Η γυναίκα ανήκει στο ανθρώπινο είδος. Εσύ;

Πριν από λίγες μέρες είδα μέσω του διαδικτύου, μια διαφήμιση σε βιετναμέζικη εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, όπου νεαρές βιετναμέζες πωλούνται προς 6.000 δολάρια η μία, με την υπόσχεση  γκαραντί παρθενίας, αποστολή στον αγοραστή μέσα σε 90 ημέρες χωρίς extra χρέωση και αν μέσα σε ένα χρόνο το «προϊόν» το σκάσει πραγματοποιείται δωρεάν αντικατάσταση.

Η αγγελία είχε και φωτογραφία με τέσσερις νεαρές κοπέλες να ποζάρουν κάπως διστακτικά. Το θέαμα μου προκάλεσε μια απίστευτη θλίψη. Το 2012 άνθρωποι πωλούνται, όπως παλιά στα σκλαβοπάζαρα. Συγνώμη είπα άνθρωποι? Γυναίκες εννοούσα, που ακόμα μετά από ένα φεμινιστικό κίνημα, μια υποτιθέμενη σεξουαλική επανάσταση και αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα , αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα. Βέβαια, εμείς οι πολίτες της «αναπτυγμένης» δύσης , έχουμε πάντα την ευκολία να λέμε , έλα μωρέ αυτά συμβαίνουν μόνο στις υποανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη και να σπεύδουμε να διοργανώνουμε φιλανθρωπικά γκαλά , αντίστοιχα με εκείνα για την πείνα της Αφρικής , προφασιζόμενοι την διάσωσή τους. Όμως η επηρμένη άποψη της Δύσης ότι στην Ανατολή συμβαίνουν όλα τα έκτροπα και εμείς είμαστε οι σωστοί , δεν ισχύει επί της ουσίας.

Σύμφωνα με τον Εμμανουήλ Ροΐδη, το 585μ.χ, σε σύνοδο στο Μακόνι της  Γαλλίας, αποφασίστηκε ότι οι γυναίκες, με μικρή μόλις πλειοψηφία, ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Επιτέλους!! Αν έχετε σοκαριστεί θα σας έλεγα ότι ακόμα και σήμερα στη χώρα μας τίθεται θέμα ποσόστωσης υπέρ των γυναικών όπως αυτή εκφράζεται από τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς και της προόδου (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ), σχετικά με τα κομματικά στελέχη. Και αναρωτιέμαι σε ποια μορφή δημοκρατικής διαδικασίας εμπίπτει αυτή η προνομιακή μεταχείριση- ψήφος αντιπαροχή, αν δε συνηγορεί με την ανισότητα των δυο φύλων. Η γυναίκα για άλλη μια φορά σε ρόλο αναξιοπαθούντος μια και είναι αδικημένη από τη φύση να ανήκει σε αυτό το είδος. Οι βαρύγδουπες κατακτήσεις της δύσης σχετικά με την ισότητα των δυο φύλων δε είναι τίποτα άλλο από μικροαστικές φαμφάρες, που εξαντλούνται σε γυναίκες καριέρας – αδίστακτα μπιτσάκια, σε πολιτικές περσόνες τύπου Θάτσερ ή Μέρκελ που ακολουθούν πιστά τη στυγνή στρατηγική της εξουσίας ( που ούτως ή άλλως είναι άφυλη από τη φύση της ) και σε τηλεοπτικά σήριαλ τύπου Sex and the city με γυναίκες σε ρόλους « υστερικής κότας». Η γυναίκα μπήκε στην παραγωγική διαδικασία από ανάγκη και όχι από ουσιαστική αποδοχή της ισότητας. Μετά από μεγάλους πολέμους ,μέσα από την ανάγκη προάσπισης των συνόρων (γυναίκες στο στρατό του Ισραήλ) και βέβαια γιατί η οικονομική πολιτική των κρατών έψαχνε για extra πελάτες – φορολογούμενους πολίτες. Έτσι το ποντικάκι τσίμπησε στο τυρί και πιάστηκε στη φάκα. Δημιουργήθηκε μια  εικόνα super woman , που και δουλεύει και κρατάει σπίτι και παιδιά και τρέχει στα γυμναστήρια για γυμνασμένους  κοιλιακούς και γλουτούς, γιατί όπως λέει και ένας Έλληνας βάρδος «ο άντρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι για απλούστατα η γυναίκα  είναι ανώτερη». Γι’ αυτό που και που μπορεί να τρώει και κανένα φούσκο από αγάπη. Δεν έχει παρά να  ανατρέξει κανείς σε έρευνες που έχουν γίνει σε σχέση με την πρώτη αιτία θανάτου των γυναικών στον δυτικό κόσμο. Θα περίμενες πως θα ήταν κάποια διαδεδομένη ασθένεια όπως ο καρκίνος και το aids, ή ακόμα τα ναρκωτικά. Και όμως είναι ο ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου από άντρες.

Πριν από λίγο καιρό ακούσαμε για την Ινδή κοπέλα που έχασε τη ζωή της στην Ιρλανδία επειδή  αρνήθηκαν να της κάνουν έκτρωση. Η κοπέλα αισθανότανε πως το μωρό της είχε πεθάνει. Οι γιατροί της απάντησαν ότι εδώ εμείς είμαστε καθολικοί και δεν κάνουμε εκτρώσεις. Η θρησκεία έχει βάλει και αυτή το χεράκι της στην απαγόρευση της γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της και κατ’ επέκταση για τη ζωή της.

Ωραία και τι έχει αλλάξει;  Όταν μας ρωτάνε πια πόσα παιδιά έχουμε, δε λέμε ένα παιδί και ένα κορίτσι. Το κορίτσι δεν αποτελεί βάρος για μια οικογένεια. Βέβαια η μαζική βιομηχανία των παιχνιδιών κρατάει ακόμα τα παλιά πρότυπα. Barbie, χιονάτη, σταχτοπούτα, ο πρίγκιπας που διοργανώνει χορό για να αποφασίσει πια κοπέλα θα παντρευτεί και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αυτοί στ’ αγκάθια και εμείς στα μπαμπάκια!

ΥΓ. Ακολουθώντας λοιπόν κι εγώ τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας θα ήθελα να κλείσω με κάποιους στίχους από ένα  ακυκλοφόρητο τραγούδι του άντρα μου με τίτλο «κουφάλες».

Θα προσπαθήσω να τη βγάλω καθαρή, μπροστά στο γυάλινο τετράγωνο  κουτί, καθρέφτη καθρεφτάκι. Πες μου  πιο είναι το πιο όμορφο τσουλί, να παίρνει πίπες να τινάζει το χαλί, φάρμακο και φαρμάκι. Να’  ναι κυρία στην κουζίνα τη σωστή, να τη θαυμάζουνε οι φίλοι κ ι  οι γνωστοί , πουτάνα στο κρεβάτι….