50’s ή αλλιώς η είσοδος στην τρέλα

Όταν μπαίνεις σε αυτή τη δεκαετία του μισού αιώνα την αρχή, στα 50, δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Τώρα, που έχω περάσει και τα 55 μπορώ να πω πως καθόλου δεν καταλαβαίνω όλα αυτά τα δεκάδες quotes που βλέπουμε αλλά και αυτές τις διάσημες -που ασφαλώς το έχουν λυμένο- που βγαίνουν και δηλώνουν πως «τώρα που μεγάλωσαν είναι πολύ πιο ευτυχισμένες και ήσυχες».

Άσε μας αγάπη μου, λέω εγώ.

Εγώ αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνουμε και δεν μπαίνουμε στο τρελοκομείο ή δεν καταπίνουμε ένα πακέτο χαπάκια την ημέρα – όχι κανά δυο απλώς. Εξ αιτίας εννοώ όλων αυτών των αντιδιαμετρικά αντίθετων και αντιφατικών πραγμάτων που ζούμε όχι μόνο κάθε μέρα, μπορεί και κάθε ώρα.

Οι εναλλαγές διάθεσης μετά από κάποια ηλικία είναι συνθήκη αναπόφευκτη. Πώς αντέχει κάποιος να ακούει συνεχώς για αρρώστιες και θανάτους; Ποιος, μετά τα 50, δεν έχει στη δική του οικογένεια ή στον κοντινό (δεν μιλάμε για τον ευρύτερο) κύκλο του, κάποιον άρρωστο; Ποιος δεν έχει χάσει κάποιον δικό του; Ποιος δεν δουλεύει χωρίς σταματημό, χωρίς ξεκούραση (εξαιρούνται φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δάσκαλοι);

Εδώ και έξι χρόνια, με μια μικρή διακοπή ενάμιση έτους, κάθε μέρα σηκώνω το τηλέφωνο και κάνω την ίδια ερώτηση: «Πώς είσαι; Πονάς; Είχες νέο» και ακόμη χειρότερα, μετά από λίγο καιρό, στον τρίτο ενικό «Πώς είναι; Πονάει;».

Παράλληλα, εδώ και έξι χρόνια ζω το θαύμα της ζωής, αφού έγινα μάνα στα 51 μου. Η αγάπη ξεχειλίζει από παντού, η χαρά επίσης. Ο Άρης είναι το κέντρο της ζωής μας, ενός κόσμου που άνθισε πρωτόγνωρα, ενός κόσμου που εκπέμπει εκτυφλωτικό φως ακόμη και όταν κρυφτεί ο ήλιος. Παιχνίδια και γέλια αντηχούν στο σπίτι και οι καρδιές μας πεταρίζουν 25 ώρες το 24ωρο. Με τον πατέρα του, Δημήτρη, να συμμετέχει εξίσου σε αυτό το πανηγύρι – όχι με την ίδια υπερβολή, αλλά είναι εκεί και οι δυο μας, είμαστε ακόμη πιο δεμένοι.

Οπότε, τα mood swings που λένε ότι προκαλεί η εμμηνόπαυση είναι εκεί (και δεν φταίει μόνο η εμμηνόπαυση αλλά οι ορμόνες χειροτερεύουν σίγουρα την κατάσταση) και μπορεί να εναλλάσσονται ανά δεκάλεπτα. Ένα τηλεφώνημα γεμάτο θλίψη διακόπτεται από τον Super Mario και τον αδελφό του που πετυχαίνουν κάποιο κατόρθωμα και μία επίσκεψη γεμάτη άγχος ακολουθείται από ένα πάρτι γεμάτο παιχνιδάκια που θα πέσουν από την πινιάτα.

Άσε που, αν είσαι σώφρων και προνοητικός, χρειάζεσαι ένα δίμηνο προληπτικών εξετάσεων και σταδιακής ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων σου. Τώρα που έχουν φτιάξει και ηλεκτρονικό φάκελο τα διαγνωστικά κέντρα, έχεις ακόμη έναν λόγο για refresh όλη μέρα.

Refresh και στους τραπεζικούς λογαριασμούς στο τηλέφωνό σου – και μην κάνεις πως σε εσένα δεν συμβαίνει. Σε πλήρωσαν; Γελάς. Δεν σε πλήρωσαν. Βαριά ανάσα.
Γιατί έτσι περίπου συμβαίνει και με τις δουλειές αν είσαι άνθρωπος που ζει με τα λεφτά που δουλεύει, αν απλά μιλώντας, δεν είσαι πλούσιος. Στις αρχές του μήνα έχεις μία ευφορία, πληρώνεις λογαριασμούς και ξαλαφρώνεις, αγοράζεις και κάτι αχρείαστο, κάνεις όνειρα για το μέλλον. Την τελευταία εβδομάδα, βαριανασαίνεις από το άγχος. Αν μάλιστα, έχεις δική σου δουλειά και δεν έχεις δηλαδή μόνιμο, σταθερό, εισόδημα είναι πολύ πιθανό αυτή η κατάσταση και τα money swings, δηλαδή, να σε τρελαίνουν ανά μήνα ή ανά περιόδους. Και άντε να κανονίσεις κάτι πιο μελλοντικό, άντε να επενδύσεις, άντε να… Μπα. Τίποτα. Και μάλιστα, όλα αυτά σε μια ηλικία που δεν μπορεί παρά να σκέφτεσαι ότι θα έπρεπε να μπορείς να αράξεις και λιγάκι αφού δουλεύεις ήδη πάνω από 30 χρόνια σίγουρα. Αλλά η δική μας γενιά ελεύθερων επαγγελματιών έζησε και τα λαμπρά χρόνια του πλούτου και όλη την κρίση στη μούρη, πριν καν ενδεχομένως να έχει συνειδητοποιήσει πως θα έπρεπε να έχει αποταμιεύσει. Γιατί δεν είναι λίγοι γύρω μου που έχουν κάνει το ίδιο λάθος με εμένα – δεν κράτησα όταν θα μπορούσα.

Ας περάσουμε και στο τρίτο θέμα που με έναν τρόπο, όχι βεβαίως τόσο σοβαρό όσο τα προηγούμενα δύο, καθορίζει τη διάθεση της καθημερινότητας και αυτό είναι το γήρας, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη διάσταση, που σου επιτίθεται σε σώμα και πρόσωπο. Και κάνεις γυμναστικές και μπότοξ και διατροφές και βάρη και τρέξιμο και ποδήλατο και φυσικοθεραπεία και μασάζ και αφαγία και αυτό, εκεί! Και χαίρεσαι για λίγο γιατί πας στη γυμναστική και γιατί κατέγραψε το ρολόι τα χιλιόμετρα που περπάτησες και γιατί κρατήθηκες με γιαούρτια και αγγούρια, αλλά να, μετά στο φως του μπάνιου οι ρυτίδες δεν κρύβονται και την ώρα που αγγίζεσαι η χαλαρότητα του δέρματος είναι εμφανής. Και άντε να το χωνέψεις και αυτό.

(θέλω πίσω τις 12ποντες γόβες μου και να πετάξω στα σκουπίδια τα υποκατάστατα των ορμονών – και όποια λέει ότι είναι καλύτερα τώρα, να ξέρετε, ψέματα λέει).

Και κάπως έτσι, μέσα σε αυτή την τρέλα εναλλαγής διαθέσεων κυλάει η κάθε μέρα. Και αν είσαι τυχερός και είσαι υγιής, πρέπει να καταφέρεις να μην χάσεις το μυαλό σου, να μην πέσεις σε κατάθλιψη, να κρατήσεις δυνάμεις για τους γύρω που θα σε έχουν ανάγκη, να αντέξεις ότι τα βλέμματα δεν γυρνούν πια όταν περπατάς και αν είσαι μόνη ή μόνος να αντέξεις τη μοναξιά σου, να αντέξεις την προοπτική μιας χαμηλής σύνταξης και ταυτόχρονα να γελάς και να κάνεις τον σταυρό σου που είσαι υγιής και να ξεκαρδίζεσαι που έχεις δίπλα τους αγαπημένους σου και να ακκίζεσαι που στέκεσαι κοτσονάτος. Και να γελάς που μπορείς να γερνάς. Ε, ήμαρτον!