγμένο απορροφητικό χαρτί, αλλιώς θα έχουμε διαβρώσεις στο χρώμα…



Για την κόλληση των μερών, εάν δεν βιδώνονται, χρησιμοποιούμε κυανοακρυλική κόλλα (τύπου Logo). Αυτή θέλει πολύ μεγάλη προσοχή γιατί είναι τοξική για μάτια, δέρμα και όσφρηση και πτητικότατη. Επίσης, σε μέρη άβαφτα, εάν πέσει πολλή, προκαλεί διαβρώσεις και «θόλωμα» που πολλές φορές δεν βγαίνει. Σε μέρη φρεσκοβαμμένα, όπως επισημάναμε λίγο πιο πριν, κάνει το ίδιο…



Γι’ αυτό δεν την εφαρμόζουμε ποτέ κατευθείαν, παρά εκχύουμε μια μικρή σταγόνα πάνω σε μια οδοντογλυφίδα και κατόπιν τοποθετούμε τη σταγόνα με προσοχή στη συγκολλούμενη επιφάνεια και σκουπίζουμε και την αιχμή της οδοντογλυφίδας για να μην κολλήσει εκεί που την ακουμπάμε. Κρατάμε τις συγκολλούμενες επιφάνειες σε επαφή γερά και σταθερά για 30 δλ. και η κόλληση έχει γίνει…




Applying decals…



Αφού ολοκληρωθεί το βάψιμο, το… στέγνωμα της μπογιάς και η συναρμολόγηση του κιτ φτάνουμε στο… καλύτερο! Την εφαρμογή των χαλκομανιών ή αυτοκολλήτων. Τα τοποθετούμε σε ένα ποτήρι με νερό, έως ότου αποχωρήσουν από το χαρτί στο οποίο ήταν κολλημένα.



Τα συλλαμβάνουμε με μια οδοντογλυφίδα και αφού στεγνώσουμε τη μεριά που κολλάται σε μια χαρτοπετσέτα, τα τοποθετούμε στην επιφάνεια που αντιστοιχούν με μια ακόμη οδοντογλυφίδα που κρατάμε στο άλλο χέρι, ή με το δάκτυλο, αν είναι μεγάλο το αυτοκόλλητο ιδίως. Πιέζουμε από πάνω πολύ καλά με μια χαρτοπετσέτα ή ένα απαλό ύφασμα ώστε να φύγουν οι περίσσειες νερού και σταθεροποιούμε με τις οδοντογλυφίδες ή το δάκτυλο (προσοχή να έχει στεγνώσει μέρες πριν το χρώμα!) το αυτοκόλλητο στη σωστή του θέση.



Αν το αυτοκόλλητο σταθεροποιηθεί σε λάθος θέση, τότε ρίχνουμε σε αυτό με τις οδοντογλυφίδες ή το δάκτυλο νερό και με ήπιες κινήσεις προσπαθούμε να το ξεκολλήσουμε χωρίς να σκιστεί. Το επανατοποθετούμε, το πιέζουμε καλά προς την επιφάνεια που κολλάται και στεγνώνουμε πολύ καλά, με προσοχή να μην το μετακινήσουμε. Το κιτ μας είναι έτοιμο!




Συντήριση…



Τα κιτ φυλλάσσονται – εκτίθενται σε κλειστούς χώρους μακρυά από σκόνη, υγρασία ή υπερβολικό φως και ζέστη. Για την απομάκρυνση της σκόνης χρησιμοποιούμε λεπτό φτερό. Τα αυτοκόλλητα ξεραίνονται και κάνουν με την πάροδο του χρόνου σχισμές – «ραγάδες». Για την πρόληψη αυτού υπάρχουν ειδικές μαλακτικές κόλλες στα ειδικά καταστήματα που εφαρμόζονται πάνω στα αυτοκόλλητα…




Υπομονή!



Το σημαντικότερο… συστατικό για όλα αυτά είναι το μεράκι, η υπομονή και ο χρόνος βεβαίως. Με αυτά και χωρίς αρκετή εμπειρία μπορεί κανείς να συναρμολογήσει επιτυχημένα ένα ιαπωνικό κιτ 1:12 με 300-400 κομμάτια. Φτάνει να μπορεί να «κρατηθεί». Ας αργήσει το κιτ να είναι έτοιμο 1-2 μέρες, φτάνει να γίνει καλά και να μη χαλάσει. Μετά θα το θαυμάζει για όλη του τη ζωή!