Οι Σοσιαλιστές έχρισαν τον Τσίπρα τοποτηρητή της κεντροαριστεράς

Πόσο… Σοσιαλιστής πρέπει να είναι κανείς ώστε να πιστεύει σοβαρά ότι ο πρωθυπουργός εμφανίζεται ως υπέρμαχος της συμμαχίας μεταξύ αριστερών και σοσιαλδημοκρατών; Και πόσο… Σοσιαλιστής πρέπει να είναι κανείς ώστε να αποδέχεται ότι ο ρόλος του «διαμεσολαβητή» ανήκει δικαιωματικά στον Αλέξη Τσίπρα; Κάποιοι μιλούν για κυβίστηση του πρωθυπουργού, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι η ενσωμάτωση του «οργισμένου» παιδιού της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα τονώσει τα αντισυντηρητικά αντανακλαστικά της σοσιαλδημοκρατίας. Μπορεί να είναι κι έτσι.

Ωστόσο υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που καθιστά όλη αυτή την προσέγγιση αστεία. Άραγε όσοι προωθούν το συνοικέσιο σκέφθηκαν ότι μαζί με τον Τσίπρα παίρνουν και τα «λιμά» της ελληνικής ελαφρολαϊκής δεξιάς; Ενδεχομένως να έχουν διαβεβαιώσεις από τον Τσίπρα ότι οσονούπω θα ξεφορτωθεί τις παλιές του αγάπες, αλλά μέχρι τότε φαντάζομαι ότι έχουν συνομιλητή τους έναν «σύντροφο» που συνεργάζεται με εκείνους που οι σοσιαλιστές επικρίνουν με σφοδρότητα. Διότι αποτελεί αντίφαση να υποστηρίζεις ότι το Λαϊκό Κόμμα κάνει τα στραβά μάτια στους κάθε λογής Όρμπαν, και την ίδια στιγμή να ξέρεις ότι ο Τσίπρας συνεργάζεται με τον Καμμένο και να τον καλείς να σου κάνει φροντιστήριο προοδευτικής διακυβέρνησης.

Είναι προφανές ότι οι Γερμανοί σοσιαλιστές, αλλά και γενικότερα οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, τελούν υπό σύγχυση. Δεν κατάφεραν να προσεταιριστούν τον Μακρόν, έχασαν και τον Ρέντσι, με αποτέλεσμα να στραφούν στον Τσίπρα που πριν από μερικά μόλις χρόνια τους χλεύαζε. Διότι πέραν του «Ολαντρέου» που δεν φαίνεται να ασχολείται ιδιαιτέρως με τα τεκταινόμενα στο χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όλοι όσοι υποδέχονται με θέρμη τον Τσίπρα προκειμένου να ακούσουν τις συμβουλές του, έχουν κατά καιρούς υποστεί εκ μέρους του bullying. Συνεπώς έχει κάθε λόγο η Γεννηματά να παραπονιέται, αλλά οφείλει να αντιληφθεί ότι ο «διμέτωπος» δεν φέρνει αποτελέσματα. Τουλάχιστον αυτά που θα περίμενε.

Σε κάθε περίπτωση ο Τσίπρας κάνει τη δουλειά του και μπορώ να πω ότι την κάνει καλά. Το «αντιμνημονιακό» δεν πουλάει, το ελαφρολαϊκό δεξιό δεν ακούγεται, συνεπώς τι καλύτερο για τον εν αναμονή αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το να εμφανίζεται ως καθοδηγητής μιας ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας. Άλλωστε στην Ελλάδα τον ευνοεί ο τρόπος με τον οποίον πολιτεύεται το Κίνημα Αλλαγής.

Στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα έχουν ως εξής: Ο Τσίπρας χρησιμοποιεί τους σοσιαλιστές ώστε να βρει μεταξύ αυτών τους μελλοντικούς κυβερνητικούς του εταίρους. Οι σοσιαλιστές χρησιμοποιούν τον Τσίπρα για ψηφοθηρικούς λόγους και επιπλέον για να έχουν υπό έλεγχο τον αριστερόστροφο λαϊκισμό. Όλα αυτά θεωρητικά ερμηνεύονται ως στροφή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά επί της ουσίας δεν είναι παρά μια καιροσκοπική σύμπραξη εν όψει ευρωεκλογών. Απ’ τη μια πλευρά οι σοσιαλιστές βρήκαν στον Τσίπρα το αριστερό τους άλλοθι και απ’ την άλλη ο Τσίπρας βρήκε στους σοσιαλιστές τη «χρυσή βίζα» που θα του επιτρέψει να έχει τον πρώτο λόγο στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.