Ξεκινά η δίκη για τις οροθετικές που διαπομπεύθηκαν επί Λοβέρδου

Την Τρίτη 15 Νοεμβρίου, ανήμερα της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα, αρχίζει η δίκη για 11 οροθετικές γυναίκες που είχαν διαπομπευθεί υπό την υπουργία του Ανδρέα Λοβέρδου το 2012. Η δίκη ήταν προγραμματισμένη για τις 2 Νοέμβρη, αλλά αναβλήθηκε για τις 15.

Οι εν λόγω γυναίκες είχαν συλληφθεί με την κατηγορία ότι “εκδίδονταν και μετέδιδαν τον ιό του HIV/ AIDS”. Από τις 32 γυναίκες που είχαν κατηγορηθεί, οκτώ έχουν ήδη αθωωθεί, ενώ 11 αντιμετωπίζουν μικρότερες κατηγορίες. Δύο εξ αυτών, η Κατερίνα και η Μαρία, δεν είναι πια στη ζωή. Η Κατερίνα αυτοκτόνησε ενώ η 32χρονη Μαρία Κουλουριώτη, μητέρα ενός παιδιού, πέθανε τον περασμένο Μάιο.

Υποστήριξη από το ΚΕΕΛΠΝΟ

Εν όψει του δικαστηρίου ο πρόεδρος και το διοικητικό συμβούλιο του ΚΕΕΛΠΝΟ εξέφρασαν την αμέριστη συμπαράσταση και υποστήριξή τους στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών αυτών, με στόχο την ηθική και ουσιαστική αποκατάστασή τους στην κοινωνία.

“Το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ. υποστηρίζει την ευαίσθητη αυτή κοινωνική ομάδα και βρίσκεται αρωγός στα ιατρικά και κοινωνικά προβλήματα των ευπαθών ομάδων με γνώμονα την προαγωγή και προστασία της Δημόσιας Υγείας”, ανακοινώνεται σχετικά.

Και οι 32 γυναίκες που κατηγορήθηκαν συνολικά, έχουν αποφυλακισθεί. Η υγειονομική διάταξη στην οποία βασίστηκε ο διασυρμός τους, καταργήθηκε και τέθηκε εκ νέου σε ισχύ. Όπως αναφέραμε, οκτώ από τις γυναίκες αθωώθηκαν, 13 αντιμετώπισαν μικρότερες κατηγορίες (μαζί με τις δύο γυναίκες που δεν είναι εν ζωή πια). Κάποιες οροθετικές ήταν και τοξικοεξαρτημένες και όταν φυλακίστηκαν δεν έτυχαν της κατάλληλης αγωγής.

Η ντροπιαστική για την τότε κυβέρνηση, διαπόμπευση, βασίστηκε στην υγειονομική διάταξη 39Α, η οποία βασιζόταν με τη σειρά της σε Αναγκαστικό Νόμο του 1940. Η εν λόγω υγειονομική διάταξη είχε υπογραφεί τον Απρίλιο του 2012 από τον τότε υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο και συνοδεύτηκε από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων οροθετικών γυναικών. Καταργήθηκε τον Μάιο του 2013 από την υφυπουργό Υγείας, Φωτεινή Σκοπούλη, ωστόσο τον Ιούνιο 2013 ο Άδωνις Γεωργιάδης προχώρησε στην άρση της πράξης κατάργησης. Η οριστική κατάργηση της 39Α έγινε από την τωρινή κυβέρνηση.

Η διάταξη είχε οδηγήσει οροθετικές γυναίκες – χρήστριες ενδοφλέβιων ουσιών και θύματα trafficking – σε συλλήψεις, αναγκαστικές εξετάσεις, φυλάκιση και εν τέλει συνεχή διαπόμπευση.

Δύο θάνατοι που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη

Τον Νοέμβριο του 2014 έβαλε τέλος στην ζωή της η Κατερίνα, με τον θάνατο της να συγκλονίζει την κοινή γνώμη που θυμήθηκε την αλγεινή ιστορία. Το γεγονός είχε κοινοποιηθεί από τη Χρύσα Μπότση, μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές, μέσα από τον ιστότοπο γυναικείων δικαιωμάτων, “Το Μωβ”: 

“Η Κατερίνα δραπέτευσε. Όσες φυλακές έζησε, όσους παραδείσους κι αν αναζήτησε στα ναρκωτικά ποτέ δεν έφτασαν. Η επιχείρηση δίωξης των οροθετικών χρηστριών πριν τις εκλογές του 2012, μάζεψε μαζί με τις άλλες κοπέλες και την Κατερίνα. Τη γνωρίσαμε κι αυτή στις φυλακές Κορυδαλλού.

Ένα κορίτσι γελαστό που του άρεσαν οι αγκαλιές και τα χάδια. Ήταν διαχυτική, πάντα με φιλούσε. 

Η Κατερίνα έγινε αργότερα ασθενής μου καθώς το “αδίκημα” της οροθετικότητάς της, την έφερε στην πόρτα της Μονάδας Λοιμώξεων. Γρήγορα ενεργοποιήθηκε. Μάχιμη, πήρε μέρος σε όλες τις δράσεις της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης για τις διωκόμενες οροθετικές: μίλησε σε προβολές, σε πάνελ, σε συγκεντρώσεις για τα αυτονόητα: τα νοσήματα δεν φυλακίζονται, θεραπεύονται.

Την αγαπήσαμε για το θάρρος της, την ανθρωπιά της, το ωραίο μυαλό της.   Δυο χρόνια καθαρή, όταν υποτροπίασε. Ζητούσε συγγνώμη γιατί νόμισε ότι μας απογοήτευσε. Οι δικοί μου φόβοι όμως είχαν να κάνουν με κάτι άλλο. Εμείς πόσο σωστά τη στηρίξαμε; Πόσο μπορέσαμε ν’απαλύνουμε τους πόνους της, να την κάνουμε ικανή ν’αντέξει ότι και οι άλλοι και άλλες αντέχουμε;

Η Κατερίνα μπήκε σε πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ. Όλα πήγαν «καλά». Σωστή στις υποχρεώσεις της, στα ραντεβού της, όμορφη με τη λεπτή φιγούρα της και μ’εκείνο το χαμόγελο που χάλαγαν τ’ανύπαρκτα μπροστινά της δόντια που είχαμε βάλει στόχο να φτιάξουμε. Μαζί της ο πατέρας της πάντα εκεί, κοντά της.   Κι όμως η Κατερίνα δεν ήταν καλά. Πριν λίγες μέρες αποφάσισε πως η ζωή ήταν πολύ κουραστική γι αυτήν. Δεν την άντεχε. Άφησε ένα γράμμα αποχαιρετιστήριο και πήρε την τελευταία της δόση. Μας άφησε πίσω εμάς που αντέχουμε κι αυτή έφυγε. Η Κατερίνα δραπέτευσε κι η φυγή της πληγώνει . 

Συγνώμη για τη φόρτιση…   Χρύσα Μπότση 

Μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές”.

Η είδηση του θανάτου της δεύτερης αποθανούσας, της 32χρονης Μαρίας Κουλουριώτη, έγινε με σημείωμα της μητέρας της που δημοσίευσε η Εφημερίδα των Συντακτών στις 12 Μαΐου του 2016:

“Έγινε πια κι αυτό και τώρα ο κύριος Λοβέρδος μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Η κοινωνία σχεδόν καθάρισε από αυτές τις κοπέλες κι αυτό το φρόντισε ο ίδιος.

Εξευτέλισαν το παιδί μου, ήρθαν στο χωριό και το ΚΕΕΛΠΝΟ εξέτασε το εγγόνι μου μέσα στο σχολείο, μας εκθέσανε όλους, μας ξεφτίλισαν. Πήγαν τα κορίτσια στο υπόγειο της Γ’ πτέρυγας του Κορυδαλλού αντί να τα φροντίσουν στα νοσοκομεία. Τους πέταγαν το φαγητό από τα κάγκελα και εκείνα την ίδια ώρα κατάπιναν μπαταρίες.

Δημόσια μας εξευτελίσανε και τώρα εγώ δημόσια ανταποδίδω λίγο πριν θάψω την κόρη μου ότι μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχος ο Ανδρέας Λοβέρδος. Και αυτό το λέω κι εγώ η μητέρα της, δημόσια, με το όνομά μου. Ευμορφία Κουλουριώτη”.

“Το χρονικό μιας διαπόμπευσης”

Το ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή κατέγραψε την περιπέτεια των οροθετικών γυναικών. Μια ιστορία που κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει.

Οι ίδιες οι οροθετικές διαβεβαιώνουν στο ντοκιμαντέρ ότι δεν συνελήφθησαν με πελάτες: “Πέρναγα το φανάρι, πηγαίνοντας για φαγητό. “Μπες στο περιπολικό για εξακρίβωση”, μου είπαν. Με μετέφεραν σ’ ένα υπόγειο για εξετάσεις. Μου είπαν απλά “έχεις AIDS. Θα πας φυλακή”.

“Οι άνθρωποι της ασφάλειας φορούσαν γάντια. Οι αστυνομικοί συμπλήρωναν τα χαρτιά, φορώντας μάσκα. Άφηναν το φαγητό σ’ ένα παγκάκι. Ήρθε το παιδί να με δει και μου φόρεσαν χειροπέδες”.

“Και οι 32 γυναίκες γίναμε ψυχικά ράκη. Κάνουμε χρήση ουσιών. Για 1,5 μήνα δεν μας έδωσαν ούτε ένα ντεπόν. Για καθαριότητα ούτε λόγος. Αναγκάστηκα να κόψω τις φλέβες μου για να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο κρατουμένων. Έδιωξαν τ’ αδέλφια μου από τη δουλειά, το παιδί μου από το σχολείο”.