FUTURE CARGO: ΠΩΣ ΕΝΑ ΚΑΡΝΑΓΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΣΕ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ ΠΥΛΗ

Ήταν λίγο πριν τις 9.00 το βράδυ και ο ουρανός της Πάρου είχε γεμίσει με τις σκιές του λυκόφωτος. Στο Καρνάγιο του Αϊ-Γιάννη Δέτη, δίπλα ακριβως από την είσοδο του Περιβαλλοντικού Πάρκου Πάρου, σε ένα χωράφι γεμάτο στάχυα, είχε παρκάρει ένα τεράστιο φορτηγό που έγραφε Future Cargo. Δεν ήταν οποιοδήποτε φορτηγό, αλλά το σκηνικό μιας μοναδικής χορευτικής performance που κανείς δεν περίμενε να συναντήσει σε αυτό το τοπίο.

Η παράσταση Future Cargo, μια συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το The Place του Λονδίνου, έκανε την πρώτη της στάση στο Περιβαλλοντικό & Πολιτιστικό Πάρκο Πάρου​, στο πλαίσιο της περιοδείας της σε Κυκλάδες και Πελοπόννησο, παρουσιάζοντας μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στον σύγχρονο χορό: μια εμπειρία μέσα σε ένα κοντέινερ, με τρεις χορευτές και τον θεατή να φορά ακουστικά και να «μπαίνει» σε έναν αλλόκοτο κόσμο. Μικροί και μεγάλοι, κυρίως ντόπιοι, είχαν μαζευτεί από νωρίς γύρω από το κοντέινερ, αναμένοντας με περιέργεια την έναρξη.

Το Περιβαλλοντικό & Πολιτιστικό Πάρκο Πάρου είναι ένα θεματικό πάρκο που εκτείνεται σε μια χερσόνησο 800 στρεμμάτων, με μεγάλη γεωλογική και ιστορική σημασία. Πρωτοπόρο στο είδος του στις Κυκλάδες, το Πάρκο Πάρου βασίζεται στον εθελοντισμό, και οι άνθρωποί του είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να γνωρίσει κάποιος στην Πάρο. Φιλόξενοι, γεμάτοι ανιδιοτελή αγάπη για την πατρίδα τους, είναι αφοσιωμένοι στη διατήρηση και προώθηση της φυσικής ομορφιάς του νησιού τους.

Ενσωματώνοντας σεβασμό για την παράδοση και τη φύση, αλλά και μια σύγχρονη φιλοσοφία για βιωσιμότητα και εκπαίδευση, προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία στους επισκέπτες, συνδυάζοντας την εκμάθηση, την ψυχαγωγία και την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση.

Και πραγματικά τη δροσερή βραδιά της Παρασκευής 4 Ιουλίου κανείς δεν έφυγε απογοητευμένος.

Ένας άλλος τρόπος να δεις τον χορό

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ, μίλησε ήταν εκεί, παρών και μίλησε στο NEWS 24/7 για την ανάγκη εξωστρέφειας του χορού: «Εδώ και καιρό προσπαθώ να ανοίξω τους ορίζοντες του Μπαλέτου της Λυρικής. Εδώ και δύο χρόνια, η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει ξεκινήσει να υλοποιεί δράσεις και παραστάσεις εκτός των παραδοσιακών χώρων της και με ενδιαφέρει πολύ το πώς “βγαίνει έξω” το μπαλέτο – δηλαδή, πώς φτάνει σε κοινό που δεν θα ερχόταν απαραίτητα στη Λυρική. Ένα κοινό διαφορετικό, που πολλές φορές περιλαμβάνει οικογένειες, παιδιά, ακόμη και νέους ανθρώπους που για πρώτη φορά βλέπουν χορό».

Η συγκεκριμένη παράσταση, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, υλοποιεί αυτήν ακριβώς την επιθυμία. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είδε το πρότζεκτ στο Λονδίνο και εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που συνδυάζει τη χορευτική γλώσσα με τον χώρο: «Μου άρεσε πολύ αυτό το πρότζεκτ γιατί προσφέρει μια ολοκληρωμένη οπτικοακουστική εμπειρία. Είναι σύγχρονο, έχει χιούμορ, είναι ανάλαφρο, αλλά όχι επιφανειακό. Είναι σαν ένα γυαλιστερό ποπ γλειφιτζούρι» είπε χαρακτηριστικά.

Η ομάδα Requardt & Rosenberg είναι γνωστή για τις παραστάσεις χορού σε υπαίθριους ή προσωρινά διαμορφωμένους χώρους, με έργα όπως το Dead Club και το The Roof. Οι παραγωγές τους συνδυάζουν μεγάλης κλίμακας χορευτικό θέαμα με προσωπική εμπειρία, χρησιμοποιώντας αμφιωτικό ήχο μέσω ακουστικών. Εξετάζουν τις χωρικές σχέσεις μεταξύ κοινού και παράστασης και δημιουργούν προσωρινά σκηνικά που περιοδεύουν διεθνώς, προσφέροντας μια εναλλακτική διάσταση στην τέχνη του χορού.

Αυτή η προσέγγιση συνδυάζεται με την εξωστρέφεια του έργου της Λυρικής Σκηνής, φέρνοντας τον χορό σε μη παραδοσιακούς χώρους και καθιστώντας την εμπειρία πιο άμεση και προσωπική για το κοινό.

Ιδιαίτερη έμφαση ο Κωνσταντίνος Ρήγος δίνει στην εμπειρία του κοινού: «Ο χορός είναι και μια τέχνη κατά βάση αρχιτεκτονική, δουλεύει τέλεια μέσα στο περιβάλλον. Και το φορτηγό αυτό δίνει τη δυνατότητα να στηθεί μια παράσταση όπου κι αν βρεθείς. Έχει κάτι το μετακινούμενο και το ταυτόχρονα καθηλωτικό».

«Με ενδιαφέρει πάρα πολύ πώς βγαίνει το μπαλέτο έξω από μία αποστειρωμένη σκηνή μπαλέτου και έρχεται σε επαφή με διαφορετικό κοινό», είπε και πρόσθεσε «Αυτή η εξωστρέφεια είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό βήμα, γιατί φέρνει ανθρώπους που δεν επισκέπτονται συνήθως το θέατρο. Έτσι έχουμε τη δυνατότητα να δείξουμε έναν πιο σύγχρονο χορό, ενώ ο κόσμος περίμενε να δει μπαλέτο. Αυτό ανοίγει νέους ορίζοντες για το κοινό και το πιο σημαντικό είναι ότι βλέπουμε παιδιά, ακόμα και αγόρια, να ξεκινούν χορό».

Το σημαντικότερο για τον Κ. Ρήγο είναι πως όλο αυτό γίνεται με το σωστό πλαίσιο, μέσα από συνεργασίες με χορογράφους που δημιουργούν έργα για άκρως ενδιαφέροντες και μη παραδοσιακούς χώρους, όπως πάρκινγκ και άλλα ανοικτά σημεία. Οι δράσεις εξωστρέφειας δεν είναι απλώς μια αλλαγή τοποθεσίας, αλλά μια ανανέωση της εμπειρίας για όλους τους συμμετέχοντες και το κοινό.

Η ματιά της Ελευθερίας Στάμου

Η χορεύτρια της Λυρικής, Ελευθερία Στάμου, πρωταγωνιστεί στην παράσταση και περιγράφει την εμπειρία ως κάτι που δεν έχει προηγούμενο: «Αυτό που κάνουμε δεν είναι απλώς μια παράσταση χορού. Είναι μια performance εντελώς μοναδική, που δεν έχει ξαναγίνει: μέσα σε ένα κοντέινερ, με έναν κυλιόμενο διάδρομο, σε μια σκηνική συνθήκη φουτουριστική, αλλά και βαθιά ανθρώπινη. Το θέμα της αφορά τον θάνατο, αλλά αποδίδεται με μια ποπ και φανκ διάθεση – και αυτό την κάνει ιδιαίτερη. Νομίζω πως, στο τέλος, οι περισσότεροι θεατές θα συγκινηθούν».

Η φυσικότητα της κίνησης είναι βασικό ζητούμενο για τους χορογράφους, όπως εξηγεί: «Οι χορογράφοι μάς ζήτησαν να αποβάλουμε το κάθε τι χορευτικό, να κινηθούμε με φυσικότητα, σαν άνθρωποι. Και όταν είδαμε το αποτέλεσμα σε βίντεο, διαπιστώσαμε ότι αυτό είναι που αγγίζει περισσότερο τον θεατή».

Ο κυλιόμενος διάδρομος, πέρα από τεχνικό εργαλείο, αποκτά και συμβολική διάσταση: «Μοιάζει με τη ζωή μας, που κυλάει διαρκώς και συχνά δεν το συνειδητοποιούμε. Πολλά τα κάνουμε μηχανικά, αλλά κάθε μέρα είναι μοναδική και πρέπει να τη ζούμε έντονα».

Παρά τις δυσκολίες, η ίδια χαρακτηρίζει την εμπειρία «ευχάριστη»: «Υπήρξε άγχος στην αρχή – οι πληροφορίες που έπρεπε να αφομοιώσουμε ήταν πολλές, και υπάρχουν τεχνικές απαιτήσεις. Δεν είναι τεχνικά απαιτητική χορογραφία, αλλά απαιτεί ακριβή συγχρονισμό – συγκεκριμένες ενέργειες, αντικείμενα, χρόνο. Είναι σαν να παίζεις σε μια performance με κουίζ!».

Μία παράσταση χορού σαν ένα γυαλιστερό ποπ γλειφιτζούρι

Η εμπειρία που βιώσαμε ήταν πολύ ιδιαίτερη. Δεν επρόκειτο απλώς για θέαση, αλλά για εμβύθιση. Φορέσαμε τα ακουστικά μας και απομονωθήκαμε από τον εξωτερικό κόσμο – ο ήχος δεν είναι απλώς συνοδευτικός, είναι το εισιτήριο για μια άλλη πραγματικότητα. Η μία πλευρά του φορτηγού σηκώνεται αργά, σχεδόν τελετουργικά, και αποκαλύπτεται σταδιακά μια εσωτερική σκηνή, που δεν θυμίζει τίποτα οικείο: ένα φωτισμένο «ενυδρείο» με κινούμενα σώματα μέσα του.

Στο κοντέινερ, οι τρεις χορευτές βαδίζουν και κινούνται πάνω σε έναν κυλιόμενο διάδρομο. Οι κινήσεις τους είναι σταθερές, επαναλαμβανόμενες, κάποιες φορές αγχώδεις, άλλες σχεδόν υπνωτιστικές. Φορούν ασημένιες στολές, φανταχτερά αξεσουάρ, στολισμένα κράνη και εξαρτήματα που τους μεταμορφώνουν σε εξωγήινα πλάσματα, όντα από έναν άλλο, άγνωστο πλανήτη.

Κι όμως, μέσα σε αυτήν τη φουτουριστική και ξένη εικόνα, αναδύεται κάτι το ανθρώπινο. Μια ρωγμή οικειότητας, μια σωματική έκφραση που θυμίζει τη δική μας καθημερινότητα: την επανάληψη, τη ρουτίνα, την ευαλωτότητα, την προσπάθεια να μείνουμε όρθιοι. Το αποτέλεσμα είναι ένα κινητικό σύμπαν που ταλαντεύεται ανάμεσα στο τεχνολογικό και το συναισθηματικό, το ψυχρό και το τρυφερό. Ένα σύμπαν που τελικά κατοικείται από ό,τι φοβόμαστε – κι αγαπάμε – πιο πολύ: τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η παράσταση αφορά τον θάνατο – όχι όμως με σκοτεινό ή βαρύ τρόπο. Η συνειδητοποίηση αυτού του νοήματος έρχεται σταδιακά, σχεδόν υπόγεια. Ο θεατής το αντιλαμβάνεται όχι από κάποια κυριολεξία, αλλά από την αίσθηση ροής, την επανάληψη, το πέρασμα του χρόνου. Ο θάνατος αποδίδεται με μια ποπ και φανκ διάθεση – σαν ένα μεταμοντέρνο γκαλά αποχαιρετισμού στη ζωή. Κι αυτή η αντίφαση είναι που κάνει την παράσταση τόσο ιδιαίτερη.

Μια βραδιά που θα θυμόμαστε

Αυτή η παράσταση στο Περιβαλλοντικό Πάρκο Πάρου ήταν μια μοναδική εμπειρία που μας έδειξε τον χορό στο φυσικό του περιβάλλον, κάτω από τον έναστρο ουρανό. Το θέαμα εκτυλίχθηκε σε ένα χωράφι δίπλα στη θάλασσα και κάτω από το Μοναστήρι του Αι Γιάννη, προσφέροντας έναν απλό αλλά πανέμορφο συνδυασμό τοπίου και τέχνης. Το έργο, αν και φουτουριστικό στην αντίληψή του, έφερε μια αμεσότητα που μίλησε κατευθείαν στην ψυχή των θεατών, θυμίζοντας μας ότι ο χορός δεν χρειάζεται μια παραδοσιακή σκηνή για να υπάρξει. Αρκούν τα σώματα, η φαντασία και ο ρυθμός που συντονίζεται με την καρδιά
Η παράσταση, διάρκειας 50 λεπτών, προσελκύει όχι μόνο τους λάτρεις του σύγχρονου χορού αλλά και εκείνους που επιθυμούν να βιώσουν νέες, δυναμικές εμπειρίες μέσω της τέχνης. Επιπλέον, παρέχει μια εξαιρετική ευκαιρία για να έρθει σε επαφή ένα νέο κοινό με τον κόσμο του χορού, καθιστώντας τον έναν ιδανικό τρόπο εισαγωγής σε αυτό το είδος τέχνης.

Περιοδεία στην Ελλάδα

Ιούλιος 2025

4/7 – Πάρος, Καρνάγιο Αϊ-Γιάννης Δέτης, στις 21.30
6/7 – Νάξος, Πύργος Μπαζαίου, στις 21.30
11/7 – Σύρος, Κρατικός Αερολιμένας Σύρου «Δημήτριος Βικέλας» (ΚΑΣΟΒ), στις 21.00
19 & 25/7 – Καλαμάτα, Kεντρική Πλατεία Καλαμάτας, στις 20.30, και αντίστοιχα στο Λιμάνι Καλαμάτας στις 22.30, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
20/7 – Σπάρτη, Πλατεία, στις 21.00
21/7 – Άστρος, Μνημείο Δημητρίου Καρυτσιώτη, στις 21.00
22/7 – Ναύπλιο, Λιμάνι Προβλήτα Π, στις 21.00
23/7 – Ξυλόκαστρο, Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, στις 21.00
24/7 – Τρίπολη, Πλατεία Άρεως, στις 21.00
26/7 – Πύλος, ISPS Πύλου – Λιμάνι, στις 21.00
27/7 – Αρχαία Ολυμπία, Χώρος επιβίβασης-αποβίβασης επισκεπτών Μουσείου Ιστορίας Ολυμπιακών Αγώνων, στις 21.00

Η παρουσίαση του Future Cargo στην Πελοπόννησο πραγματοποιείται στο πλαίσιο της συνεργασίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Διεθνούς Φεστιβάλ Καλαμάτας.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία, χορογραφία: Frauke Requardt & David Rosenberg
Σχεδιασμός: Hannah Clark
Σχεδιασμός ήχου & σύνθεση: Ben & Max Ringham
Σχεδιασμός φωτισμού: Malcolm Rippeth

Υπεύθυνη προβών (The Place): Valentina Formenti
Μουσικός: Jack Baker
Βοηθός χορογράφων: Rachel Bowen
Βοηθός χορογράφων (Μπαλέτο ΕΛΣ): Δήμητρα Λαούδη

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ

Οδηγός: Έκτωρ Μπολλάνο / Φλωριάν-Μιχάλης Παππάς
Φωνή οδηγού: Γιάννης Τσεμπερλίδης
Άλιεν: Μάνες Αλμπέρντι, Έλτον Ντιμρότσι, Μαρίτα Νικολίτσα, Αρετή Νότη, Στέφανο Πιετραγκάλλα, Ελευθερία Στάμου, Ζωή Σχοινοπλοκάκη, Γιώργος Χατζόπουλος