Το λάθος του Σαμαρά και ένα ετεροχρονισμένο Game Over

Η ανάληψη θέσης αντιπροέδρου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή από τον Μαργαρίτη Σχοινά, πέρα από μια θετική εξέλιξη για την Ελλάδα όσον αφορά τις σχέσεις της χώρας μας με την ΕΕ, έχει ήδη και μια άλλη ανάγνωση.

Σε αυτή πρωταγωνιστεί ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος φέρεται από πικραμένος μέχρι έξαλλος για το ότι δεν ανέλαβε τη θέση και έχει νεύρα με τη σημερινή κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, καθώς όπως φαίνεται δεν υποστήριξαν με “θέρμη” τον σκοπό του.

Το επόμενο επεισόδιο θα είναι για την Προεδρία της Δημοκρατίας, αφού φαίνεται ότι ο κ. Σαμαράς έχει βλέψεις και για εκεί, χωρίς πολλές ελπίδες. Πρόκειται άλλωστε για μια συζήτηση που συνεχίζεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αφού η χώρα έχει Πρόεδρο που εκφράζει την ενότητα του έθνους, έχοντας παράλληλα τη γνώση και τον χαρακτήρα για να συνδράμει ουσιαστικά σε κρίσιμες στιγμές, όπως έκανε το 2015, όταν φτάσαμε ένα βήμα από το GREXIT.

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς ζητά πλέον ο Αντώνης Σαμαράς από την πολιτική, έχοντας διανύσει μια μεγάλη διαδρομή και έχοντας ευνοηθεί και από την τύχη. Θέσεις; Αξιώματα; Δικαίωση; Να ξανακυβερνήσει;

Μετά τους τραγικούς χειρισμούς του στο Μακεδονικό και τον διχασμό που προκάλεσε ο ίδιος στην ελληνική κοινωνία για πολλά χρόνια, την πτώση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και την περιπλάνησή του στην “πολιτική έρημο”, κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός με το κόμμα μάλιστα που έριξε από την κυβέρνηση.

Θα μπορούσε να είναι και κινηματογραφική ταινία με τον σκηνοθέτη να επιλέγει να ολοκληρώνεται η διαδρομή του ήρωα, κάπου εκεί στο 2015, όταν οι πολίτες δεν ήθελαν να ακούν για Σαμαρά και ο Τσίπρας τον κέρδιζε σε διαδοχικές αναμετρήσεις.

Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία και οι πολιτικοί με υπέρμετρες φιλοδοξίες, μοιάζουν με τους ποδοσφαιριστές που δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν.

Προφανώς ο κ. Σαμαράς με τη στάση του Μακεδονικό ζήτημα -στάση διαιώνισης ενός εθνικού προβλήματος, που φούσκωσε με δικιά του ευθύνη τη δεκαετία του ’90- είχε αποκλείσει τον εαυτό του από ευρωπαϊκά αξιώματα.

Επιπλέον, η εμφυλιοπολεμική του ρητορική και το γεγονός ότι κανονικοποίησε την ακροδεξιά στη δημόσια σφαίρα, μιλώντας ως πρωθυπουργός για “λαθραίους” ανθρώπους και παίζοντας, εν μέσω σκληρής οικονομικής κρίσης, με τα πιο ταπεινά ένστικτα των πολιτών στο μεταναστευτικό και στην ασφάλεια, τον καθιστούν ακατάλληλο και για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος, που ο κ. Μητσοτάκης δεν θα τον ήθελε σε αξίωμα. Το γεγονός ότι γνωρίζει ότι σε αντίθεση με τον Κώστα Καραμανλή, ο Αντώνης Σαμαράς έχει ακόμα δίψα για εξουσία, για προσωπική δικαίωση ή για κάποιου είδους ρεβάνς.

Είναι πάντως περίεργο, που ο ίδιος ο Σαμαράς δεν είχε καταλάβει πού πήγαινε το πράγμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέκλεισε προεκλογικά με μια φράση από οποιοδήποτε αξίωμα την Ντόρα Μπακογιάννη (“Κανένα συγγενικό μου πρόσωπο δεν πρόκειται να βρεθεί σε κυβερνητικό ή άλλο πολιτειακό αξίωμα αξίωμα στην επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ”), έστειλε εκτός έδρας τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και γνώριζε ότι ο Κώστας Καραμανλής δεν θα δημιουργήσει οποιοδήποτε πρόβλημα.

Ο Αντώνης Σαμαράς, που έχει διαπρέψει στην πολιτική ίντριγκα, θα έπρεπε να το περιμένει.

Πιθανότατα έκανε το λάθος να υποτιμήσει τον σημερινό πρωθυπουργό, αγνοώντας ότι έχει άλλη ισχύ ένας πρόεδρος κόμματος, που έχει εκλεγεί με συγκεκριμένες εσωκομματικές συμμαχίες και άλλη δύναμη, ένας εκλεγμένος πρωθυπουργός αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Κάποιο λάθος του θα πλήρωνε και ο ίδιος ο Σαμαράς. Τα προηγούμενα λάθη του τα πλήρωσε η χώρα.