Δεν είναι ένα απλό, αγνό ρουσφέτι

Δεν είναι ένα απλό, αγνό ρουσφέτι
Φωτογραφία αρχείου Eurokinissi

Πρόκειται για δείγματα διαιώνισης του κομματικού κράτους από αυτούς που παρίσταναν τους τιμητές αλλά δημιουργούν άλλοθι για ακόμη πιο ακραίες συμπεριφορές από τους επόμενους

Η τοποθέτηση του Φραγκίσκου Κουτεντάκη στη θέση του συντονιστή του Γραφείου Προυπολογισμού του Κράτους στη Βουλή δεν είναι απλώς ένα αγνό ρουσφέτι. Πρόκειται για μια τοξική επιλογή που δεν σχετίζεται με την επάρκεια ή όχι του συγκεκριμένου προσώπου. Σχετίζεται με την διαιώνιση του κομματικού κράτους και της απόπειρας για πλήρη έλεγχο της εξουσίας. Η Κυβέρνηση αναμένεται να βολευτεί προσωρινά από τις θετικότερες εκθέσεις της ανεξάρτητης υπηρεσίας αλλά δημιουργεί το άλλοθι για να αλώσει το κράτος με τη σειρά της κάθε επόμενη Κυβέρνηση.

Διότι ας μη γελιόμαστε, καμία Κυβέρνηση δεν θέλει μια ενοχλητική αρχή ελευθέρας βοσκής που να καταργεί με τεχνοκρατικό υφάκι κάθε σοβαρή προσπάθεια προπαγάνδας. Δεδομένου ότι δεν μπορεί απροκάλυπτα να καταργήσει τις αρχές ή να άρει την ανεξαρτησία τους διά νόμου, ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της μάστιγας είναι ένας. Η απροκάλυπτη τοποθέτηση στελεχών που δεν θα δημιουργούν προβλήματα. Αν μάλιστα τα στελέχη αυτά μπορούν να υπηρετούν και τους σκοπούς της προπαγάνδας, τόσο το καλύτερο.

Η προηγούμενη εργασία του κου Κουτεντάκη δεν θα αποτελούσε απαραίτητα εχέγγυο για μια τέτοια συμπεριφορά. Οι κομματικού χαρακτήρα τοποθετήσεις του όμως μπορούν. Μόλις προχθές, από το βήμα του Φόρουμ των Δελφών υποστήριξε την Κυβερνητική θέση περί εξόδου από τον “στενό κορσέ” των μνημονίων, προκειμένου να υπάρξει χώρος για άσκηση “δικής μας πολιτικής”. Ακόμη και αν κάτι τέτοιο σημαίνει ότι θα πληρώσουμε κάτι τις παραπάνω. Πρόκειται για μια καθαρά πολιτική θέση και ενδεχομένως ως τέτοια να είναι σεβαστή. Δεν μπορεί όμως να είναι σεβαστή ως η άποψη ενός τεχνοκράτη οικονομολόγου.

Για την Κυβέρνηση όμως που “έσκουζε” για τις εκθέσεις του κου Π. Λιαργκόβα, είναι μια περήφανη νίκη.  Ο κ. Λιαργκόβας άλλωστε είχε τοποθετηθεί στην θέση του συντονιστή από την Ν.Δ. (με τη στήριξη βεβαίως και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης) ενώ προηγουμένως είχε συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος.

Αυτό που δεν κατανοεί η Κυβέρνηση είναι ότι με τέτοιες συμπεριφορές δεν τιμά τις δεσμεύσεις της για διαφορετικό ήθος στην πολιτική. Καθόλου διαφορετικό θα έλεγα. Τουναντίον, από την τοποθέτηση ενός οικονομολόγου που κάποια στιγμή στο παρελθόν είχε δεχθεί να συμμετάσχει σε μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, φθάσαμε στο σημείο η πλειοψηφία να ορίζει έναν οικονομολόγο που ανήκει στον στενό πυρήνα των συνεργατών του Υπουργού Οικονομικών και μάλιστα είναι εν ενέργεια Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου. Αν καλόπιστα δεχθούμε a priori την ακεραιότητά του συγκεκριμένου προσώπου, η συγκεκριμένη κομματική επιλογή, δημιουργεί άλλοθι για κάθε επόμενη Κυβέρνηση να τοποθετεί σε καίριες θέσεις ακόμη και τα πλέον ακραία κομματόσκυλα.

Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο αν αναλογισθεί κανείς ότι βρισκόμαστε προ μιας διαδικασίας τοποθέτησης “μόνιμων” Γενικών Γραμματέων. Πρόκειται για μια “μνημονιακή” υποχρέωση με στόχο την αποκομματικοποίηση του κράτους. Αν ευτελίσουμε και αυτή τη διαδικασία με μόνο στόχο την άλωση του κρατικού μηχανισμού από “δικά μας παιδιά”, δεν είναι εύκολα κατανοητό που εντοπίζεται το διαφορετικό ήθος. Τα δείγματα γραφής πάντως δεν είναι ενθαρρυντικά.

Αν τελικά ο στόχος της αποκομματικοποίησης καταλήξει σε κομματικές επιλογές, είναι περίπου προφανές ότι η κάθε επόμενη Κυβέρνηση θα επιχειρήσει να ξηλώσει τον κομματικό στρατό από τις θέσεις ευθύνης με πρόσχημα ότι δημιουργούν προσκόμματα στην άσκηση εξουσίας. Με διαρκώς αυξανόμενο κυνισμό θα προβαίνει σε ενέργειες κάθε είδους προκειμένου να εκδιώξει ή να υποχρεώσει σε παραίτηση κάθε έναν από αυτούς που επέλεξαν ι προηγούμενοι. Μιλάμε για τον ορισμό της κομματοκρατίας.

Επιπρόσθετα, εμείς οι πολίτες πρέπει να αναλογιστούμε ποια είναι η χρησιμότητα της ύπαρξης επιτροπών και ανεξάρτητων αρχών που θα εναρμονίζονται πλήρως με τις επιλογές της εκάστοτε Κυβέρνησης. Εκτός και αν συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι απαιτείται να πληρώνουμε τη λειτουργία τους προκειμένου αφενός να βολεύονται μερικοί “ημέτεροι” (όπως μάθαμε να τους λέμε στη δεκαετία του ’80) και παράλληλα να παριστάνουμε ότι έχουμε ελεγκτικούς μηχανισμούς, τους οποίους βεβαίως θα ελέγχει η εκάστοτε εξουσία στο όνομα της δημοκρατίας.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα