Εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν

Τα όσα ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο μου σχετικά με τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη, λόγω της εξάπλωσης του τρόμου από τους ακραίους ισλαμιστές και της εμπορευματοποίησης του από τους ακραίους λαϊκιστές, αποτελούν πλέον μια πραγματικότητα την οποία αναγνωρίζουν τα μεγαλύτερα και εγκυρότερα ΜΜΕ. Από την ισπανική El Mundo και την ιταλική il Foglio μέχρι τον βρετανικό The Guardian. Οι μόνοι που ακόμα δεν έχουν συναίσθηση του κινδύνου είναι η πολιτική ηγεσία της χώρας και η πλειονότητα των ελληνικών ΜΜΕ.

Κι αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι ενώ ο κόσμος χάνεται- κυριολεκτικά και μεταφορικά-  οι βαρκούλες αρμενίζουν στο πέλαγος της ελληνικής αφασίας. Είναι αλήθεια ότι ο πολιτικός κόσμος δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με το χρόνο και την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Για την ακρίβεια σε κρίσιμες στιγμές για τη χώρα βρέθηκε εκτός χρόνου και τόπου, ενώ όταν κλήθηκε να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες, προσμετρώντας το εθνικό συμφέρον, επέδειξε ελαφρότητα και προκλητική άγνοια κινδύνου. Δυστυχώς το παρελθόν δεν συνέτισε τον πολιτικό κόσμο ώστε να αποφύγει- τουλάχιστον- την αυτογελοιοποίηση του. Ακόμα και την ευκαιρία που του έδωσε το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες, δεν είχε την ευφυΐα και τη γενναιότητα να το εκμεταλλευθεί προκειμένου να επιτύχει ένα μίνιμουμ συναίνεσης και πολιτικής συνεννόησης.

Και ο κατήφορος συνεχίζεται, με τα συσσωρευμένα προβλήματα να επιταχύνουν το μοιραίο, μειώνοντας τις αποστάσεις που χωρίζουν τη χώρα από τον κίνδυνο μιας εθνικής καταστροφής. Αδιαφορούν πλήρως για τη γενικότερη κατάσταση και αντί να κάνουν μια συζήτηση προ ημερησίας για την ισλαμιστική τρομοκρατία και το αδιέξοδο στο μεταναστευτικό- προσφυγικό, ιεραρχούν ως “εθνική” προτεραιότητα τη συζήτηση για την διαπλοκή και τη διαφθορά. Αντί να πουν την αλήθεια στο κόσμο για τη χρεοκοπία στην οποία οδηγείται η οικονομία-είτε αξιολογηθούμε είτε όχι- αυτοί ερίζουν γύρω από “καλούς” και “κακούς” φόρους. Αντί να συνεργασθούν και να συμφωνήσουν για το πως η χώρα θα σταθεί στα πόδια της και θα ανακτήσει την αξιοπρέπειά της, αυτοί ανοητολογούν με καινοτόμες φαιδρότητες (προσφυγικές επενδύσεις) και ελεεινολογούν με μεθόδους και πρακτικές (περίπτωση Κουμουτσάκου) που θα ζήλευε ακόμα και ο Μπέρια. Τέλος, αντί να καθίσουν και να βρουν λύσεις για το πως θα εκλείψει η Ειδομένη, επιχειρούν να μεταφέρουν τη λάσπη της Ειδομένης στη βουλή.

Στις καλές εποχές της ελληνικής αφασίας υπήρχε ο άρτος και τα θεάματα ώστε ο κόσμος να ξεφεύγει από τη ουσιώδη και να ασχολείται με τα επουσιώδη. Τώρα, όμως, δεν υπάρχει ούτε άρτος ούτε θέμα. Υπάρχει ο κίνδυνος, πολιτικός κόσμος και κοινωνία, να υποχρεωθούν ξαφνικά να δοκιμάσουν ένα “κοκτέιλ” που θα επιφέρει τον “ξαφνικό θάνατο”. Και τότε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, θα αναρωτιούνται τους λόγους και τις αιτίες που μετέστρεψαν μια κατ’ εξοχήν φιλοευρωπαϊκή κοινή γνώμη σε αντιευρωπαϊκή. Προφανώς γιατί όλοι όσοι πέρασαν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης στους κυβερνητικούς θώκους και αντιστρόφως, έμειναν προσηλωμένοι στο πως θα αποφευχθεί η σύγκρουση με τον ύφαλο υποβαθμίζοντας την πιθανότητα η πορεία που ακολουθούσαν να οφείλεται σε χαλασμένο φάρο.          

  *Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος.