Από τα λάθη στα σφάλματα και στο μείον 10…

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές ήταν προδιαγεγραμμένη. Η ήττα, όχι η διαφορά των(σχεδόν…) δέκα μονάδων, που συνιστά μια μικρή συντριβή. Και για να φτάσει η διαφορά σ’ αυτό ύψος πάει να πει ότι έγιναν λάθη, ορισμένα εκ των οποίων αποδείχτηκαν καίρια. Όχι ότι φταίνε πρώτα αυτά για την ήττα. Αλλά φταίνε για το μέγεθός της.

Τα κυβερνητικά κόμματα συνήθως ηττώνται στις ενδιάμεσες εκλογικές αναμετρήσεις(ευρωεκλογές και εκλογές για την Αυτοδιοίκηση). Ηττώνται, δεν μένουν πίσω δέκα μονάδες, όπως έμεινε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πριν συμβεί αυτό προηγήθηκαν γεγονότα και συμπεριφορές, που αγνόησαν όσοι έπρεπε να τα αντιμετωπίσουν. Και πρωτίστως ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο Τσίπρας σφιχταγκαλιάστηκε επί τέσσερα χρόνια με τον Καμμένο και δεν τόλμησε να τον αποχωριστεί ούτε όταν εκείνος υπονόμευε ανοιχτά την κυβέρνησή του. Ανέχτηκε τις προκλήσεις του, ενώ έπρεπε να τον πετάξει αμέσως έξω από το υπουργείο. Πήρε ίσες αποστάσεις από τον Καμμένο και τον Κοτζιά, όταν ο δεύτερος φορτωνόταν το φορτίο της επίλυσης του Μακεδονικού. Ο πρωθυπουργός προτίμησε τις ισορροπίες και τις μικροδιευθετήσεις και όχι τις καθαρές λύσεις. Και εκ των υστέρων δεν έστειλε στο σπίτι του κανέναν απ’ όσους του έλεγαν να το πάει «μαλακά με τον Πάνο», ενώ οι πάντες έβλεπαν ότι ήταν καμένο χαρτί.

Ο Τσίπρας ανέχτηκε ανοίκειες και προκλητικές συμπεριφορές υπουργών του. Δεν τόλμησε να στείλει στο σπίτι του τον Παύλο Πολάκη κι ας έλεγαν ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι προκαλεί ζημιά στην κυβέρνηση και προσβάλλει την Αριστερά. Η στάση του πρωθυπουργού έναντι ενός διαρκώς και πολλαπλώς παρεκτρεπομένου υπουργού του ήταν ανεξήγητη.

Ο Τσίπρας δεν επέβαλε καμιά κύρωση σε κανένα κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος και δεν υποχρέωσε κανέναν να αναλάβει την πολιτική ευθύνη, όταν επιβαλλόταν. Για την Μάνδρα και το Μάτι η Ρένα Δούρου δεν είχε την πρώτη ευθύνη, αλλά έπρεπε να(της υποδειχθεί να) παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας.

Ο Τσίπρας δικαιολόγησε με λάθος τρόπο την υπόθεση με τις διακοπές του στο κότερο. Και διέπραξε καίριο λάθος όταν απάντησε ότι δεν τον ενοχλεί το ενδεχόμενο(και) υπουργοί του να κάνουν το ίδιο. Υπάρχουν πολίτες- έστω λίγοι, αλλά υπολογίσιμοι για το τελικό αποτέλεσμα-που δεν περίμεναν τέτοια αντιμετώπιση.

Όλα αυτά δεν φταίνε για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή θα ερχόταν. Φταίνε, όμως, για την εκτόξευση της διαφοράς. Μπορεί να φταίνε- όλα ή κάποια από αυτά- για το γεγονός ότι πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 προτίμησαν να μην πάνε στις κάλπες(αποχή). Μπορεί κάποιοι αναποφάσιστοι να τα έφεραν στο μυαλό τους την ώρα που πήγαιναν να ψηφίσουν και να επέλεξαν τιμωρητική ψήφο.

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, μετά την αποτυχία (πρέπει να) γίνεται αυτοκριτική. Όμως, η αυτοκριτική στην πολιτική δεν αρκεί. Επιβάλλεται να γίνουν και διορθωτικές κινήσεις. Όχι στα λόγια.

Οσοι προκάλεσαν με τις αποφάσεις και την συμπεριφορά τους πρέπει να παραμεριστούν. Δεν δικαιολογούνται συγχωροχάρτια ούτε δικαιολογίες του τύπου «όλοι μαζί στην τελευταία μάχη».

Οσοι δεν μίλησαν για τα στραβά κι ανάποδα που γίνονταν κι ας τα έβλεπαν δεν δικαιούνται (και) τώρα να σιωπήσουν. Η σιωπή, στο όνομα του κομματικού πατριωτισμού, είναι συνταγή καταστροφής.

Οσοι επέλεξαν πρόσωπα ακατάλληλα για τις Περιφέρειες και τους Δήμους ή δεν επιδίωξαν συνεργασίες με κατάλληλα πρόσωπα από άλλους συγγενείς χώρους, θα συνεχίσουν να παίρνουν αποφάσεις;

Οι ψηφοφόροι δεν αποφασίζουν μόνο με βάση το ένδοξο δικό σου παρελθόν ούτε με το να τους επισείεις τον κίνδυνο από τον ερχομό του αντιπάλου. Πρέπει να πειστούν ότι έχεις να τους προσφέρεις κάτι περισσότερο από τον αντίπαλό σου. Είναι ο «νόμος των προσδοκιών». Αν επικρατήσει η αίσθηση ότι δεν ισχύει πια, έχασες.

Εν κατακλείδι, τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα εξελίχθηκαν σε μόνιμα σφάλματα, αφού δεν διορθώθηκαν εγκαίρως. Και εκτόξευσαν τη διαφορά από τη ΝΔ κοντά στο 10%. Μπορεί να την διευρύνουν κι άλλο στις 7 Ιουλίου; Βεβαίως, αν δεν διορθωθούν ούτε τώρα, την ύστατη ώρα. Και, σύμφωνα με την γνωστή ρήση του Μέτερνιχ, «αυτό(θα) είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα, (θα) είναι λάθος»!