Δεν χρειαζόμαστε αυτόκλητους τιμωρούς

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γράψεις μία γνώμη για την επανεμφάνιση ενός δολοφόνου – τρομοκράτη όταν η κοινωνία βρίσκεται σε ιδιαίτερη καμπή. Με τα σενάρια να δίνουν και να παίρνουν και με τους πολίτες τόσο πιεσμένοι ώστε να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σε χαρακτηρίσουν.

Από “φίλο” των τρομοκρατών μέχρι και “παπαγαλάκι” της κυβέρνησης. Διότι είμαστε σε μία εποχή όπου οι χαρακτηρισμοί είναι εύκολοι και πολλοί διψάνε να κατηγοριοποιήσουν αμέσως.

Παρόλα αυτά ο Τύπος επιβάλλεται να παίρνει μέρος και να έχει άποψη. Είναι αναγκαίο νομίζω οι δημοσιογράφοι αντί να διαφωνούν μεταξύ τους στα social media ή στα γραφεία τους, να εκφράζουν τη θέση τους χωρίς φόβο.

Το ότι είναι απόλυτα καταδικαστέα, η οποιαδήποτε ατομική βία, η οποιαδήποτε δήθεν βία ενός “τιμωρού”, ανθρώπου ή ομάδας είναι ξεκάθαρο. Εδώ όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Στο παρόν κείμενο θα σταθώ σε δύο σημεία.

Άκουσα και διάβασα αρκετούς να στέκονται στο δολοφόνο Ξηρό. Σιγά το νέο! Δεν το γνωρίζαμε; Δεν το ξέραμε ποιος ήταν ο Χριστόδουλος Ξηρός; Εκτός αν πιστεύουμε πως οι δίκες ήταν στημένες και συνωμοσία του… κακού κράτους. Ο Χ. Ξηρός ήταν είναι και θα είναι ένας φονιάς. Ένας δολοφόνος – εκτελεστής, τίποτε παραπάνω. Εκτιμώ δε πως δεν έχει ούτε την πολιτική γνώση και αναλυτική εκείνη σκέψη την οποία “οφείλει” να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει παρόμοια δράση. Χωρίς να λέω ότι συμφωνώ με κάτι τέτοιο, το εξήγησα πιο πάνω είμαι κάθετα αντίθετος.

Λέγοντας όμως για την πολιτική και αναλυτική σκέψη δεν μπορώ να μη σταθώ σε αυτό που είδα και διάβασα. Τα κείμενά του -διότι δύο είναι ουσιαστικά- εμπεριείχαν από Αριστοτέλη μέχρι Ρήγα Βελεστινλή και από πάνω μία δόση αντεξουσιασμού. Κάλεσμα στις μαχόμενες ομάδες, στο ένοπλο αντάρτικιο πόλεων… ταυτόχρονα όμως και αναφορές στην νεολαία που… μαστίζεται από τα ναρκωτικά αλλά και απειλές. Εναντίον ποιών όμως;

Όλων των πολιτικών οι οποίοι θα δικαστούν και θα λογοδοτήσουν, αστυνομικών και δημοσιογράφων αλλά και εφοριακών και σεκιουριτάδων.

Συγνώμη, από πότε ο εργαζόμενος των 400 – 500 ευρώ αποτελεί στόχο μίας τρομοκρατικής οργάνωσης και δη “ακραίας αριστερής”; Ο δημόσιος υπάλληλος, το παιδί του λαού, να το θέσουμε έτσι απλοϊκά, αποτελεί στόχο;

Αν ήμουν οπαδός ενός βίαιου, εξτρεμιστικού γκρουπ θα είχα την απαίτηση να υπήρχε μία πιο σαφής πολιτική χροιά στο κείμενο, αλλά και στην εικόνα.

Και τώρα που είπα εικόνα… παλιά η 17Ν είχε από πίσω – φόντο το Βελουχιώτη, τον Τσε και το Μαρξ. Ο Κάρολος εδώ αντικαταστάθηκε από τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη. Λείπει η βαθιά ιδεολογική και πολιτική ιδέα από ετούτο το κείμενο του Ξηρού. Μιλάνε πολλοί για μανιφέστο μα δεν είναι. Απουσιάζει το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο. Στο ένα κείμενο υπάρχει έντονη η πινελιά ανθρώπων που δεν έχουν ζήσει πολλά δεν έχουν εμπειρίες ζωής, δεν έχουν μελετήσει το “μάθημα” τους.  Γι’ αυτό άλλωστε και ξεκινά το βίντεο με τα “τρία χρόνια του μνημονίου” λες και αυτά ήρθαν από παρθενογένεση, λες και δεν υπήρχε το πριν.

Το άλλο κείμενο, θυμίζει μία μίξη από παλιότερες προκηρύξεις. 

Το οποίο γεννά μία τεράστια απορία. Άραγε η 17Ν είχε την αναλυτική ικανότητα που έλεγαν τα ΜΜΕ; Τη διαλεκτική εκείνη που απαιτούνταν; Κρίνοντας από την εικόνα, το στιλ αλλά και το… διάβασμα του Ξηρού, εύκολα θα λεγα όχι. Ένας άνθρωπος ο οποίος σαφώς διαβάζει από κάπου κείμενα τα οποία πιθανότατα δεν έχει γράψει ο ίδιος. Δεν έχει ούτε το στόμφο να δείξει ότι τα πιστεύει όλα αυτά. Πολύ παραπάνω δεν έχει τη δύναμη για κάτι το διαφορετικό, ευτυχώς θα προσθέσω. 

Όσο για το κάλεσμα που κάνει, μπορώ να το σχολιάσω μόνο με τα λόγια ενός γνωστού μου και απίστευτου τρολ:

“ο Ξηρός μόλις έστειλε την πρώτη Προκήρυξη… προκηρύσσει μία θέση ιδεολογικού καθοδηγητή, δύο θέσεις οργάνωσης επιχείρησης τρομοκρατίας, τρεις θέσεις χειριστών ελαφρών όπλων μία θέση βομβιστή και μία θέση γραφιά προκηρύξεων ανάληψης ευθύνης.”

Έχουν δίκιο όλοι εκείνοι που λένε ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε κάτι από την τρομοκρατία. Τουλάχιστον όχι σε αυτή της τη μορφή. Μπορεί να δολοφονήσει. Να βάλει βόμβες. Να στείλει προκηρύξεις, να ληστέψει να απειλήσει. Τα θεμέλια όμως της κοινωνίας δεν μπορεί να τα ταράξει. Η απόδειξη είναι η ίδια η εικόνα αυτού του ανθρώπου ο οποίος σαν ένας κάκιστος εκφωνητής προσπαθούσε να διαβάσει αυτό που του είχαν δώσει, δίχως πνοή και δύναμη. Ο χρόνος της τρομοκρατίας όπως την ξέραμε, πέρασε. Ή πιο σωστά η απήχηση της στην κοινωνία πέρασε. Ηττήθηκε οριστικά όταν απομυθοποιήθηκε.

Και για να κλείσω με κάτι… απλοϊκό. Όλοι μας είμαστε οργισμένοι, όλοι είμαστε θυμωμένοι με αυτά που συμβαίνουν. Πολλές φορές τρομάζουμε και άλλες στιγμές θέλουμε να τα διαλύσουμε όλα. Παρόρμηση! Δε διορθώνεται ένα λάθος με άλλο ούτε δύο λάθη κάνουν ένα σωστό. 

Δεν θέλω όμως, συγχωρέστε με, “νταβάδες” να “καθαρίζουν” για μένα ούτε αυτόκλητους τιμωρούς οι οποίοι “γεννήθηκαν” στο ίδιο άκρως σαθρό σύστημα της μεταπολίτευσης. Δεν θέλω κανέναν να “πολεμήσει” για μένα. Κι όσο για τον Γκεβάρα που επικαλείται ο κ. Χριστόδουλος…

“Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Ο Στέλιος Μπαμιατζής είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στην εφημερίδα Αδέσμευτος Τύπος, σε περιοδικά του κλαδικού χώρου (εμπορικά έντυπα), ενώ για χρόνια ήταν αστυνομικός και ελεύθερος συντάκτης στην ΝΕΤ. Επίσης εργάστηκε ως αστυνομικός συντάκτης σε εκπομπή στο STAR και από το 2010 γράφει και κάνει ελεύθερο ρεπορτάζ στο News247.gr