Εμπρός Αντρέα, για μία διαθεσιμότητα νέα

Το θέμα δεν είναι στην πραγματικότητα ποιος κέρδισε στην κόντρα Κυριάκου Μητσοτάκης- Ανδρέα Λοβέρδου για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ. Άλλωστε αυτός που μετά βεβαιότητας για άλλη μία φορά έχασε, είναι οι εργαζόμενοι του δημοσίου και γενικότερα οι Έλληνες πολίτες που για άλλη μία φορά υφίστανται χοντρό δούλεμα.

Μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου ήρθε ο Ανδρέας ο Λοβέρδος να ταχθεί κατά της ανθρωποφαγίας στο δημόσιο και να διαλαλήσει πως εκείνος δεν σκοτώνει ανθρώπους. Πήρε βέβαια τις ζωές των οροθετικών γυναικών που διαπόμπευσε ως υπουργός Υγείας υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του Ελληναρά νοικοκυραίου να πηδάει χωρίς προφυλακτικό και στρώνοντας ένα ωραιότατο ρατσιστικό χαλί στη Χρυσή Αυγή, που ο ίδιος αργότερα αποκαλούσε “αυθεντικό λαϊκό κίνημα”.

Προφανώς όμως όχι τόσο αυθεντικό όσο το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αφού είδε πως με την “υπεύθυνη εθνική στάση υπέρ των μεταρρυθμίσεων” έφτασε στο 8%, αίφνης την είδε αντιμνημονιακά και με σύνθημα “εμπρός Αντρέα για μία διαθεσιμότητα νέα” ζητά κατόπιν εορτής επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα. Πληροφορίες ότι εκλήθη σε αυτή την προσπάθεια να συνδράμει και ο Γιώργος Παπανδρέου βάζοντας το περίφημο περίστροφο πάνω στο τραπέζι ελέγχονται ως ανακριβείς.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ψήφοι πάνω από όλα, βλέπετε. Και αφού τους φορτώθηκε συλλήβδην η ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της χώρας, με δηλώσεις όπως αυτές που έκανε κάποτε ο κ.Λοβέρδος περί ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια Έλληνες, ακούνε ξανά τώρα τους ίδιους τους κήνσορες τους να δηλώνουν θεράποντες.

Εξαρχής οι κυβερνώντες τη χώρα κατά την τελευταία τετραετία χειρίστηκαν με απόλυτη ανειλικρίνεια το θέμα της μείωσης του δημοσίου. Καταρχήν ενώ έβαλαν την υπογραφή τους για απολύσεις, κωλυσιέργησαν μέχρι η τρόικα να απειλήσει στα σοβαρά με εμπλοκή. Μέχρι πριν από ένα χρόνο, ο πρώην υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Μανιτάκης υποσχόταν ότι η περίφημη διοικητική μεταρρύθμιση θα ολοκληρωνόταν χωρίς απολύσεις, παρά τη σαφή κυβερνητική δέσμευση.

Τη γραμμή αυτή υιοθετούσε πάντως κεντρικά η κυβέρνηση μέχρι να σταματήσει να την υιοθετεί, κάνοντας ένα θατσερικό πείραμα με την ΕΡΤ, το οποίο κόστισε έναν εταίρο και τους βουλευτές του. Δεν ήξεραν άραγε όταν καλούσαν την τρόικα στη χώρα, πως το ΔΝΤ λειτουργεί με καθαρά αριθμητική λογική, ζητάει κεφάλια και δεν αστειεύεται; Φυσικά γνώριζαν, αλλά ήλπιζαν ότι πρώτον μπορεί κάπως να τη βολέψουν και δεύτερον μπορεί κάπως τους δικούς τους να τους βολέψουν.

Αλλά και όταν τον τελευταίο χρόνο αποφάσισε υποτίθεται η κυβέρνηση να κόψει το τροπάρι “δε θα γίνουν οι απολύσεις για τις οποίες έχουμε βάλει την υπογραφή μας”, το δούλεμα συνεχίστηκε, σε άλλο όμως επίπεδο. Με απλά λόγια, αντί για διοικητική μεταρρυθμίση ας χρησιμοποιούμε τον όρο “α μπε μπα μπλομ, του κείθε μπλομ, μπλιμ μπλομ”. Διότι δεν είναι δυνατόν ο Γιάννης Στουρνάρας στο υπουργείο Οικονομικών να βρήκε μόνους υπεράριθμους τις καθαρίστριες, στη θέση των οποίων μάλιστα προσελήφθησαν ιδιωτικά συνεργεία. Δεν είναι δυνατόν να αρνείται μία κυβέρνηση να εφαρμόσει αποφάσεις της Δικαιοσύνης επειδή θα αποδείξουν πως ακριβώς υλοποιήθηκε η μείωση του δημοσίου. Δεν είναι δυνατόν να στέλνει τα ΜΑΤ κατά γυναικών, τις οποίες πρώτα έχει διαβάλλει με αισχρό τρόπο. Το μόνο που δεν έχει πει, είναι πως οι καθαρίστριες έπαιρναν μίζες και φακελάκια.

Τώρα το δούλεμα περνάει σε άλλο επίπεδο, μήπως και σταματήσουν να μας φεύγουν ψηφοφόροι προς το ΣΥΡΙΖΑ. Γιακουμάτο κατά της ακρίβειας ο Σαμαράς; Λοβέρδο κατά του μνημονίου το ΠΑΣΟΚ. Για να ξαναπαιχθεί σε νέα βερσιόν το έργο “η κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά απέναντι στην τρόικα”. Το φινάλε το ξέρουμε όμως ήδη όλοι.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί στην Απογευματινή και καλύπτει το κυβερνητικό ρεπορτάζ για την Ελευθεροτυπία. Ως πολιτική συντάκτρια καλύπτει για το News247.gr το χώρο της κεντροδεξιάς.