Διάλογος, δημοκρατία και κουκουλοφόροι

Από μια άποψη είναι πολύ ευχάριστο: Ο διάλογος, στοιχείο του πυρήνα της δημοκρατίας σκληρότερο – έστω και στην αφηρημένη του έννοια – και από την ψήφο (που δυστυχώς μπορεί να χειραγωγείται) βρίσκεται πάλι στα πρωτοσέλιδα. Πώς αλλιώς; Η δημοκρατία πάντα ήταν αγώνας και απεγνωσμένη διεκδίκηση. Οι ταυτίσεις της με συνώνυμα – αλλά ψευδεπίγραφα- μορφώματα του νεοφιλελευθερισμού που τάχα σήμαναν πια το τέλος της ιστορίας ποτέ δεν έπεισαν. Τα διάφορα «η πολλή δημοκρατία αυτά φέρνει..», προβαρισμένα σε υπόγεια ή απροετοίμαστα, αν κάτι αληθινό πρόδιναν ήταν πάντα η πολιτική ταυτότητα εκείνου που έχυνε τα κροκοδείλια δάκρυα. Η δημοκρατία ποτέ δεν ήταν πολλή, ανέκαθεν αποτελούσε αγαθό εν ανεπαρκεία, φτωχική σημαία.

Οι είρωνες – αντίπαλοι της δημοκρατικής διαβούλευσης παραπλανούν. Εμφανίζουν μια διάζευξη που στην πραγματικότητα δεν τίθεται καν. Ισχυρίζονται ότι δήθεν προτείνεται ο διάλογος αντί της δικαιοσύνης. Επιχείρημα όμως στην πραγματικότητα είναι ο διάλογος να προτάσσεται χρονικά, λογικά και πολιτικά, όχι να γίνεται μια άσκηση ματαιοπονίας και να εκτοπίζεται οριστικά κάθε δικαιοσύνη.

Όχι τα λόγια να αποκλείονται από «αλαζονικές» ακαμψίες ή να ακυρώνονται από μπλεγμένες αρμοδιότητες και να διαιωνίζονται άκαρπα. Η δίκαιη παρέμβαση είναι η λύση, έσχατη αλλά μοναδική, όταν πια η διαβούλευση έχει διεξαχθεί και αποδείχθηκε μάταιη.

Με δυο λόγια, αυτό που αποκλείει η πρόταξη του διαλόγου είναι η αμεσότητα και ο αυτοματισμός της αντίδρασης, μιας εκδίκησης ή «ποινής» χωρίς δικονομία. Η θέση που όντως συζητήθηκε στη χώρα μας ήταν «διάλογος, αλλιώς ελλοχεύει η βία», για να μη φθάνει η κατάσταση στο παρασύνθημα της βαρβαρότητας. Όχι να μην αμύνεσαι, όχι ο άλλος να σε βαράει σαν ψάρι ή να βαράει το διπλανό σου και συ να φλυαρείς σαν ανόητος.

Προπαγάνδα παραπλάνησης αποτελεί και η προεξόφληση της ταυτότητας των κουκουλοφόρων ως αριστερών. Κάτω από την κουκούλα μπορεί να κρύβεται οποιοσδήποτε και με οποιαδήποτε φρονήματα. Αριστερός, ακροδεξιός, άσχετος με το πανεπιστήμιο (το πιο συνηθισμένο), απολιτίκ, ενήλικος ή ανήλικος, γνωστός ή άγνωστος ή γνωστός – άγνωστος στις αρχές, ονειροπόλος που είδε εφιάλτες, τραμπούκος που παράλληλα παίρνει μεροκάματο τρολλάροντας. Μπορεί να κρύβεται ακόμη και το παιδί του νοικοκύρη ή του οργάνου της τάξης.

Και τότε αυτός που θα πυροβολήσει κουκούλα ή θα έχει παροτρύνει θα ανακαλύψει ότι έπληξε άνθρωπο. Ας αποτολμήσουμε μια πιθανολόγηση: Πόσο πιθανό είναι ένας αριστερός να αδιαφορεί που λόγω κουκούλας οι πράξεις του θα μπορούν τελικά να πιστώνονται σαν παλληκαριές της ακροδεξιάς και να φθείρουν το δημόσιο πανεπιστήμιο; Μήπως είναι τελείως απίθανο;

Θυμίζω κάτι: Το 2018 με απόφαση του τότε υπουργού παιδείας Κ. Γαβρόγλου συγκροτήθηκε Επιτροπή μελέτης ακριβώς για το ίδιο θέμα. Συμμετείχαν πανεπιστημιακοί, εισαγγελέας, αστυνομικοί, ο εκπρόσωπος της συνόδου Πρυτάνεων των ΑΕΙ, επίσης ο αντίστοιχος των ΤΕΙ, μέλη δηλαδή ανεξάρτητα από την όποια πολιτική τους ταυτότητα, ο ίδιος όντας τότε βουλευτής είχα οριστεί πρόεδρος.

Ζητήθηκαν και συγκεντρώθηκαν έρευνες και έγγραφες προτάσεις από όλα τα πανεπιστήμια της χώρας, σχεδόν στο σύνολό τους ανταποκρίθηκαν, ορισμένες προτάσεις λήφθηκαν και κατατέθηκαν μετά από συνεδριάσεις θεσμικών οργάνων.

Κατέθεσαν το Πόρισμά τους μετά επίπονη δουλειά 6 περίπου μηνών. Ήταν προϊόν σύνθεσης διαφορετικών απόψεων, οι μειοψηφικές γνώμες ήταν λίγες αλλά κι αυτές χρήσιμες και σεβαστές.

Ξεχώριζαν στο περιεχόμενό του κειμένου η πρόταση για συγκρότηση μιας μόνιμης επιτροπής – δικτύου υπευθύνων και εκπροσώπων με προκαθορισμένες ιδιότητες και με πολύπλευρη γνώση. Αυτή η μόνιμη Επιτροπή προβλεπόταν να συγκαλείται άμεσα όποτε προέκυπτε θέμα σε διαβούλευση, διευκολυνόμενη και από προϋπάρχουσα ηλεκτρονική λίστα. Όχι να οχυρώνονται και να δείχνουν οι υπεύθυνοι ο ένας τις ευθύνες του άλλου. Επίσης προτεινόταν η τήρηση του ασύλου (όχι βέβαια για κακουργήματα) με φυλακτική ευθύνη του αυτοδιοικούμενου πανεπιστημίου, σε οριοθετούμενους ανοιχτούς χώρους και με σεβασμό από όλους της αρχής της αναλογικότητας της ευθύνης όταν τελούνται εγκλήματα, και τέλος η υιοθέτηση επιμέρους προληπτικών μέτρων συμβατών με το ακαδημαϊκό περιβάλλον.

Ποια ήταν η τύχη του «Πορίσματος Γαβρόγλου»; Μπήκε αμέσως και τελεσίδικα στο ράφι. Κλειδώθηκε εκεί και το κλειδί χάθηκε σε μια θάλασσα λαϊκισμού. Δεν δοκιμάστηκε, ούτε μια μέρα, ούτε καν από χώρους εκπροσωπούμενους στην Επιτροπή μελέτης από μέλη της. Οι καταγγελίες και το άγριο τρολλάρισμα του κειμένου του Πορίσματος είχαν ξεκινήσει πριν καν αυτό δημοσιευθεί και πριν διαβαστεί. Ούτε πρόλαβε κανείς να πει πάταξον μεν άκουσον δε. Ποιοι το αποδοκίμασαν και αρνήθηκαν τη συζήτησή του; Μα, αυτοί που ωρύονται κατά του διαλόγου διαρκώς και με κάθε ευκαιρία!