Η βία αρέσει στην Αριστερά…

Τελικά απευθύνονται είτε σε ακραίους φανατικούς που έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με την πραγματικότητα και τη λογική, είτε επιχειρούν να πείσουν νεαρούς ανθρώπους που δεν έχουν ανοίξει (ακόμη) κανένα βιβλίο ιστορίας για να μάθουν τι συνέβη στη χώρα από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, το 1949 μέχρι και το 1981 (αν και, εδώ που τα λέμε η κυβέρνηση και η ΕΛΑΣ κάνουν ότι μπορούν για να επικαιροποιήσουν τα ιστορικά γεγονότα, βλέπε γεγονότα Νέας Σμύρνης).

Για τους λοβοτομημένους γιατρειά δεν υπάρχει. Ωστόσο, οι νεαρότεροι συμπατριώτες μας (ας τους προσδιορίσουμε, χοντρικά, σ’ αυτούς που γεννήθηκαν από το 1990 και μετά) έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν, με τα μάτια και τα αυτιά τους, ότι όλο αυτό ευφυολόγημα σύμφωνα με το οποίο τάχα η Αριστερά προωθεί τις πολιτικές της θέσεις διότι αρέσκεται παραδοσιακά στη βία είναι μία σαχλαμάρα και τίποτα παραπάνω. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τέλος πάντων αυτόν τον ισχυρισμό για την πολιτική παράταξη της χώρας που υπέστη την ακραία κρατική και παρακρατική βία για 30 και πλέον χρόνια;

Ως ηττημένη του εμφυλίου η Αριστερά, λογικά ίσως πει κανείς, θα πλήρωνε κάποιο τίμημα. Οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού κατέφυγαν στην πλειοψηφία τους στις σοσιαλιστικές χώρες, άλλοι έμειναν εδώ. Αυτοί που έμειναν μαζί με τους συγγενείς τους (μέχρι και…τρίτου βαθμού) δεν δοκίμασαν απλά στα κορμί και την ψυχή τους όλες τις εκδικητικές μεθόδους του μετεμφυλιακού κράτους αλλά κάποιοι απ’ αυτούς πλήρωσαν και με την ίδια τη ζωή τους την εκδικητική μανία που φορούσε το πιο επίσημο ένδυμα, αυτό του κράτους. Που, φυσικά, ασκεί πάντα “νόμιμη” βία. Το κράτος δέρνει και δολοφονεί αλλά πάντα “νόμιμα”.

Το κράτος, χέρι-χέρι με το παρακράτος δεν το είχαν σε τίποτα να τρομοκρατούν (κυρίως στην ύπαιθρο), να καταστρέφουν επαγγελματικές ζωές (με το περιβόητο νόμο περί κοινωνικών φρονημάτων), ενίοτε και να σκοτώνουν. Και όχι όμως άσημους, “ανώνυμους” αγωνιστές αλλά και επιφανείς. Κάπως έτσι έπεσε νεκρός στη Θεσσαλονίκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης το 1963 από παρακρατικό χέρι το οποίο βέβαια εκτελούσε κρατικές οδηγίες. Δύο χρόνια, να το τονίσουμε και αυτό, μετά τις εκλογές του 1961 όταν με το χουντικής έμπνευσης σχέδιο “Περικλής” έγινε η πιο εκτεταμένη εκλογική νοθεία στην ιστορία του ελληνικού κράτους τον 20ο αιώνα. Είχαν, επίσης, προηγηθεί οι καταδίκες του Μπελογιάννη και των συντρόφων του και του Πλουμπίδη.

Μετά ήρθε ο θάνατος του Σωτήρη Πέτρουλα (στα Ιουλιανά το 1965) και ακολούθως τη μηχανή του κιμά την έπιασε η χούντα, που ως καλός χασάπης ήξερε να πετσοκόβει καλύτερα. Μόνο τους νεκρούς του Πολυτεχνείου να υπολογίσει κανείς, δημιουργεί ένα “καλό” λογαριασμό για τους απριλιανούς δικτάτορες. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (να σου πάλι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο πηδάλιο) η Αριστερά δεν σταματά να καταμετρά πτώματα στις γραμμές της. Τι και αν του ΚΚΕ έχει γίνει νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, τι και αν επιχειρείται το παλιό τσεκούρι του πολέμου να θαφτεί κάτω από την επιβεβλημένη λήθη; Η ΕΛΑΣ πέρνει τη σκυτάλη από τους παρακρατικούς και στέλνει στον άλλο κόσμο τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελλοπούλου. Λίγο πριν “δύσει” το 1980, αν έχετε το θεό σας!

Ποια είναι η κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω δολοφονιών; Μα ποια άλλη από την ελληνική δεξιά σ’ όλες τις εκφάνσεις. Κοινοβουλευτική (ΕΡΕ και Νέα Δημοκρατία) και μη κοινοβουλευτική (Χούντα των Συνταγματαρχών). Ποια είναι η παράταξη που υπέστη αυτό το όργιο βίας; Η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις. Από τα μετριοπαθή κομμάτια της ως τα πιο ριζοσπαστικά.

Εν έτει λοιπόν 2021 επιχειρούν να πείσουν ότι η Αριστερά αρέσκεται στη βία και ότι μάλιστα κλείνει το μάτι στην τρομοκρατία, γι’ αυτό άλλωστε σπεύδει να υπερασπιστεί τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Βολικό αφήγημα, δεν βρίσκεται; Αλλωστε κατά τη δεκαετία του 80, το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που ήλεγχε την 17Ν, σήμερα γιατί να μην είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν έχει καμία σημασία που η Αριστερά, ακόμα και στην εξωκοινοβουλευτική εκδοχή της, καταδικάζει τις τρομοκρατικές ενέργειες, διαχωρίζει τη θέση της από το “αντάρτικο πόλης” και πορεύεται, με τα όποια ελαττώματά της, ένα δρόμο που δεν περιλαμβάνει το αίμα και την αφαίρεση ζωών των αντιπάλων γιατί, πολύ απλά, τα είχε νιώσει στο πετσί της για δεκαετίες και δεκαετίες στο παρελθόν. Σημασία έχει να σέρνεται απολογούμενη από τους δημοσιολογούντες γιατί στηρίζει το δίκαιο (που να πάρει ευχή) αίτημα του κρατούμενου-απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

Ποιοι συντηρούν το μύθο; Αυτοί που όταν προβεβλημένο στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Αχαϊας δολοφονούσε εν ψυχρώ τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα στην Πάτρα το 1991 όχι απλά σφύριζαν κλέφτικα αλλά φόρεσαν και τα καλά τους για να τον υπερασπιστούν στο δικαστήριο. Αυτοί που τη βραδιά που έπεσε νεκρός ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από τα πυρά του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα το 2008 απορούσαν “μα καλά, τι ήθελε ένας 15χρονος βράδυ Σαββάτου στα Εξάρχεια;” Αυτοί που έσπευσαν να φορτώσουν τους φόνους στην Marfin το 2010 στην Αριστερά χωρίς κανένα στοιχείο. Αυτοί που λένε σήμερα “να πεθάνει ο Κουφοντίνας αφού άλλωστε αυτός το επέλεξε, ποιο κράτος δικαίου τώρα”. Αυτοί που κοντολογίς “αποτελούν τον εθνικό κορμό”.