Αιμιλία Φασιλή, η βοηθός παθολόγου που παλεύει κόντρα στον πανικό του ιού

Η Αιμιλία Φασιλή παλεύει καθημερινά ενάντια στην πανδημια από τη θέση του βοηθού ειδικού παθολόγου. Παράλληλα παλεύει και ενάντια στον πανικό μιας ολόκληρης πόλης ενάντια στον κορονοϊό. Τι από τα δύο είναι χειρότερο τελικά;

Ο Πειραιάς είναι μια πόλη που συνεχίζει να διατηρεί την ατμόσφαιρα γειτονιάς, το κλίμα ενός “μεγάλου χωριού” που όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζονται μεταξύ τους. Γνώριζα πως πριν ακόμα εμφανιστεί στη χώρα μας η πανδημία της COVID-19, η Αιμιλία Φασίλή προειδοποιούσε γνωστούς και φίλους με ψυχραιμία πως αυτός ο ιός δεν δείξει κάποια “γενναιοδωρία”, δεν θα θα περάσει χωρίς κρούσματα. Ανυπομονούσα να μάθω πως βιώνει σήμερα, στο ιατρείο του ειδικού παθολόγου που εργάζεται, την καθημερινότητα του κατ οίκον περιορισμού, της διαρκούς εμφάνισης κρουσμάτων κορονοϊού, τον φόβο και τον πανικό των ασθενών κι εκείνων που παραμένουν σπίτι ζώντας με την υποψία ότι “μπορεί και να κολλήσουν”.

Μικρόφωνο στην Αιμιλία:

“Η καθημερινότητα μου στο ιατρείο είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη: Όποιος έρχεται σ’ εμάς, πρέπει να ακούσουμε την περιγραφή των συμπτωμάτων του και στη συνέχεια να προβούμε στις αντίστοιχες εξετάσεις που προβλέπονται. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε κανέναν ιδιώτη ή να του ζητήσουμε να μην έρθει στο ιατρείο και να μείνει στο σπίτι.”

“Αυτό που σίγουρα άλλαξε στο ιατρείο είναι ότι αυξήθηκε ο όγκος της δουλειάς μας, δουλεύουμε περισσότερο και εμφανίζονται αρκετά συχνά άνθρωποι που περιγράφουν συμπτώματα κορονοϊού, στους οποίους κάνουμε το τεστ. Δεν σου κρύβω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο άγχος που έχω νιώσει. Όταν κράτησα στο χέρι τα αποτελέσματα από το τεστ μιας ασθενούς μας.”

“Από τότε που ήρθε στην Ελλάδα το πρώτο κρούσμα, έγινα το 11888 του κορονοϊού για τον Πειραιά. Το τηλέφωνο δεν σταματάει να χτυπάει από φίλους και γνωστούς που μου λένε “πονάω στο ‘χ’ σημείο, στο ψ σημείο, μήπως έχω τον ιο;”. Από την πλευρά μου, απαντάω σε όλους ανεξαιρέτως και με βάση τη δεδομένη συμπτωματολογία του ιού. Σέβομαι την ψυχολογική κατάσταση του κόσμου και τους καταλαβαίνω απόλυτα.”

“Τον ιό μπορούμε να τον διαχειριστούμε. Για τον τρόμο και τον πανικό που προκαλείται στον κόσμο, κυρίως από την ελλιπή και αποσπασματική ενημέρωση από τα media.

Αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο του ιού που με τρομάζει.Ο κόσμος που σπεύδει στα φαρμακεία για να αγοράσει χλωροκίνη και την στερεί από ασθενείς που την έχουν ανάγκη, είναι μια από τις χειρότερες συνέπειες αυτού του πανικού.”

“Ένα βράδυ πριν παίξουμε Live με την μπάντα μου σε γνωστό μαγαζί του Πειραιά, είχα πάει μόνη μου και τους είχα πει ‘παιδιά, το ακυρώνουμε, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ.” Θυμάμαι πως είχαμε σχεδόν κοντραριστεί με την διεύθυνση του μαγαζιού, επέμεναν να γίνει η συναυλία μας. Εγώ τους έλεγα πως όχι μόνο δεν έπρεπε να γίνει, αλλά θα ήταν καλή ιδέα να έκλειναν το μαγαζί, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης κρουσμάτων. Ειλικρινα δεν έτρωγα τη γλώσσα μου; Μια μέρα αφού μιλήσαμε, το μαγαζί σφραγίστηκε από τις ανώτατες αρχές.”

“Σίγουρα είμαι αισιόδοξη και βλέπω ένα τέλος σε αυτό που ζούμε με τον ιο, αλλά κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν μπορεί να το προσδιορίσει χρονικά, καθώς τα δεδομενα της εξέλιξης του ιού και των διαθέσιμων εφοδίων για την αντιμετώπιση του, μεταβάλλονται διαρκώς.”