Ποιες σάρκες θα ταΐσουν την ακόρεστη δίψα του Πούτιν;

Επί αμερικανικού εδάφους ο Πούτιν δεν είχε κανένα πρόβλημα να προτάξει τα τετελεσμένα (κατά τον ίδιο) στο πεδίο των μαχών και ουσιαστικά να δώσει στον κόσμο να καταλάβει ότι δεν υπαναχωρεί ούτε ίντσα από τις μέχρι στιγμής κατακτήσεις του στην Ουκρανία (μετά την παράνομη εισβολή του ρωσικού στρατού τον Φεβρουάριο του 2022).

Ο Τραμπ μάλλον δεν θα κατακτήσει το Νόμπελ Ειρήνης για το 2025. Η “ειρήνη” που ευαγγελίζεται περνά μέσα αφενός από ένα οδυνηρό συμβιβασμό για την Ουκρανία και τον λαό της και αφετέρου από τα κέφια του Πούτιν, η εδαφική βουλιμία του οποίου δείχνει να μην σταματά τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια. Τα θέλει, έχοντας πιθανώς στο μυαλό του την αναβίωση των τσαρικών μεγαλείων προηγούμενων αιώνων, όλα. Και προσώρας, κανένας δεν φαίνεται ικανός να τον σταματήσει.

Προφανώς, ο δυτικός ιμπεριαλιασμός (και αυτή η καταραμένη επιθυμία του ΝΑΤΟ να επιμηκύνει την κυριαρχία του προς Ανατολάς) έπαιξε τον ρόλο στη διαμόρφωση της τρομερής σημερινής κατάστασης. Ωστόσο, ο ρωσικός ιμπεριαλιασμός (γιατί περί ιμπεριαλισμού πρόκειται) δεν μπορεί να ξεπλυθεί από τις δυτικές λαθροχειρίες των τελευταίων δεκαετιών.

Ο ιμπεριαλισμός του Πούτιν δεν έχει να ζηλέψει κάτι από το δυτικό. Είναι αμείλικτος, σαρκοβόρος (τρέφεται από τις σάρκες αμάχων, μεταξύ των οποίων βρίσκονται μικρά παιδιά) και φυσικά απόλυτα κυνικός. Όπως και ο δυτικός βέβαια, εντοπίζει πάντα το φύλλο συκής που χρειάζεται για να δράσει. Επί του προκειμένου, ο Πούτιν ήθελε να λυτρώσει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς του Ντονμπάς που καταπιέζονταν από τις ουκρανικές αρχές και να αποναζιστικοποιήσει την Ουκρανία.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε την παρουσία ναζιστικών στοιχείων στην Ουκρανία και την επιβαρυντική δράση τους, όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτιαίς. Ο Πούτιν μπορούσε και κοιμόταν ήσυχος τα βράδια επί πολλά χρόνια χωρίς να ανησυχεί για την τύχη των ρωσόφωνων πληθυσμών της Ουκρανίας. Φιλέτα της ουκρανικής επικράτειας ήθελε (και) για οικονομικούς λόγους και εκμεταλλευόμενος τη γεμάτη αντιφάσεις δυτική πολιτική, φαίνεται ότι έφτασε, έστω και με μεγάλη δυσκολία, στο στόχο του.

Επί του πρακτέου, ο Πούτιν φαίνεται νικητής στο πεδίο. Γιατί μόνο ένας νικητής βάζει τους όρους του σε μία συνάντηση όπως αυτή με τον Τραμπ. Ξεδιάντροπα, ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε ότι ο στρατός του δεν πρόκειται να μετακινηθεί από το Ντονέτσκ και τον Λουχάνσκ και παράλληλα υπογράμμισε ότι σκέφτεται, υπό προϋποθέσεις, μόνο το πάγωμα του μετώπου στη Ζαπορίζια και στη Χερσώνα.

Και ο Ζελένσκι; Αν ήταν Έλληνας, θα σκεφτόταν εκείνο το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τα 80ς: “Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα”.

Δεν κλήθηκε καν ο Ουκρανός ηγέτης στη συνάντηση. Και τη Δευτέρα θα ακούσει τη “λυπητερή” από τον Τραμπ, ο οποίος συνεχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να παίξει ειρηνευτικό ρόλο.

Στην ουσία ο Ζελένσκι έχει μπροστά του δύο επιλογές:

Ή θα επιλέξει να συζητήσει με τους όρους του Πούτιν αποδεχόμενος ότι το Ντονέτσκ και το Λουχάνσκ είναι πλέον ρωσικό έδαφος, επιχειρώντας να περιορίσει τις απώλειές του και υπογράφοντας μία ταπεινωτική ειρήνη, ή θα πάει σε πόλεμο μέχρις εσχάτων γνωρίζοντας ότι σ’ αυτήν την περίπτωση θα πληρώσει ακόμη μεγαλύτερο φόρο αίματος ο ουκρανικός λαός.

Μην βιαστείτε να καταλήξετε σε επιλογή για λογαριασμό του, επικαλούμενοι τη λογική και τη μετριοπάθεια. Ο Ζελένσκι έχει στην πλάτη του τρία και παραπάνω χρόνια πολέμου, προφανώς δεν μπορεί να σκεφτεί όπως εμείς, ζυγίζει όλα τα δεδομένα στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η δική του τύχη. Ποιος ηγέτης θα ήθελε να υπογράψει “ειρήνη” που θα συνεπάγεται απώλεια εθνικών εδαφών; Φαντάζεστε Έλληνα ηγέτη να υπογράφει συνθήκη στην οποία, πχ, δεν θα συμπεριλαμβάνεται στα ελληνικά εδάφη η Θράκη; Δύσκολα κάποιος συμβιβάζεται με τον ρόλο του μοιραίου της Ιστορίας.

Από την άλλη, η επιλογή της μάχης μέχρις εσχάτων δεν μπορεί να υποστηριχθεί μόνο από την Ουκρανία. Η Δύση θα χρειαστεί να ξοδέψει περισσότερα πολύ μεγάλα ποσά, έτσι ώστε να συνεχίζει να στηρίζει στρατιωτικά τους Ουκρανούς, κάτι που ο Τραμπ δεν δείχνει διατεθειμένος να κάνει, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή. Καταφανώς, η Ευρώπη δεν μπορεί να σηκώσει μόνη της αυτό το βάρος, θα είναι σαν να πυροβολάει τα δικά της πόδια.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο Πούτιν δείχνει να κερδίζει μία μεγάλη παρτίδα. Το χειρότερο; Κανείς δεν γνωρίζει με ασφάλεια αν θα σταματήσει εδώ ή αν θα επεκτείνει τις εδαφικές του διεκδικήσεις και αλλού, βλέποντας ότι οι ΗΠΑ, παρηκμασμένες πια, δεν μπορούν να ορίσουν τις εξελίξεις με την ισχύ τους.

Η ιστορία έχει διδάξει ότι ηγέτες τύπου Πούτιν (αναθεωρητικοί και ταυτόχρονα άκρως αυταρχικοί) δεν καταλαμβάνονται εύκολα από κορεσμό. Μία συμφωνία που θα αποδίδει στη ρωσική ομοσπονδία ουκρανικές επαρχίες θα μπορούσε να σταματήσει, για λίγο, τη ρωσική λαιμαργία αλλά όχι για πάντα.

Χρειάζεται, άρα, κάποιος να δώσει το μήνυμα στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, ότι δεν μπορεί, σε επίπεδο επιχειρησιακό πια, να προχωρήσει παραπάνω. Ότι πιθανή προέλασή του, θα έχει οδυνηρές συνέπειες για την ίδια τη Ρωσία. Αλλά ο φορέας αυτού του μηνύματος φαίνεται ότι δεν υπάρχει. Ούτε στην Ευρώπη ούτε στις ΗΠΑ.

Η Δύση, όπως έστρωσε κοιμάται. Δεν εργάστηκε ώστε να κάνει τη Ρωσία μέλος μίας γενικότερης αρχιτεκτονικής παγκόσμιας ασφάλειας αλλά, με την ακόρεστη δίψα της για κυριαρχία παντού, την έβαλε απέναντί της. Ουσιαστικά ενδυνάμωσε τον Πούτιν, ο οποίος, την κατάλληλη στιγμή χτύπησε και προκάλεσε συνεχή βραχυκυκλώματα στην από εδώ πλευρά. Η λαιμαργία ενός ιμπεριαλισμού γέννησε έναν ακόμη, ποιος να το περίμενε άραγε.

Μία ακόμη σκέψη για το τέλος: Το μοντέλο Πούτιν, δυστυχώς, ήδη αντιγράφεται στην Ευρώπη. Ο Όρμπαν και ο Ερντογάν τον κοπιάρουν απροκάλυπτα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών ισχύος. Πρόκειται για γεγονός που φέρνει αντιμέτωπα με τρομερούς κινδύνους τα όποια δημοκρατικά κεκτημένα της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα.

Η ρωσική απολυταρχία δείχνει να αρέσει σε πολλούς και ήδη πλασάρεται ως η ενδεδειγμένη λύση για την επιτυχημένη αντιμετώπιση κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων. Μοιάζει σαν να ο πουτινισμός να επιχειρεί να διαβρώσει το δυτικό μοντέλο (προβληματικό, βέβαια, σε πολλά σημεία του, κυρίως σε ό,τι αφορά τις ανισότητες που παράγει) από μέσα. Ένα παράδειγμα το βλέπουμε ολοζώντανο μπροστά μας. Ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ.

ΥΓ. Αλήθεια, όλοι αυτοί που υποστήριζαν ότι με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τον ασπασμό της οικονομίας της αγοράς από τον πρώην σοσιαλιστικό γίγαντα, θα φτάναμε στο τέλος των πολέμων και της ιστορίας, πού βρίσκονται τώρα να μας κάνουν σοφότερους με τις τρομερές τους πομφόλυγες;