Ομπρέλα προστασίας από τις απολύσεις για τις θετές μητέρες

Του Αρ. Χατζηγεωργίου

«Υιοθέτησες παιδί; Απολύεσαι!»… Μια ιστορία τέτοιας εργοδοτικής σκληρότητας στάθηκε η αφορμή να κατατεθεί από την κυβέρνηση και να ψηφιστεί τον περασμένο Σεπτέμβριο νόμος που προβλέπει ισότητα ανάμεσα στις φυσικές και τις θετές μητέρες ως προς την προστασία που δικαιούνται από απόλυση.

Πρόκειται για τον νόμο 4488/2017 («Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις Δημοσίου και λοιπές ασφαλιστικές διατάξεις, ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες και άλλες διατάξεις») ο οποίος στο άρθρο 46 αναφέρει πως «η προστασία έναντι της καταγγελίας της σχέσης εργασίας[…], ισχύει και για τις εργαζόμενες που υιοθετούν τέκνο ηλικίας έως έξι (6) ετών». Προσθέτει μάλιστα πως ως χρονική αφετηρία για την προστασία νοείται «η τοποθέτηση του τέκνου στην οικογένεια». Παράλληλα επεκτείνει την προστασία και στις «εργαζόμενες που εμπλέκονται στη διαδικασία της παρένθετης μητρότητας, είτε ως τεκμαιρόμενες μητέρες, με χρονική αφετηρία τη γέννηση του παιδιού, είτε ως κυοφόροι γυναίκες».

Τα όσα προηγήθηκαν αυτής της θεσμοθέτησης ήρθε να αποκαλύψει ο Συνήγορος του Πολίτη στέλνοντας και σχετικό έγγραφο διαμεσολάβησης που είχε συντάξει τον Απρίλιο του 2015 ο Βοηθός Συνήγορος Γιώργος Μόσχος. Οπως αναφέρεται, στον Συνήγορο προσέφυγε εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα της οποίας καταγγέλθηκε η σύμβαση εργασίας λίγες μέρες αφότου ενημέρωσε τον εργοδότη της ότι πρόκειται να ολοκληρωθεί δικαστικά η διαδικασία της υιοθεσίας παιδιού. Η υπάλληλος είχε επιπλέον και το… θράσος να δηλώσει πως επιθυμεί να κάνει χρήση της ισόχρονης του μειωμένου ωραρίου άδειας φροντίδας παιδιού που προβλέπεται από την συλλογική σύμβαση εργασίας.

Στην ανάλυσή του, ο κ. Μόσχος επισημαίνει πως οι φυσικές μητέρες προστατεύονται από την απόλυση έως και 18 μήνες από τη γέννηση του παιδιού, ενώ για τις θετές δεν ίσχυε τίποτε ανάλογο με συνέπεια να παραβιάζεται η συνταγματική αρχή της ισότητας. Τονίζει επίσης ότι από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, η υιοθεσία μετατόπισε το κέντρο βάρους της και από θεσμός που εξυπηρετούσε την ανάγκη θεραπείας της ατεκνίας, εξελίχθηκε σε «εργαλείο άσκησης κοινωνικής πολιτικής».

Κατά συνέπεια, εκτός από την ισότητα πλήττεται και η κοινωνική πολιτική στο βαθμό που «η ανασφάλεια της υποψήφιας θετής μητέρας σε σχέση με τον κίνδυνο απώλειας της εργασίας της λόγω της ανάληψης από μέρους της της φροντίδας ενός παιδιού και της ενδεχόμενης προσπάθειας του εργοδότη να αποφύγει τις όποιες επιβαρύνσεις συνεπάγεται αυτή για την εργασία, αποτελεί σαφή αποτρεπτικό λόγο για την απόφαση να προβεί σε υιοθεσία μία εργαζόμενη του ιδιωτικού τομέα -ιδίως στις σημερινές δυσχερείς οικονομικές συνθήκες που χαρακτηρίζουν την αγορά εργασίας».

Ταλαιπωρία

Στο ίδιο έγγραφο ο Συνήγορος του Πολίτη τόνιζε τα γνωστά προβλήματα και τις τεράστιες καθυστερήσεις που ισχύουν για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες υιοθεσίας με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις. Για τον λόγο αυτό, τέθηκε στο νόμο ως χρόνος έναρξης της προστασίας η τοποθέτηση του παιδιού στην οικογένεια και όχι η δικαστική απόφαση, ώστε το χρονικό διάστημα ισχύος της «ασπίδας» να είναι αντίστοιχο με εκείνο της μητέρας που αποκτά παιδί με γέννηση.

Πηγή: Έθνος