Ψυχική ανάταση και ηθικόν ακμαιότατον πίνοντας ότι να ναι αίμα

Είναι δύσκολο να κρατήσουμε σε αυτόν τον τόπο την λεγόμενη μέση οδό. Αρεσκόμαστε να τραβάμε τα άκρα και να ξεσαλώνουμε υιοθετώντας τη μία άποψη ή την άλλη την οποία και υπερασπιζόμαστε μέχρι…θανάτου. Έτσι, ένα γεγονός, μία είδηση όπως αυτή με τα συνθήματα των ΛΟΚ στην Κύπρο είναι αρκετή για να δημιουργήσει έναν νέο κύκλο έντονης αντιπαράθεσης χάνοντας όμως το νόημα.

Ας ξεκινήσουμε με το πραγματικά αυτονόητο, δηλαδή τη δημοσιογραφική κάλυψη του γεγονότος. Σαφώς και αποτελεί είδηση το περιστατικό διότι υπάρχει τόσο η δήλωση – παρέμβαση βουλευτή όσο και η παρέμβαση – ανακοίνωση ενός δικτύου φαντάρων. Κατά μία έννοια λοιπόν «επιβάλλεται», από τη στιγμή που καλύπτουμε την ειδησεογραφία, να αναφερθούμε και στο περιστατικό.
Ειδικά από τη στιγμή που αφορά στον πολύ ευαίσθητο τομέα της Εθνικής Άμυνας και των Ενόπλων Δυνάμεων και ακόμα ειδικότερα από τη στιγμή που υπάρχει βίντεο που αποτυπώνει το γεγονός και ο βουλευτής που παρεμβαίνει είναι της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σε ένα άρθρο – γνώμη, όπως αυτό εδώ, ο δημοσιογράφος εκφέρει την άποψη του, τη θέση του για ένα γεγονός και επειδή προσωπικά το θεωρώ ξεχωριστής σημασίας αυτό που έγινε, θέλω να εκφράσω την άποψη μου, η οποία φυσικά είναι δημόσια άρα υπόκειται στη διαδικασία της κριτικής.

Είναι κοινός τόπος πως η εκπαίδευση των μελών των Ειδικών Δυνάμεων είναι πολύ διαφορετική από εκείνη των υπόλοιπων σωμάτων του στρατού. Λογικό. Οι άνθρωποι αυτοί προετοιμάζονται για ειδικές αποστολές, απαιτείται μεγάλο θάρρος, τόλμη και ψυχική αντοχή. Σε περίπτωση πολέμου θα λάβουν διαταγές για παράτολμα και άκρως επικίνδυνα εγχειρήματα. Επομένως, ναι, είναι εξηγήσιμο και εν μέρει αποδεκτό η εκπαίδευσή τους να περιλαμβάνει και κάποιες «ακρότητες».

Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να στρεφόμαστε κατά των Ειδικών Δυνάμεων, να υποβαθμίζουμε ή να απαξιώνουμε τον ρόλο τους. Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά τα σώματα, ΛΟΚ, ΜΥΚ, ΟΥΚ, κ.λπ. κ.λπ, ως αυτό που είναι. «Μηχανές» έτοιμες να συνεχίσουν εκεί που οι άλλοι όχι απλώς σταματάνε αλλά δεν πάνε καν.

Με αυτά ως δεδομένα, δεν μπορώ λοιπόν να αναφερθώ σε «μιλιταρισμό», «ιμπεριαλισμό» ή δεν ξέρω γω τι άλλο. Μένω στο γνωστό εξ Αμερικής ρητό, είναι μία «βρώμικη» δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο «ρητό», το οποίο μου το υπενθύμισε ένας σχολιαστής – αναγνώστης και λέει, «ότι γίνεται στο Λας Βέγκας, μένει στο Λας Βέγκας».
Αντί λοιπόν να τα βάζουμε με τον κ. Παπαδημούλη ή με τους δημοσιογράφους που γράφουν και ανεβάζουν την είδηση, μήπως να σκεφτούμε πρώτα ότι αυτό το βίντεο δεν έπρεπε να κυκλοφορήσει ποτέ;  Ότι υπάρχει κάποιος, πιθανότατα αξιωματικός, ο οποίος καταγράφει τα πάντα, ακόμα και την ελαφριά κλωτσιά ενός ειδικοδυναμίτη σε φαντάρο – εκπαιδευόμενο; Άρα ότι μέσω αυτού έφτασε το βίντεο στη δημοσιότητα; Και για να το τραβήξω λίγο παραπάνω, δεν θα έπρεπε να προσέχουν οι παρόντες αξιωματικοί να παρέμβουν και να σταματήσουν την καταγραφή; Να σβήσουν το βίντεο πριν κυκλοφορήσει;

Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν πως αυτό το βίντεο, μαζί με άλλα αντίστοιχα, βλάπτουν την χώρα μας. Το επίσημο τουρκικό κράτος ή το αλβανικό ή των Σκοπίων θα χρησιμοποιήσουν, να είστε βέβαιοι, αυτό το βίντεο και θα το δείξουν εκεί που… πρέπει φυσικά με τον κατάλληλο γι αυτούς τρόπο. Τέτοια «ντοκουμέντα» κάνουν μεγαλύτερη ζημιά απ όσο νομίζουμε. Ενισχύουν την εικόνα του «κακού» και «πολεμοχαρή» εχθρού Έλληνα, του Έλληνα που θέλει να σφάξει, να σκοτώσει, να υποδουλώσει.

«Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή…», «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», είναι δύο από τα εμβατήρια που θυμάμαι πιο έντονα. Όπως και το «Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές».
Δεν βλέπω πουθενά σε αυτά τα εμβατήρια, λέξη για σφαγές, αίμα ή υβριστικές λέξεις και φράσεις. Είναι «παιάνες» για την ανάταση του στρατιώτη, του ανθρώπου που πολεμά. Του δίνουν κουράγιο, θάρρος και το σημαντικότερο:
Προσδίδουν αξία και νόημα στην πράξη του στο γιατί πολεμά.

Το σύνθημα «Λοκατζής στο βουνό…μόνο αίμα, τι αίμα, τουρκικό, σκοπιανό, αλβανικό. Αίμα να ναι κι ότι να ναι”, σε τι ακριβώς αποσκοπεί; Ποια είναι η ανάταση που προσφέρει; Ειδικά η τελευταία αποστροφή «Αίμα να ναι κι ότι να ναι»… προσέξτε, «αίμα να ναι κι ότι να ναι»!
Οι Ειδικές Δυνάμεις είναι αιμοσταγείς δολοφόνοι; Εσείς, φίλτατοι αναγνώστες, συνδυάζετε την παιδεία μας, τα ιδανικά μας, τα λεγόμενα «όσια και ιερά μας» με τέτοιες φράσεις – συνθήματα;

Σε καμία των περιπτώσεων δεν δέχομαι, το λέω ξεκάθαρα και με σαφήνεια, να εξισώνεται ένα επίλεκτο μέλος του στρατού μας με ένα βίαιο οπαδό και χουλιγκάνο! Διότι τα συνθήματα αυτά μόνο τέτοιο υπόβαθρο εξηγούν. Είναι εντελώς άλλο πράγμα το «…που έδιωξες τους Βούλγαρους…» και εντελώς άλλο το «Γα…αι η Τουρκία». Άμα είναι έτσι ας το γυρίσουμε και στο «Γ…αι ο θρύλος, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ (βάλτε όποια ομάδα θέλετε)» για να είμαστε μια χαρά!

ΥΓ. Επειδή δημιουργήθηκαν απορίες, είμαι 41 ετών και ναι έχω υπηρετήσει. Η θητεία μου ήταν 18 μήνες στο Πεζικό με εννέα μήνες σε αυτό που λέμε παραμεθόριο.