Υστερόγραφα…

1) Λέων ΙΔ: Ο πλανήτης εν εγρηγόρσει, καθηλωμένος στις οθόνες, για την εκλογή του νέου προκαθήμενου
της Καθολικής Εκκλησίας. Δεν είναι η στιγμή να ενεργοποιηθεί η μνήμη-και η γνώση- για εγκλήματα και ανομήματα της εν λόγω Εκκλησίας(από την Ιερά Εξέταση και την επι χρήμασι άφεση αμαρτιών, μέχρι την δια πυράς εξόντωση του Γιάν Χούς και τα πολλά κρούσματα παιδεραστίας). Όμως το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τον εκλιπόντα Φραγκίσκο και την εκλογή του νέου Πάπα παραπέμπει στο μείζον θέμα της πίστης και της Θρησκείας. Δηλαδή, στην ανεκρίζωτη, υπαρξιακού χαρακτήρα, ροπή των λογικών εμβίων όντων να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο, να το εφεύρουν και λυτρωτικά να το εμπιστευτούν.

Ενας Γερμανός θεολόγος και φιλόσοφος, ο Friendrich Schleiermacher, έχει πεί ότι «Θρησκεία είναι η εσώτερη μουσική του ανθρώπου» (βλ. «Εξεγερση και Μελαγχολία», Εναλλακτικες Εκδόσεις, σ.58).

Ακόμη κι αν δεν ισχύει παγκοίνως η αποθεωτική αυτή προσέγγιση, ένα είναι βέβαιο. Η πίστη σε κάποιο ανώτερο ον και η θρησκεία υπο την μορφή διαφόρων δογμάτων δεν έπαυσαν ούτε ποτέ θα πάψουν να υπάρχουν ως κυρίαρχα στοιχεία στη ζωή των ανθρώπων.

2) Μελόνι- Ερντογάν: Πρόσφατη η συνάντηση. Εξαιρετικό κλίμα και ποικίλες συμφωνίες για επενδύσεις και συνεργασία στον αμυντικό και ενεργειακό τομέα.

Αυταρχικός ο ηγέτης της γείτονος, αλλά ούτε η Ευρώπη ούτε οι ΗΠΑ νοιάζονται τόσο για την αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Ερντογάν(κάτι διαβήματα της…ενοχλημένης ΕΕ, είναι της πλάκας). Η συνάντηση με την Μελόνι επιβεβαιώνει του λόγου για το αληθές, σχετικά με τα κριτήρια που διαμορφώνουν τις διακρατικές σχέσεις.

3) Αλ Σίσι: Πρόεδρος της Αιγύπτου. Είναι ο στρατηγός που ανέτρεψε με πραξικόπημα την εκλεγμένη κυβέρνηση του Μοχάμεντ Μόρσι, κέρδισε εκλογικές αναμετρήσεις με ποσοστά δυσθεώρητα(στο 97%) και με αποκλεισμούς κομμάτων.

Ο Αλ Σίσι, που επισκέφθηκε προσφάτως τη χώρα μας, κυβερνά με απολύτως δικτατορικό τρόπο, υπο την πλήρη ανοχή και στήριξη από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Η εξήγηση απλή: Το καθεστώς Αλ Σίσι μάχεται εναντίον της Μουσουλμανικής Αδελφότητος, η οποία- υπενθυμίζεται- είχε κερδίσει τις εκλογές υπο τον Μοχάμεντ Μόρσι.

Για τα κριτήρια που διαμορφώνουν τις διακρατικές σχέσεις, λέγαμε γράφοντας για Μελόνι και Ερντογάν. Όπερ σημαίνει, ότι πρυτανεύει το συμφέρον της (κάθε) χώρας τόσο στις σχέσεις της δικής μας με την Αίγυπτο, όσο και με το Ισραήλ.

Ναι, τόσο ωμά, τόσο κυνικά. Όχι μόνο από τους υποκριτές της υφηλίου, τους μεγάλους, που κόπτονται για τη Δημοκρατία, την ελευθερία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά και από τους μικρούς όπως εμείς.

Ερώτημα αναπόφευκτο: Οσοι ξιφουλκούν – και σωστά – εναντίον του Ισραήλ για την Γάζα, γιατί δεν λένε λέξη για τον δικτάτορα της Αιγύπτου; Με την ευκαιρία, υπενθυμίζεται ότι ο Αλ Σίσι είχε επισκεφθεί επίσημα τη χώρα μας και τον Δεκέμβριο του 2015, επι κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ…

4) Τσίπρας: Δεν πρωταγωνιστεί μεν, αλλά συζητείται εντόνως το όνομά του-θετικά ή αρνητικά. Αναπτύσσει έντονη δραστηριότητα (ομιλίες, δηλώσεις, Χάρβαρντ) ετοιμάζει βιβλίο και προϊδεάζει η στάση του – ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουν ορισμένοι- για μάχιμη επανάκαμψη στο πολιτικό προσκήνιο.

«Η εξέλιξη ενός ριψοκίνδυνου πρωτάρη σ΄έναν οραματιστή ηγέτη», είχαν πεί κάποτε για τον Στήβ Τζόμπς. Αν ισχύει κάτι παρόμοιο για τον Αλέξη Τσίπρα – πόσο μάλλον: αν το πιστεύει ο ίδιος για τον εαυτό του – θα φανεί. Ισως και σύντομα…

5) Εξαίρεση: Τα προεκτεθέντα είχαν αναφορές σε πρόσωπα. Ας μας επιτραπεί, για το τέλος, μια παρέκβαση. Αφορά σε ορισμένες λέξεις που δυστυχώς πρωταγωνιστούν στο καθ΄ημέραν λεξιλόγιο. Μιλώ για το αφήγημα, το διακύβευμα (αμφότερα χρησιμοποιούνται λανθασμένα) και την…ενσυναίσθηση. Έλεος πια…