H ταξική αλαζονεία του Πρωθυπουργού

Οι συνεντεύξεις Τύπου που δίνει ο (εκάστοτε) Πρωθυπουργός στο πλαίσιο της ΔΕΘ έχουν πάντα ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον και ας είναι τεράστιες σε διάρκεια.

Ιδιαίτερα αν μιλάμε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, συνιστούν και μία μοναδική (μέσα στην πολιτική σεζόν) ευκαιρία. Να βρεθεί αντιμέτωπος με ερώτηση-ερωτήσεις που πραγματικά τον στριμώχνουν, να αναγκαστεί να ξεβολευτεί όπως δεν ξολεύεται ποτέ στις συνήθως βαρετές τηλεοπτικές του συνεντεύξεις (που τις δίνει, μεταξύ άλλων, ακόμα και σε συγγενικά του πρόσωπα).

Η Βίκυ Σαμαρά με την ερώτησή της για το 13ώρο έβαλε λοιπόν δύσκολα στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και εν τέλει μέσα από αυτήν ο Πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να φανερώσει τη θηριώδη άγνοιά του γι’ αυτό που ονομάζουμε εργασία στη χώρα, κάτι που μας θύμισε για μία ακόμη φορά ότι οι ταξικές διαφορές παραμένουν ολοζώντανες (δυστυχώς) στην ελληνική κοινωνία,

Επιλέξαμε, από την απάντηση του κ. Μητσοτάκη, τρεις συγκεκριμένες φράσεις:

“Σήμερα υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν δύο δουλειές”.

“Από εκεί που δούλευες δύο δουλειές σε δύο διαφορετικούς εργοδότες, μπορείς να δουλεύεις στον ίδιο εργοδότη και να βγάζεις και παραπάνω χρήματα. Γιατί είναι αντιεργατικό αυτό”;

“Διασφαλίζουμε μια επιλογή του εργαζόμενου”.

Λέξη-κλειδί σ’ αυτές τις αποκρίσεις είναι το δίχως άλλο η λέξη “επιλογή”. Ο Πρωθυπουργός έχει την αίσθηση (την οποία, μάλιστα, διατυπώνει και με σχετική σιγουριά) ότι ο εργαζόμενος έχει τη δυνατότητα της “επιλογής”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στο πλαίσιο αυτής ένας εργαζόμενος, οικοδόμος για παράδειγμα, “επιλέγει” να δουλεύει το απογεύματα ταξί γιατί το μεροκάματο από την οικοδομή δεν επαρκεί για τις ανάγκες του.

Οταν μιλάμε για επιλογή σε ένα τέτοιο στάτους, προφανώς …δουλευόμαστε. Ο οικοδόμος του παραπάνω παραδείγματος σύρεται στην επιλογή να δουλέψει δεύτερη δουλειά από την ίδια τη ζωή και τις αυξημένες, πλέον, απαιτήσεις της. Ο Πρωθυπουργός εδώ θα έλεγε κανείς ότι πετά στα μούτρα του εργαζόμενου κόσμου μία επίδειξη της “ταξικής” του ανωτερότητας. Αφού εγώ μπορώ να επιλέγω, μπορείτε και εσείς…

Και εν συνεχεία τι λέει στον οικοδόμο; Του λέει το εξής: “Φίλε, κοίταξε να δεις, καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να “σκοτώνεσαι” σε δύο δουλειές. Οπότε τι θα έλεγες να δουλεύεις-μόνο για 37 ημέρες το χρόνο-13 ώρες την ημέρα στην οικοδομή;”

Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις. Πρώτα απ’ όλα να σημειώσουμε αυτό που ο εργατόκοσμος το ξέρει πολύ καλά. Οι μέρες του 13ώρου δεν θα είναι μόνο 37. Αν ένας εργοδότης επιθυμεί να κάνει εργαζόμενό του να δουλέψει υπερωρίες παραπάνω απ’ ότι προβλέπει ο νόμος, σίγουρα θα το κάνει. Αλλωστε γνωρίζουμε ήδη καλά ότι και με την ηλεκτρονική κάρτα εργασίας πολλοί εργοδότες “κλέβουν”.

Κατά δεύτερον, ίσως δεν περνά καν από το μυαλό των κυβερνώντων ότι εν έτει 2025 μοιάζει μάλλον εξευτελιστικό να δουλεύει κανείς περισσότερες από 8 ώρες την ημέρα. Άλλες χώρες εφαρμόζουν ήδη την 4ώρη εργασία χωρίς μείωση αποδοχών και εμείς εδώ συζητάμε για το 13ώρο, θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μαρξ και του Ενγκελς στους τάφους τους!

Τέλος πάντων, αφού είπε όλα τα προηγούμενα ο Πρωθυπουργός επιχειρεί να φτάσει στην κατακλείδα της φράσης λέγοντας ότι εμείς “διασφαλίζουμε την επιλογή του εργαζόμενου”. Επιλέγει ο εργαζόμενος να εργάζεται υπερωρία, μέχρι 13ώρο, στον ίδιο εργοδότη γιατί προφανώς δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει το απόγευμα. Είναι σαν να ακούμε τον οικοδόμο της ιστορίας μας να μας λέει “κορόιδο είμαι να ξεκουραστώ; Επιλέγω να δουλέψω, ελεύθερα πάντα, και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό”.

(Ολα αυτά καυτηρίασε στο εξαιρετικό σποτάκι του το ΠΑΜΕ)

Δεν απαιτεί κανείς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξέρει πως σκέφτονται και πως αισθάνονται τα μέλη της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και αλλού. Ούτε επιθυμεί κανείς να τον δει να δουλεύει σε γιαπί με το μυστρί.

Ταξική ουδετερότητα, έστω και σε ρητορικό επίπεδο, όμως θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από τον Πρωθυπουργό της χώρας. Η, έστω, στοιχειώδη ενσυναίσθηση γι’ αυτούς που ξυπνούν αχάραγο και τελειώνουν την ημέρα τους, σκοτωμένοι από την κούραση, κοντά στις 6 και στις 7 το βράδυ (καμία φορά και πιο αργά) για να τα φέρουν βόλτα.

Αλλά ούτε αυτό υπάρχει, όπως διαπιστώνουμε. Τέτοια είναι η ταξική τους αλαζονεία…