Και πάλι το μαρτύριο της σταγόνας: Η αξιολόγηση

Η μάχη με το χρόνο είναι αδυσώπητη και η Αθήνα έχει κάθε λόγο να επιθυμεί το ξεμπλοκάρισμα της διαδικασίας, να σταματήσει επιτέλους  το συνεχές  μαρτύριο της σταγόνας :  η δόση , η αξιολόγηση  και ο πιθανός συμβιβασμός.

Είμαστε και πάλι  στο ίδιο έργο θεατές: κλείνει-δεν κλείνει η αξιολόγηση.

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελλάδα μας, αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη  σε διάρκεια και ένταση δοκιμασία μετά την Καταστροφή του 1922,τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο(1940-1944) και την εμφύλια σύγκρουση(1945-1949).

Παράλληλα στο διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα αντιμετωπίζει την πιο σφοδρή καθημερινή απειλή πολέμου και οξύτητα των σχέσεων με την γείτονα και «σύμμαχο» Τουρκία, ενώ το σύστημα της Παγκόσμια ασφάλειας έχει πλήρως αποσταθεροποιηθεί και η Ευρώπη βρίσκεται σε τεράστια περιδίνηση. Σφοδρή επίθεση κατά των Ηνωμένων Πολιτειών από την Τουρκία και μήνυμα ότι πλέον οι Αμερικανοί δεν είναι καλοδεχούμενοι ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Μέση Ανατολή η Άγκυρα εξέπεμψε η Άγκυρα σε έκθεση που εξέδωσε και  τιτλοφορείται «Οι απώλειες από τις Στρατιωτικές Παρεμβάσεις στην Μέση Ανατολή μετά την 9/11»!

Ακόμα δεν έχουν γίνει εμφανείς οι διαθέσεις της Υπερδύναμης, μετά την εκλογή Τραμπ ,σχετικά με το Ελληνικό Πρόβλημα και την κρίση στην περιοχή  και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό.

Την ίδια ώρα, η δημοσιονομική ,οικονομική και ηθική κρίση του συστήματος έχει μετατραπεί σε πολιτική κρίση  με απροσδιόριστες συνέπειες. Οι απειλές του GREXIT επανήλθαν με σφοδρότητα  και το ζήτημα αν θα κλείσει (το πιθανότερο) η πληγή της αξιολόγησης, απασχολεί την καθημερινότητα μας χωρίς απαντήσεις μέχρι σήμερα .

Δυστυχής διαπίστωση… πεισιθανάτια προοπτική: «Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ-Η ΔΟΣΗ ».

Η βαθιά μεταβολή του τρόπου ζωής μας και η επιδείνωση όλων των δεικτών  της ευημερίας ,οι στρατιές των ανέργων και η ΕΞΟΔΟΣ των Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, μάλλον κακά νέα προμηνύουν.

Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα ,δεν μπορεί να επιτύχει μία στρατηγική συναίνεσης, έτσι ώστε οργανωμένα και πειθαρχημένα να αντιμετωπίσουμε την επιδείνωση της κρίσης  ,έτσι ώστε να εκφρασθεί το εθνικό μας συμφέρον και επάνοδος στην κανονικότητα. Οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές αποτελούν ζήτημα του «μύθου του Σίσυφου». Συχνά στις μέρες μας γίνεται αναφορά στον μύθο του Σίσυφου σε μια προσπάθεια να συσχετισθεί, η άκαρπη και μάταιη πολλές φορές προσπάθεια των κόπων και των θυσιών των ανθρώπων (και ιδίως των Ελλήνων) με αυτή του Σίσυφου.

Αναμφισβήτητα η παρακμή και η διχόνοια μας κατακλύζουν σιγά  σιγά (σαν τον καρκίνο που δεν δίνει ενδείξεις κακοήθειας και εντοπίζεται  στο τελευταίο στάδιο) και παίρνουν θέση στην καθημερινότητα μας και στις βραδινές τηλεοπτικές «παραστάσεις» του δράματος. Λείπει η ανάγκη πολιτικού ρεαλισμού ή η αναγκαία συναπόφαση-διαπίστωση ότι βρισκόμαστε στο «ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ  ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΈΛΟΣ ΕΠΟΧΉΣ».

Μέσα σε  όλον αυτόν τον ζόφο είναι βέβαιο ότι «Η έξοδος από την κρίση περνάει από τα θρανία», δηλαδή από την Ελληνική νεολαία και την Παιδεία της,  αλλά και από την αναγκαία δημιουργία συνθηκών εθνικής ενότητας και ομοψυχίας και αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει με το «κυνήγι μαγισσών» πάσης μορφής και χρώματος. 

Αν δεν συμβεί η δημιουργία συνθηκών συναντήληψης  έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, φοβάμαι ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα περιγράψουν με γεγονότα αυτό που ο Διονύσιος Σολωμός συμπύκνωσε σε μια από τις 158 στροφές του «Ύμνου εις την ελευθερία», λέγοντας:

«Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές

περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».

*Ο Αντώνης Αργυρός είναι δικηγόρος και νομικός Σύμβουλος του Πανεπιστημίου Αθηνών.