Μαντώ Λιαπίκου, η πνευμονολόγος που πρώτη φορά νιώθει πως το ΕΣΥ αναγνωρίζεται

Από το 2011 μέχρι σήμερα, η πνευμονολόγος Μαντώ Λιαπίκου ακολουθεί καθημερινά την ίδια ακριβώς διαδρομή. Από το σπίτι της στα Νότια Προάστια, κατευθύνεται με το αυτοκίνητό της στη Μεσογείων, εκεί που βρίσκεται το νοσοκομείο “Σωτηρία”. Τον τελευταίο μήνα ωστόσο, μετά την εμφάνιση της πανδημίας του κορονοϊού, η ρουτίνα της έχει τροποποιηθεί.

“Ξυπνάω το πρωί, παίρνω ρούχα τα οποία κατεβάζω στην αποθήκη. Εκεί αλλάζω για να πάω στο νοσοκομείο. Μέσα στο αυτοκίνητο έχω οινόπνευμα για να πλένω τα χέρια μου στην επιστροφή, ενώ μόλις φτάσω στο Σωτηρία αλλάζω παπούτσια”. Η έμπειρη επιμελήτρια Α’ της 6ης πνευμονολογικής κλινικής του Σωτηρία, έχει αντιμετωπίσει σε όλα τα χρόνια της καριέρας της πολύ δύσκολες καταστάσεις. “Η πανδημία πέτυχε το ΕΣΥ γερασμένο. Απαρχαιωμένο. Κι αυτό γιατί οι νέοι γιατροί προτιμούν να πηγαίνουν στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Οι γιατροί που έρχονται είναι επικουρικοί”

Από τον Μάρτιο, που το “Σωτηρία” έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο αναφοράς, οι εργαζόμενοι ζουν με τον φόβο του άγνωστου. Οι γιατροί του, αντιμετωπίζουν για χρόνια ασθένειες θώρακος, ανάμεσά τους και πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Από τον Νοέμβριο και μετά, κάθε χρόνο τα περιστατικά που φτάνουν εκεί είναι πολλά. Τη δεδομένη στιγμή λοιπόν το βασικό πρόβλημα δεν είναι ο φόρτος εργασίας.

“Τον χειμώνα με τις εφημερίες η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και ο φόρτος εργασίας πολύ μεγαλύτερος. Τώρα όμως, αντιμετωπίζουμε έναν ιό για τον οποίο δεν έχουμε το φάρμακο και παράλληλα φοβόμαστε τη μεταδοτικότητα. Συνεχώς η ομάδα λοιμώξεων του νοσοκομείο κάνει ενημερώσεις για το πώς πρέπει να ντυνόμαστε. Πώς πρέπει να φοράμε τη ρόμπα, τον σκούφο, τα γάντια. Μας έχουν δώσει και μια προσωπίδα για να φοράμε πάνω από τη μάσκα. Υπάρχουν μέρες που μπορεί μέσα σε ένα βράδυ να εξετάσουμε 30 ασθενείς. Πρέπει να αλλάζουμε και ρούχα κάθε φορά που μπαίνουμε στον θάλαμο. Μέσα στον Μάρτιο έγινε δειγματοληψία σε γιατρούς και νοσηλευτές και όσο περιμέναμε τα αποτελέσματα, δεν γνωρίζαμε ποιός από εμάς μπορεί να ασθενεί. Επιπλέον μπορεί κάποιος να έβγαινε αρνητικός και σε νέο έλεγχο να έβγαινε θετικός. Υπήρχε φόβος από όλους. Τελικά βγήκαν θετικοί τρεις συνάδελφοι στη 2η πνευμονολογική κλινική και μπήκαν σε καραντίνα”.

Οι τροποποιήσεις για τα μέτρα ασφαλείας μέσα στο νοσοκομείο, είναι πολλές. “Το γραφείο των γιατρών, όπου πραγματοποιείται η καθημερινή πρωινή σύσκεψη περίπου στις 08:30, είναι σε έναν πρώην θάλαμο ασθενών. Τον διάδρομο της κλινικής τον έχουμε χωρίσει στη μέση. Πριν περάσουμε την γραμμή για τα δωμάτια των ασθενών ντυνόμαστε. Κάθε φορά που μπαίνουμε και βγαίνουμε από τα δωμάτια, εκτός από αντισηπτικό που βάζουμε στα χέρια, ψεκάζουμε τα παπούτσια μας και πατάμε σε ένα τεχνητό “χαλί” που τοποθετούμε, σαν πάμπερς εμποτισμένο με οινόπνευμα”.

Σταδιακά, οι εισαγωγές κρουσμάτων κορονοϊού στο νοσοκομείο, μειώνονται. “Το θετικό είναι πως δεν έχουν γεμίσει τα 20 κρεβάτια Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και τα 6 κρεβάτια Μονάδων Αυξημένης Φροντίδας. Φοβηθήκαμε πολύ εξαρχής βλέποντας τι συμβαίνει στην Ιταλία” λέει η Μαντώ Λιαπίκου.

“Είναι πολύ δύσκολη η ψυχολογική διαχείριση των ασθενών. Οι άνθρωποι που νοσηλεύονται είναι μόνοι και αυτό είναι το δύσκολο. Δεν μπορούν να μπαίνουν στο νοσοκομείο οι κοντινοί τους άνθρωποι, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος διάδοσης. Αν πρόκειται για νέους σε ηλικία ασθενείς, ασχολούνται με τα κινητά τους. Όταν όμως μιλάμε για μεγαλύτερους, δεν ισχύει αυτό. Έγινε εισαγωγή πριν από μερικές ημέρες σε έναν κύριο 80 ετών και οι συγγενείς του μας ζητούσαν να του δώσουν ένα βιβλίο. Δεν υπάρχει τηλεόραση στον θάλαμο και έτσι αναλαμβάνουμε τον ρόλο να τους μιλήσουμε, να τους πούμε τι γίνεται στον έξω κόσμο. Τους λέμε ότι όλοι είναι στα σπίτια τους, ότι η κατάσταση στη χώρα πάει πολύ καλά. Είναι φοβισμένοι κι εκείνοι και η έλλειψη επαφής με τον κόσμο το εντείνει αυτό”.

Η κυρία Λιαπίκου όμως, παρατηρεί μεγάλη διαφορά και στο πως αντιμετωπίζεται η ίδια: “Εντάξει η γειτονιά δεν με πλησιάζει και αυτό είναι λογικό. Με βλέπουν και αλλάζουν δρόμο. Ακούω από συναδέλφους πως και για τα κοινόχρηστα ακόμα στις πολυκατοικίες τους, αφήνουν τα χρήματα κάτω από την πόρτα και φεύγουν. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι μέσα από την πανδημία φαίνεται πως εκτιμήθηκε το ΕΣΥ. Εμείς πάντα προσφέραμε. Όχι μόνο οι γιατροί. Είναι πολύ σημαντικός και ο ρόλος των νοσηλευτών. Είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος αναγνωρίζει τόσο πολύ τι προσφέρουν οι εργαζόμενοι της δημόσιας υγείας. Και ταυτόχρονα καταλαβαίνει πως πρέπει να είναι στελεχωμένη και οργανωμένη. Έχει φανεί ότι έχει εκτιμηθεί. Μου στέλνουν μηνύματα φίλοι από όλη την Ελλάδα ότι με ευχαριστούν”.

Κλείνοντας, πιστεύει πως την επόμενη ημέρα, μετά το τέλος της πανδημίας, οι ανάγκες που έχει το ΕΣΥ δεν θα ξεχαστούν. “Είναι πολύ σημαντικό να έρθουν γιατροί στο Σωτηρία. Πρέπει να έρθουν τουλάχιστον 15 γιατροί για να γίνει πιο διαχειρίσιμος ο φόρτος εργασίας. Υπάρχουν οκτώ κλινικές. Ευτυχώς από τον Φλεβάρη έχουν έρθει άνθρωποι για το τμήμα επειγόντων και μας έχουν βοηθήσει. Ωστόσο πρέπει άμεσα να ενισχυθούμε με γιατρούς. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να φτιαχτεί επιτέλους η πρωτοβάθμια υγεία και να μην καταλήγουν όλοι στα νοσοκομεία”.