Με δύο μέτρα και δύο σταθμά

Και τώρα πληρώνουμε το τίμημα.  Τρέχουμε και δεν φτάνουμε στην πραγματικότητα με τις διοικήσεις στις τράπεζες. Ο νέος Νόμος που βιαστικά ψήφισε η κυβέρνηση, σαφώς πιεζόμενη από τους θεσμούς, αλλά και λίγο αβίαστα (τράπεζες είναι δεν… πειράζει), ήρθε σήμερα να αποδείξει αλήθειες, προβλέψιμες.

Πέραν του ότι όλοι οι τραπεζίτες παλαιάς κοπής και τα μεγάλα ονόματα του χώρου, αυτοί που είτε ίδρυσαν τις τράπεζες, είτε τις στήριξαν μετοχικά για δεκαετίες, είτε τις διοικούσαν μεγαλώνοντάς τες, πάνε κατευθείαν στο χρονοντούλαπο, παρουσιάζεται μια δυστοκία στην εξεύρεση στελεχών και οι αντίστοιχες καθυστερήσεις.

Τυχαίο; Προβλέψιμο; Όχι στο πρώτο, ναι στο δεύτερο. Βιαστικά πέρασε ο Νόμος για την εταιρική διακυβέρνηση ( προφανώς και χρειαζόταν αλλαγή και απεμπλοκή από πολιτικές θέσεις, αλλά όχι τόσο … «άτσαλα»), με αποτέλεσμα τώρα, να είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν τα κατάλληλα στελέχη.

Πρώτον διότι οι κατάλληλοι είτε δεν πληρούν κάποιο από τα προσόντα, είτε δεν αφήνουν…τις σημερινές τους θέσεις για να μετακινηθούν.

Όχι ότι δεν θα βρεθούν έμπειρα και καλά τραπεζικά στελέχη να αναλάβουν τα ηνία στις στοχοποιημένες πια ελληνικές τράπεζες. Τα ονόματα όμως που «παίζουν» είναι πραγματικά λίγα. Εξ ου και οι όποιες καθυστερήσεις ( θα έκλεινε το θέμα μέσα Οκτωβρίου), εξ ου και το κυνηγητό τελευταία στιγμή.

Μπορεί να έγιναν λάθη, μπορεί να υπήρχε ανάγκη πράγματι ανασύστασης Διοικητικών Συμβουλίων. Όμως ο τρόπος που έγινε μπορούσε να αποφευχθεί. Ο νέος νόμος, ισχύει μόνο για τις ελληνικές τράπεζες. Μόνο για την Ελλάδα. Με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τη στιγμή που η συζήτηση για το Μπαρόζο και τη νέα του θέση στη Μerrill Lynch είναι στο φουλ.

*Η Λίλυ Σπυροπούλου είναι δημοσιογράφος