Παλαιστίνη: Η αναφορά που δεν έκανε ο Μακρόν σε 30 λεπτά και το φάντασμα του Ντε Γκωλ

Την ώρα που εντός συνόρων ο Εμανουέλ Μακρόν καλείται να αντιμετωπίσει μία σειρά προκλήσεων σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, και με τη δημοτικότητά του να βρίσκεται στο ναδίρ, η επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, συνοδεύτηκε από μία υποδοχή ήρωα που ο Γάλλος πρόεδρος σπάνια – αν όχι ποτέ – απολαμβάνει στη χώρα του τα τελευταία χρόνια.

Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, χθες, Δευτέρα, ο Εμανουέλ Μακρόν εμφανίστηκε πιο χαλαρός από κάθε άλλη φορά τους τελευταίους μήνες, σταματώντας μάλιστα για να αστειευτεί με τον Δανό υπουργό Εξωτερικών, Λαρς Λέκκε Ράσμουσεν, προτού ανέβει στο βήμα.

Και στο τέλος της περίπου μισάωρης ομιλίας του, δεν έκρυψε ότι απολάμβανε το παρατεταμένο χειροκρότημα που ακολούθησε. Μία ομιλία στην οποία με πάθος έκανε έκκληση να αποδοθεί δικαιοσύνη στον παλαιστινιακό λαό και να αναγνωριστεί επιτέλους το παλαιστινιακό κράτος.

Σε άρθρο του το Politico αποκωδικοποιεί την ομιλία Μακρόν, που αποτέλεσε μία ευκαιρία να σταθεί αντάξιος των γκωλιστών πολιτικών προκατόχων του και από το βήμα του ΟΗΕ να εκφράσει την τολμηρή ανεξαρτησία του από τις Ηνωμένες Πολιτείες (και, στην περίπτωση αυτή, από το Ισραήλ).

Θυμηθείτε αντίστοιχα την αυστηρή ομιλία του Ντομινίκ ντε Βιλπέν (Dominique de Villepin) στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών επέκρινε την πορεία της Ουάσιγκτον προς τον πόλεμο στο Ιράκ και δήλωσε ότι το Παρίσι δεν θα συμμετάσχει σε αυτόν.

Η επίδειξη ανυπακοής του παραμένει μέχρι σήμερα ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για πολλούς Γάλλους, οι οποίοι θεώρησαν ότι ο ντε Βιλπέν είχε εκφράσει το πνεύμα ανυπακοής και ανεξαρτησίας του στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ απέναντι σε έναν ισχυρότερο σύμμαχο.

Και αυτό φάνηκε πως αναμφίβολα ήταν στο μυαλό του Μακρόν και των συνεργατών του, καθώς οργάνωναν με λεπτομέρεια την εμφάνιση στη Γενική Συνέλευση, μία στιγμή που προετοιμαζόταν εδώ και πολλούς μήνες και περιελάμβανε δεκάδες διπλωματικές συναντήσεις σε διάφορες χώρες για τον συντονισμό της επίσημης αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους.

Και δεν έχει σημασία ότι η ομιλία του ντε Βιλπέν δεν έκανε την Ουάσινγκτον να αναθεωρήσει τα σχέδιά της για την εισβολή στο Ιράκ. Ούτε ότι, όπως δήλωσε την Κυριακή ο υπουργός Εξωτερικών της Πορτογαλίας στο Politico, η κοινή πρωτοβουλία για την αναγνώριση δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα στην Γάζα ή στη Δυτική Όχθη από τη μια μέρα στην άλλη, ή ίσως και ποτέ.

Ο στόχος ήταν να προσφερθεί μια αντισταθμιστική απάντηση στον Ντόναλντ Τραμπ (σ.σ. απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά στον Αμερικανό πρόεδρο) ο οποίος απορρίπτει τη λύση των δύο κρατών, και στον ισχυρό σύμμαχό του, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Σε αντίθεση με τον ντε Βιλπέν πριν από 22 χρόνια, όταν ο ΟΗΕ θεωρούνταν ακόμα λειτουργικός διεθνής οργανισμός, ο Μακρόν δεν επιτέθηκε με σφοδρότητα.

Η πορεία προς την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τον Μακρόν ήταν γεμάτη με φιλικές δηλώσεις προς το Ισραήλ και καταδίκες της τρομοκρατίας της Χαμάς. Και σε κανένα σημείο δεν αναφέρθηκε στον “ελέφαντα στο δωμάτιο” – δηλαδή τον Τραμπ και την υποστήριξή του στον Νετανιάχου.

Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι ο Τραμπ δεν θα ενοχληθεί, οι συνεργάτες του οποίου δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους για τον Μακρόν.

Ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο χαρακτήρισε “απερίσκεπτη” την πρωτοβουλία για την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, ενώ άλλοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης καταδίκασαν την κίνηση ως “ανόητη” και άσκοπη σε συνομιλίες με το Politico. Ο Νετανιάχου διατήρησε ακόμα πιο σκληρή στάση και δεν δίστασε να κατηγορήσει τον Μακρόν ότι επιβραβεύει την τρομοκρατία, απειλώντας μάλιστα να κλείσει το γαλλικό προξενείο στην Ιερουσαλήμ ως αντίποινα.

Καθώς ο Μακρόν μιλούσε τη Δευτέρα, η θέση του Ισραήλ στη Γενική Συνέλευση παρέμενε εμφανώς άδεια.

 

Μια συγκεκριμένη εικόνα της Γαλλίας

Για έναν πρόεδρο που είναι συνηθισμένος σε αρνητικά πρωτοσέλιδα, η ομιλία στη Νέα Υόρκη αποτέλεσε μια σπάνια ανάπαυλα από την καθημερινή αρνητικότητα στη Γαλλία.

Τηλεόραση και ραδιόφωνο κάλυψαν εκτενώς τη διάσκεψη του ΟΗΕ, ενώ η κεντροαριστερή εφημερίδα Le Monde, η οικονομική εφημερίδα Les Echos και η αριστερή εφημερίδα Libération έβαλαν στην πρώτη σελίδα τους εντυπωσιακά τίτλους για την προσπάθεια του προέδρου να αναγνωριστεί το παλαιστινιακό κράτος – η τελευταία μάλιστα την χαρακτήρισε “ιστορική μέρα”.

Μόνο η δεξιά Le Figaro, η δεύτερη μεγαλύτερη εφημερίδα της Γαλλίας και ιδιοκτησία του Ομίλου Dassault, “υποβάθμισε”  τη στιγμή, τοποθετώντας το άρθρο για τον Μακρόν κάτω από το είδηση που αφορούσε τον νικητή του φετινού βραβείου Ballon d’Or, Ουσμάν Ντεμπελέ.

Δυστυχώς για τον Μακρόν, αυτό ίσως να είναι το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει τρία χρόνια μετά την αρχή της δεύτερης θητείας του στην προεδρία.

Όσο πάντως κι αν οι Γάλλοι απολαμβάνουν να αναβιώνουν το φάντασμα του Γκωλισμού, μια καλή μέρα δεν αρκεί για να “αναστήσει” την προεδρία ενός ηγέτη που έχει αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς τους τελευταίους 15 μήνες, και τη δημοτικότητά του, η οποία έφτασε στο 17% σε δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε το Σαββατοκύριακο.

Πριν διορίσει τον Σεμπαστιάν Λεκορνί ως τον νέο επικεφαλής της κυβέρνησης, οι σύμβουλοι του Μακρόν αναγκάστηκαν να διαψεύσουν τις φήμες ότι ο ίδιος σκεφτόταν να παραιτηθεί από την προεδρία πριν τη λήξη της θητείας του.

Ούτε καν ο ίδιος ο ντε Βιλπέν δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει στον Μακρόν τα εύσημα για την παρουσία του στη Νέα Υόρκη – ο πρώην υπουργός Εξωτερικών επέκρινε τον Γάλλο πρόεδρο για την “αδράνεια” του σχετικά με τη Γάζα, σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη

Αλλά αυτό ακριβώς είναι, σύμφωνα με το Politico, το θέμα με τον Γκωλισμό: δεν έχει να κάνει με τη νίκη, ούτε καν με τη δημοτικότητα.

Ο Ντε Βιλπέν δεν ανέκτησε ποτέ την λάμψη που είχε το 2003. Και ο ίδιος ο Ντε Γκωλ παραιτήθηκε από την εξουσία το 1968 μπροστά στις τεράστιες φοιτητικές διαδηλώσεις — κάτι που, όπως είπε τότε, ήταν το μόνο έντιμο πράγμα που μπορούσε να κάνει.

Το ίδιο ισχύει και για τον Μακρόν. Οι Γάλλοι δεν πρόκειται να ερωτευτούν ξανά τον πρόεδρό τους μετά τη Νέα Υόρκη, αλλά ίσως να ανακτήσουν ένα μικρό μέρος του σεβασμού τους προς το πρόσωπό του, ή τουλάχιστον προς την “ορισμένη ιδέα της Γαλλίας” που ο Μακρόν ενσάρκωσε για λίγο στη Νέα Υόρκη.