Έφτασε της Αττικής η ώρα

Τις τελευταίες ημέρες, λίγο με την υπόθεση Καλογρίτσα και την εγγυητική επιστολή, λίγο με τη νέα διοίκηση, λίγο ακόμη με την απομάκρυνση ΤΣΜΕΔΕ από το  Διοικητικό Συμβούλιο και πολύ με το πόρισμα και την Εξεταστική Επιτροπή, η Attica Bank έγινε λιγο – πολύ «καραμέλα».

Το θέμα είναι γιατί ξαφνικά θυμήθηκαν όλοι «το παραμάγαζο», το «στέκι των δικών μας», την «χρυσοτόκο όρνιθα» που γεννά χρυσά αυγά, αλλά μόνο για ημέτερους κομματικούς συνοδοιπόρους…

Η Τράπεζα Αττικής, μια μικρή τράπεζα των μεσαίων επιχειρήσεων και κυρίως των κατασκευαστών, αποτελούσε πάντα μοχλό πίεσης, αν όχι άπληστης χρήσης, κυβερνητικών πόλων. Όχι απαραίτητα άμεσα χρησιμοποιούμενη από μεγαλοσχήμονες υπουργούς, πολλές φορές, πιθανόν να ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολιτικάντηδες, μικρούς σε έργο και νου. Το θέμα είναι ότι αυτό ναι, συνέβη.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Των καταθετών που έχουν εμπιστευθεί τις αποταμιεύσεις τους και φοβούνται κάθε φορά που ένα κύμα έρχεται να σαρώσει τα πάντα (όπως οι ψίθυροι για το bail in). Των μικρομετόχων του ΤΣΜΕΔΕ και άλλων ασφαλιστικών ταμείων, που έβαλαν κεφάλαια για να στηρίξουν τις αυξήσεις κεφαλαίου μιας τράπεζας που δεν πήρε χρήματα από το πακέτο στήριξης των συστηματικών τραπεζών, παίζοντας κορώνα- γράμματα τις συντάξεις και τις οικονομίες τους. Των μικρομεσαίων τεχνικών και κατασκευαστών που αναζητούν τη συνέχιση μιας γραμμής πίστωσης.

Ναι, η Τράπεζα Αττικής έχει σκιές. Και μπορεί και να μην τα καταφέρει. Υπάρχει όμως και μια ομάδα, από στελέχη, από Προσωπικό, από μετόχους, από πελάτες, που δίνουν τη δική τους μάχη, άνιση προφανώς, να κρατήσουν αυτή την Τράπεζα ζωντανή.

Στόχος σαφώς και της Τράπεζας της Ελλάδος, που δίνει το δικό της αγώνα, εποπτεύοντας παρά τις όποιες πιέσεις.

Μήπως να την αφήσουμε και λίγο να αναπνεύσει; Μήπως πριν χάσουν οι Ινδιάνοι να περιμένουμε λίγο;

*Η Λίλυ Σπυροπούλου είναι δημοσιογράφος