Σχέση αγάπης και μίσους με την Ελλάδα

Συνήθως αποφεύγω τα ελληνικά εστιατόρια στο Λονδίνο γιατί νευριάζω με την ποιότητα του φαγητού και τις τιμές. Αποφάσισα όμως τις προάλλες να δω έναν φίλο που δουλεύει σε ένα στο κεντρικό Λονδίνο.

Έξω βρέχει και το μετρό είναι γεμάτο κόσμο. Κάτι πολύ συνηθισμένο αλλά ποτέ ευχάριστο. Έχοντας αλλάξει 4 τρένα φτάνω στο εστιατόριο και συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα άτομα που εργάζονται εκεί είναι Έλληνες. Αναμενόμενο βέβαια.

Πίσω από τον πάγκο είναι μια νεαρή σερβιτόρα, που έχει ένα βλέμμα πολύ γνώριμο. Το βλέμμα της απογοήτευσης που περιμένει να περάσει η ώρα και να τελειώσει η βάρδια της μίζερης δουλειάς. Δεν μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω αυτό το συναίσθημα.

“Πόσο καιρό είσαι εδώ?” τη ρωτάω.

“Δύο μήνες” μου λέει. “Εσυ;”

“Πέντε χρόνια… το μόνο που μπορώ να σου πω είναι κάνε υπομονή, άλλα καλά έχει η Ελλάδα, άλλα καλά βρίσκεις εδώ”.

Χαμογέλασε.

Νομίζω ότι ανήκω στην κατηγορία των Ελλήνων που μένουν εκτός Ελλάδας και έχουν μια σχέση αγάπης-μίσους με τη χώρα. Κάπως σαν διχασμένη προσωπικότητα.

Από τη μία νευριάζεις συνέχεια για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση (ίσως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους έφυγες) και θέλεις να αποξενωθείς όσο περισσότερο γίνεται. Από την άλλη πιάνεις τον εαυτό σου να την υπερασπίζεται στις διάφορες κατηγορίες που ακούς από άλλους.

Ίσως γιατί είναι ένα μέρος της προσωπικότητας σου κι έχεις ωραίες αναμνήσεις. Για σένα δεν είναι νούμερα και ποσοστά, είναι η μητέρα κι ο πατέρας σου, είναι οι φίλοι σου.

Κάτι που πολλοί δεν καταλαβαίνουν είναι ότι και η δική σου ζωή έχει αλλάξει. Έχεις αναπτύξει νέους μηχανισμούς επιβίωσης. Είναι μια συνεχής διαδικασία εξέλιξης για να επιβιώσεις. Νομίζω το “περνάς απο χίλια κύματα” είναι η καλύτερη περιγραφή.

Η μεγαλύτερη ευκαιρία που έχεις όταν φευγεις από τον τόπο που μεγάλωσες είναι να δεις τη ζωή μέσα από τις εμπειρίες ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο. Πρέπει να σπάσεις ό,τι ήξερες, ώστε να ανοίξεις τον εαυτό σου σε κάτι διαφορετικό, που δεν είναι γνώριμο.

Αυτό βέβαια δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Το να σπάσεις κάτι είναι αρκετά βίαιη διαδικασία.

Σκέψου όμως πόσα πολλά μπορείς να κερδίσεις όταν δεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια διαφορετικών ανθρώπων. Όταν μιλάς για φτώχεια με κάποιον από την Νιγηρία. Όταν μιλάς για πόλεμο με κάποιον από την Ουκρανία. Όταν μιλάς για μόδα με κάποιον από την Ιαπωνία. Όταν μιλάς για εκπαίδευση με κάποιον από την Δανία. Όταν μιλάς για διαφθορά με κάποιον από τη Νορβηγία, και για ελευθερία με κάποιον από το Ιράν.

Διψάς να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς. O κόσμος ξαφνικά γίνεται τόσο μεγάλος και τόσο μικρός την ίδια στιγμή.

Παναγιώτα, Λονδίνο

Διαβάστε ακόμη στο newdiaspora:

Άφραγκος στο Λονδίνο

Όσα παίρνει η σκόνη