Η τελευταία διπλωματική συνάντηση του Φραγκίσκου

Από τα σχεδόν 11.000.000 ανθρώπων που ζούμε σε αυτήν τη χώρα, η συντριπτική πλειοψηφία άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί.

Θα λέγαμε πως τιμά το «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», φράση που συνοδεύει αυτό το έθνος εδώ και αιώνες, από τον Μεγάλο Αλέξανδρο (φέρεται να την είπε στον δάσκαλο του, Αριστοτέλη που κήρυττε την εγκράτεια στην ηδονή, αλλά δεν την ασκούσε με ιδιαίτερη επιτυχία) έως σήμερα.

Θα λέγαμε και ότι το φαινόμενο των ανθρώπων που λένε άλλα και κάνουν άλλα είναι παγκόσμιο και γίνεται όλο και πιο έντονο όσο κινδυνεύει το διακύβευμα. Οπότε οι εξαιρέσεις είναι αυτές που προκαλούν εντύπωση.

Μια ήταν ο Πάπας Φραγκίσκος.

O Ποντίφικας εγκατέλειψε αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 88 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο και καρδιακή κατάρρευση.

Λίγες ώρες νωρίτερα, είχε εμφανιστεί ενώπιον του ποιμνίου του θα ευχηθεί καλό Πάσχα, κατά τη Λειτουργία του Βατικανού. Φαινόταν να ταλαιπωρείτα, να μη βγαίνει η φωνή του.

Οι γιατροί του είχαν πει να αποφύγει τα πάντα για τουλάχιστον δυο μήνες. Δεν τους άκουσε κι έφυγε όπως έζησε: δίπλα στους ανθρώπους.

Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο είχε νοσηλευτεί για πέντε εβδομάδες με διπλή (back to back) λοίμωξη στους πνεύμονες, με τις εξετάσεις να δείχνουν και αναιμία.

Όταν πήρε εξιτήριο, τον περασμένο μήνα, οι γιατροί του συνέστησαν να αναρρώσει για άλλους δυο μήνες. Του επισήμαναν πως δεν μπορεί να συναντηθεί αμέσως με ομάδες ανθρώπων ή να παραστεί σε σημαντικές δεσμεύσεις.

Τι έκανε εκείνος;

Οτιδήποτε άλλο, πέραν αυτών που του είπαν οι θεράποντες γιατροί, εξ ου και προέκυψε το ερώτημα αν εργάστηκε μέχρι θανάτου.

Μέχρι το τέλος, ο Φραγκίσκος «ζούσε όπως κήρυττε», όπως είπε στην Washington Post ο Αιδεσιμότατος Έρικ Γκάρις, ιερέας από το Κλίβελαντ, ο οποίος ήταν στη λειτουργία της Κυριακής. «Δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος στην απομόνωση.

Ως ιερέας θες να είσαι παρών για τους ανθρώπους σου. Δεν νομίζω λοιπόν, πως όσα έκανε τις τελευταίες ημέρες ο Πάπας ήταν πράξη παραμέλησης. Ήταν πράξη ποιμένα».

Ας δούμε λοιπόν, τι έκανε τις ημέρες πριν το θάνατο του.

Τη Μεγάλη Πέμπτη επισκέφτηκε φυλακή στη Ρώμη και συναντήθηκε με 70 κρατούμενους.

Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα χρόνια, αυτήν την φορά δεν τους έπλυνε τα πόδια -κάτι που έκανε ο Χριστός στους μαθητές του, παραμονή του θανάτου του. Αντ’ αυτού, τους δώρισε ροζάρια και Ευαγγέλια σε συσκευασία τσέπης. Το Βατικανό είχε ενημερώσει πριν την επίσκεψη πως δεν θα καταστεί δυνατή η συνέχιση της παράδοσης και ζήτησε συγγνώμη.

Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα δέχθηκε τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, JD Βανς στην παπική κατοικία. Εμφανίστηκε σε αμαξίδιο, με τον Βανς να του λέει πως «ξέρω ότι δεν νιώθετε καλά, αλλά σας βλέπω καλύτερα. Ευχαριστώ που με δεχθήκατε». Ακολούθως, ο συνεργάτης του Τραμπ παρέλαβε τα δώρα που είχε ετοιμάσει ο Πάπας για όλη την οικογένεια του αντιπροέδρου.

Αυτή ήταν η τελευταία διπλωματική συνάντηση του Φραγκίσκου, που εν συνεχεία πήγε στα διαμερίσματα του. Εκεί ένας αρχιεπίσκοπος του διάβασε το πλήρες κείμενο της ομιλίας του για το Πάσχα.

Περιγράφηκε ως ένα είδος «αποχαιρετισμού», με τον Φραγκίσκο να αναφέρεται σε όσα τόνιζε καθ όλη τη διάρκεια της θητείας του, με εκκλήσεις για τους μετανάστες, τους περιθωριοποιημένους και αυτούς που παγιδεύτηκαν σε «συχνά ξεχασμένους αγώνες».

Έως το τέλος, μιλούσε εκ μέρους αυτών που δεν έχουν φωνή ή η φωνή τους δεν ακούγεται.

Μίλησε για συγκρούσεις στο Νότιο Σουδάν, την Υεμένη, τη Μιανμάρ και τον Νότιο Καύκασο, πρόσφερε προσευχές για Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους και παρακάλεσε «ο αναστημένος Χριστός ας χαρίσει στην -συντετριμμένη από τον πόλεμο- Ουκρανία, το πασχαλινό δώρο της ειρήνης και ας ενθαρρύνει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να συνεχίσουν τις προσπάθειες που έχουν ως στόχο την επίτευξη μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης».

Μετά τη λειτουργία, μπήκες το popemobile και περιηγήθηκε στην πλατεία του Βατικανού, με το εύρος των κινήσεων του να είναι περιορισμένο. Πολλοί σχολίαζαν ότι δεν επρόκειτο για comeback, αλλά για “αντίο”.

Πέθανε με τον τρόπο που επέλεξε να ζει: κοντά στους ανθρώπους.