Είναι η Δημοκρατία… μονομερές προνόμιο;

Χθες ήταν οι μεταλλωρύχοι. Άδεια η Βασιλίσσης Σοφίας, γήπεδο. Μπορούσες να παίξεις μπάλα, να κάνεις τραμπολίνο, να τρέξεις μαραθώνιο. Με κίτρινα φωσφοριζέ γιλέκα, η συγκεκριμένη ομάδα εξέφραζε τα παράπονά της στην κυβέρνηση. Από το πρωί μέχρι περίπου τις 5 το απόγευμα….

Αυτό το μάθανε όλοι οι κάτοικοι του κέντρου, αλλά και όσοι είχαν την ατυχία να έχουν προγραμματίσει κάποια δουλειά. Εναν γιατρό, μία συνάντηση, κάτι που τους ανάγκασε να ζήσουν “τον παλμό” της αντίστασης.

Οι γύρω δρόμοι, Μιχαλακοπούλου, Μεσογείων και τα μικρούτσικα στενάκια του Κολωνακίου, φορτισμένοι και καταγεμάτοι από ακίνητα αυτοκίνητα και αγανακτισμένους οδηγούς.

Βλέπετε, αγανακτισμένοι μπορεί να είναι και μια άλλη ομάδα πολιτών που υφίστανται το αποτέλεσμα της δημοκρατικής και ελεύθερης επιλογής του “κλείνω το δρόμο”.

Άλλοτε είναι 30, άλλοτε 130, άλλοτε 530. Δεν ξέρω πότε αυτό το μέτρο πίεσης είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα στις συζητήσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν οι ίδιοι άνθρωποι που κλείνουν για πάνω από 10 ώρες τους βασικούς άξονες κυκλοφορίας της Αθήνας έχουν κάποια στιγμή δεινοπαθήσει από άλλους αντιδρώντες.

Εύχομαι μόνο, η ταλαιπωρία που υπέστη χθες πολλαπλάσιος αριθμός πολιτών να είχε απλώς την πολυτέλεια της βασανιστικής καθυστέρησης να φτάσουν στον προορισμό τους.

Και ειλικρινά, δεν θέλω να σκεφθώ, την υπέρτατη αγωνία κάποιου γονιού να πάει το παιδί του στο γιατρό ή την απελπισία κάποιου εργαζόμενου που μπορεί να πήρε άδεια για να πραγματοποιήσει κάποιες εκκρεμότητες.

Και αναρωτιέμαι, αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο προνόμιο της Δημοκρατίας, που δίνει το δικαίωμα ακόμη και σε 10 άτομα να κλείνουν ερμητικά το κέντρο της πόλης…..είναι μονόπλευρο;

(Φωτογραφία: SOOC)