ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ DAVID HOLMES

Η τελευταία φορά που ο Ντέιβιντ Χολμς φόρεσε τα ακουστικά του στην Αθήνα χάνεται στα βάθη του χρόνου. Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να πεις από μνήμης. Google is our friend και θυμόμαστε μια βραδια τον Μάρτιο του 2003 στο Gagarin, τότε που περνούσε την soul/funk φάση του με τους Free Association (αλλά η Αθήνα είχε μάλλον προτιμήσει τους πολύ καυτούς Stereo MCs εκείνο το βράδυ στο ακόμα ζωντανό Ρόδον). Κι άλλη μία τον Οκτώβριο του 2006 στο Bios παρέα με τον καλό φίλο (και σχεδιαστή αρκετών εξωφύλλων) του, τον Andy Votel της Finders Keepers. 

Από τότε, ειδικά στην περίπτωσή του, είναι σαν να έχουν περάσει πολλές ζωές. Μεγάλη Βρετανία και Αμερική, χαμηλό και υψηλό προφίλ, αναγέννηση και ωριμότητα. Σε κάθε περίπτωση, σήμερα στα 55 του, απολαμβάνει ένα στάτους «δον» στην leftfiled ηλεκτρονική σκηνή. Απολαμβάνει καθολικό σεβασμό και με το θάρρος της γνώμης του χρησιμοποιεί την πλατφόρμα των σόσιαλ μίντια για να μιλήσει για την πολιτική, τη βιομηχανία του θεάματος και τη νεανική κουλτούρα, ενώ κάθε τόσο βγάζει ένα καινούριο πρότζεκτ ως άσο από το μανίκι. 

Ένα δημιουργικό roller coaster που μοιάζει λίγο με την εναλλαγή των εποχών κι απλώνεται σε περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Ας το ακολουθήσουμε…

«Καλοκαίρι της Αγάπης»

Ήταν εκείνο του 1988. (Το δεύτερο για την ακρίβεια, μετά από το ψυχεδελικό του 1967 στο Σαν Φρανσίσκο.) Η Μεγάλη Βρετανία ζει από άκρη σε άκρη την έκρηξη του acid house. Κι όταν λέμε σε κάθε άκρη της, εννοούμε και το Μπέλφαστ, την ταραγμένη πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας. Ο Χολμς είναι ένας πιτσιρίκος με οξυζεναρισμένα spiky μαλλιά (έκανε κι ένα φεγγάρι κομμωτής) και σπινταριστό βλέμμα που έχει ξεκινήσει το DJing από τα 15 του και ζει τη χορευτική επανάσταση, οργανώνοντας τα πρώτα dance πάρτι στην ιστορία της πόλης. Γρήγορα περνάει και στην παραγωγή, γνωρίζοντας την πρώτη του επιτυχία (ως μέλος των Disco Evangelists) με το κομμάτι “De Niro”. 

 

Το πρώτο του άλμπουμ The Film’s Crap, Let’s Slash The Seats κυκλοφορεί το 1995 και δείχνει το μουσικό του βάθος. Ο Χολμς ξεφεύγει από το big beat και το trip hop που είναι τα trends της εποχής (παίρνοντας βέβαια στοιχεία κι από τους δύο ήχους), φτιάχνοντας έναν απόλυτα σινεματικό δίσκο που προετοιμάζει γι’ αυτό που έρχεται. Το εναρκτήριο κομμάτι “Νο Man’s Land” θα ταξιδέψει παντού μέσω του σάουντρακ του Αρονόφσκι στο π, ενώ στο ελληνικό ραδιόφωνο θα καταχωρηθεί για πάντα ως το σήμα της εκπομπής της Μάχης Λαμάρ εκεί κοντά στα μεσάνυχτα λίγο μετά στο μιλένιουμ (είναι οι περίφημες «καμπάνες», αν δεν έχουμε  συνεννοηθεί ακόμα).

 

 

Στο δεύτερο, και ίσως καλύτερο της καριέρας του, άλμπουμ Let’s Get Killed (1997), οι δυνατότητες και η αυτοπεποίθησή του μοιάζουν τόσο απεριόριστες που δε διστάζει να συμπεριλάβει από παραλλαγές στο θέμα του Τζέιμς Μποντ μέχρι διασκευές σε κομμάτια του Σερζ Γκενσμπούρ. Κάπου εκεί χτυπάει για πρώτη φορά το τηλέφωνο με το Χόλιγουντ να είναι στην άλλη γραμμή…

 

Φθινόπωρο στο Χόλιγουντ

Το 1998, η εταιρεία παραγωγής του Ντάνι Ντε Βίτο του αναθέτει να γράψει το σκορ για την ταινία Out of Sight του Στίβεν Σόντεμπεργκ (εκείνη την ευχάριστη περιπέτεια με τη μοναδική χημεία μεταξύ Τζορτζ Κλούνεϊ και Τζένιφερ Λόπεζ). Κι έτσι ξεκινά η μακρά σχέση του Χολμς, τόσο με τον κινηματογράφο και το Χόλιγουντ (που έχει καταλήξει στο να γράψει πρωτότυπη μουσική για περισσότερες από 30 ταινίες), όσο και με τον Σόντεμπεργκ (έχει ντύσει μουσικά πολλά φιλμ με κυριότερα φυσικά εκείνα της σειράς Ocean’s Eleven – δεν έχουν πάει όμως ποτέ ούτε για φαγητό, ούτε για ποτό «ίσως γι’ αυτό δουλεύουμε τόσο πολλά χρόνια μάζί χωρίς κανένα πρόβλημα»). 

 

Για μια δεκαετία σχεδόν, ο Χολμς έχει το «άγγιγμα του Μίδα». Είναι περιζήτητος remixer από ονόματα τόσο ετερόκλητα όσο οι U2 με τον Ice Cube, πειραματίζεται με τους Free Association αλλά κι εξερευνά στα προσωπικά του άλμπουμ τις εμμονές του με το garage και το krautrock, ενώ επαναπροσδιορίζει την έννοια του «εκλεκτικού» με το ιστορικό Essential Mix που συναρμολογεί για το BBC Radio 1 το 1997 (εκεί που οι υπόλοιποι guest DJs βάσιζαν τα σετ τους στο house και το techno, εκείνος στράφηκε στη northern soul).

 

 

Η περίοδος αυτή κλείνει με το τελευταίο, μέχρι το περσινό, σόλο άλμπουμ του The Holy Pictures (2008), το οποίο αφιερώνει στη μνήμη των γονιών του και βγάζει ένα κομμάτι, το “I Heard Wonders”, που κατακλύζει τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου και συμπεριλαμβάνεται στα τραγούδια που ακούγονται στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012. 

 

Η συνεργασία με τον Στιβ ΜακΚουίν στο σπουδαίο Hunger είναι επίσης ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην κινηματογραφική του καριέρα. Μετακομίζει στο Λος Άντζελες…

 

Χειμώνας στο Μπέλφαστ

…αλλά δεν κάθεται πάνω από δύο χρόνια. Επιστρέφει στη γενέτειρά του, γιατί του «λείπει ο χειμώνας», όπως λέει. Είναι εντελώς ανακριβές να υποστηρίξει κάποιος ότι ο φρενήρης ρυθμός που είχε μέχρι το 2008 ανακόπτεται, καθώς συνεχίζει να δουλεύει πολύ και πια συγχρονίζεται με την χρυσή εποχή της τηλεόρασης γράφοντας μουσική για σειρές (όπως το The Fall με την Γκίλιαν Άντερσον). Στο σινεμά συνεργάζεται με τον Μάικλ Γουίντερμποτομ και τον Γιαν Ντεμάνζ στο εξαιρετικό ‘71 που τον αφορά κιόλας αφού διαδραματίζεται στα δύσκολα πρώτα χρόνια των Troubles στο Μπέλφαστ, στα πρώτα χρόνια της ζωής του δηλαδή. 

 

 

Είναι όμως και μια δύσκολη περίοδος για τον ίδιο προσωπικά. Μιλάει πλέον ανοιχτά γι’ αυτήν. Για τα προβλήματα που αντιμετώπισε με την ψυχική του υγεία. Για ένα είδος ψυχαναγκαστικής διαταραχής, το “Pure O” (Pure Obsession), που τον ταλαιπώρησε αναπτύσσοντας εμμονές για «πράγματα που δεν υπήρχαν». Όλη αυτή η διαδικασία τον έβαλε να δει τα πράγματα πολύ διαφορετικά, επαναπροσδιορίζοντας αυτά που έχουν σημασία. «Αποφάσισα συνειδητά να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο. Κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο και νιώθω απίστευτα ευγνώμων που είμαι ακόμα στο κόλπο. Ακόμα κι αν μερικές φορές θα ήθελα η μέρα να έχει περισσότερες ώρες ή η εβδομάδα περισσότερες ημέρες, βρίσκομαι σε ένα σημείο που νιώθω σαν να είμαι 20 χρονών», δήλωνε στο περιοδικό Disco Pogo το 2022. 

 

 

Η άνοιξη του comeback 

Βγαίνει από αυτήν την περίοδο πιο δραστήριος από ποτέ, επιστρέφοντας σαρωτικά σε όλα τα επίπεδα. Καταρχάς, με τους Unloved ένα σχήμα υπέροχης noir pop που έχει ήδη κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ (χαρίζοντας και τη μουσική στην επιτυχημένη σειρά Killing Eve). Με μια συλλογή στη σειρά Late Night Tales που αποθεώθηκε. Με ασταμάτητη παραγωγή μουσικής για σινεμά και τηλεόραση, αλλά και τη δημιουργία της δικής του εταιρείας παραγωγής που προωθεί ανεξάρτητα «μικρά» κινηματογραφικά πρότζεκτ. Είναι ξανά φουλ ενεργός ως DJ με το πρότζεκτ “God’s Waiting Room”, είτε ως εκπομπή στο ραδιόφωνο είτε με βραδιές σε μικρά ως επί το πλείστον κλαμπ και φεστιβάλ. Κάνει επίσης την παραγωγή στον τελευταίο δίσκο του Νόελ Γκάλαχερ, σε αυτόν που έρχεται από τους Primal Scream και σε αυτόν που δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει η Σινέντ Ο’ Κόνορ (αν και ίσως τελικά βγει αργότερα μέσα στη χρονιά.)

 

 

Και φυσικά με το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ μετά από 15 χρόνια. Στο Blind on a Galloping Horse συνεργάζεται με την (κόρη των άλλων δύο μελών στους Unloved) Raven Violet, συνομιλεί δηλαδή με την επόμενη γενιά από αυτόν κι ακούγεται πιο εξωστρεφής και πολιτικός από ποτέ. 

 

 

Αποχαιρετά τους φίλους που έφυγαν και τιμά τους ήρωες του (και ήρωες μας) στο “Necessary Genius”, όπως τον σπουδαίο Άντριου Γουέδεραλ (από τον οποίο μοιάζει σαν να πήρε την σκυτάλη). Εύστοχα αλλά δυστυχώς και προφητικά τιτλοφορεί το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ “When People Are Occupied Resistance is Justified”, έτσι κι αλλιώς είναι μια από τις πιο παρεμβατικές φιγούρες της βιομηχανίας του θέματος για την Παλαιστίνη.

 

 

H Αθήνα ετοιμάζεται να υποδεχθεί, λοιπόν, τον Ντέιβιντ Χολμς πιο φορμαρισμένο από ποτέ, on top of his game. Όχι μόνο για να ακούσει τις μουσικές του, αλλά κι αυτά που έχει να πει στην δημόσια συζήτηση που θα συμμετέχει πριν το dj set του…