Τι έγινε ρε παιδιά;

«Τι έγινε ρε παιδιά;»

Κλασσική ατάκα, μιας κλασσικής πλέον σειράς, τους «Απαράδεκτους», που πριν από 25 περίπου χρόνια διασκέδαζε το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό, μιας χώρας, που ούτε περιορισμό σε κανάλια είχε, ούτε θα φανταζόταν ποτέ από τον καναπέ του, ότι θα ερχόταν η ώρα της κρίσης….όχι με την θρησκευτική έννοια του όρου, αλλά αυτής της σοβούσας οκτάχρονης πια οικονομικής κρίσης.

Νοέμβριος 2016, ανακεφαλαιοποιημένες πια οι ελληνικές τράπεζες, με Βέλγους, Γάλλους, Πολωνούς και άλλους Ευρωπαίους στα Διοικητικά τους Συμβούλια, έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να βγάλουν πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο. Εμπλοκή το καλοκαίρι στην Πειραιώς, εμπλοκή το φθινόπωρο στην Εθνική. Βέτο άμεσο ή έμμεσο, από την κυβέρνηση, ή τους θεσμούς. Από τον Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό (SSM) ή άλλους φορείς. Με το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Με την απειλή έκτακτων γενικών συνελεύσεων, αντί συνδριάσεων Διοικητικών Συμβουλίων, για να «περάσει» την επιλογή του το ΤΧΣ (ως μεγαλομέτοχος πια).

«Τι έγινε ρε παιδιά;» Ξεχάσθηκαν τα περί σφικτού εναγκαλισμού του κράτους και αμιγώς διοριζόμενων διοικήσεων μέσα από γενικές συνελεύσεις; Θα μου πείτε, πότε οι συνελεύσεις έβγαλαν πραγματικά όποιον ήθελαν οι ιδιώτες μέτοχοι, αγνοώντας την πολιτική βούληση;

Απλώς, πριν από την κρίση, γινόταν με περισσότερο…τακτ….!

*Η Λίλυ Σπυροπούλου είναι δημοσιογράφος