ΕΝΤΙ ΜΕΡΞ, Ο “ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ” ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ

Ο Έντι Μερξ είναι ο κορυφαίος των κορυφαίων στην ιστορία της επαγγελματικής ποδηλασίας, ο απόλυτος θρύλος του αθλήματος, που οι επιδόσεις, τα ρεκόρ και η συνολική του παρακαταθήκη, τον τοποθετούν δίπλα στις μεγαλύτερες προσωπικότητες του αθλητισμού, όπως ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Μοχάμεντ Αλί, ο Μαραντόνα κλπ. Σήμερα (17/6), ο “κανίβαλος” κλείνει 80 χρόνια ζωής και το Magazine θυμάται μερικές από τις σημαντικότερες και πιο ξεχωριστές στιγμές της καριέρας του.

Ο Βέλγος υπήρξε συνώνυμο της αέναης προσπάθειας για νίκη σε οποιονδήποτε αγώνα και οποιοδήποτε τερέν, της ασύνορης φιλοδοξίας για τη συνεχή κατάκτηση της κορυφής, της ακόρεστης δίψας για τη δημιουργία ρεκόρ και μιας εκπληκτικής συσσώρευσης επιδόσεων που ακόμα και σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής του δράσης, συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, ενώ πολλές από αυτές, όχι μόνο παραμένουν ακατάρριπτες, αλλά και πολύ δύσκολα θα βελτιωθούν στο μέλλον.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ & ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΔΩΛΟ

Ο Édouard Louis Joseph Merckx γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου του 1945 στο Meensel-Kiezegem, μια μικρή κωμόπολη της Φλάνδρας στο Βέλγιο. Έναν χρόνο μετά, το 1946, η οικογένεια Μερξ μετακόμισε μόνιμα στις Βρυξέλλες, όπου ο πατέρας και η μητέρα του μικρού Έντι νοίκιασαν ένα οπωροπωλείο στη συνοικία Woluwe Saint Pierre. Ο ίδιος ο Μερξ, σε κατοπινές συνεντεύξεις του, έχει πει ότι μεγάλωσε σε ένα ταπεινό και απλό περιβάλλον, όπου ο ίδιος και τα δυο του αδέρφια εκτίμησαν κατά την παιδική τους ηλικία τη θέληση, την επιμονή και τη σκληρή δουλειά με την οποία οι γονείς τους έχτισαν την επιχείρησή τους.

Ο Έντι λοιπόν, από μικρός κληρονόμησε αυτά τα χαρακτηριστικά από τον πατέρα του, ο οποίος πάντα τον ενθάρρυνε να κυνηγάει αμείλικτα τους στόχους του. Σε ηλικία 8 ετών, ήδη λάτρης της ποδηλασίας, πήρε δώρο από τους δικούς του ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο δρόμου, με το οποίο άρχισε να “οργώνει” τους δρόμους των Βρυξελλών, από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη. Εκείνη την εποχή, είδωλό του ήταν ο Stan Ockers, Βέλγος ποδηλάτης που είχε μεγάλες διακρίσεις τόσο στον Γύρο Γαλλίας (4 ετάπ και 2 πράσινες φανέλες), όσο και σε μονοήμερους αγώνες (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ το 1955), πριν πεθάνει έναν χρόνο αργότερα, μετά από σφοδρή σύγκρουση με άλλον αθλητή και πτώση σε αγώνα της πίστας στην Αμβέρσα.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΩΝ

Ο Έντι δεν τα πήγε ποτέ καλά με το σχολείο, το μόνο που του άρεσε ήταν η ώρα των σπορ, όπου ανακατευόταν με τα πάντα, ποδόσφαιρο, τένις, μπάσκετ. Οι βαθμοί του ήταν τόσο κακοί, που πολύ γρήγορα εγκατέλειψε τα θρανία και παρά το γεγονός ότι αυτό τον έφερε πολλές φορές αντιμέτωπο με τον πατέρα του, πήρε όλη την στήριξη από την οικογένειά του όταν αποφάσισε να αφοσιωθεί στο μεγάλο του πάθος, την ποδηλασία. Τελικά, το 1961, σε ηλικία 16 ετών, πήρε μέρος στον πρώτο του αγώνα, στο Λάκεν, προάστιο των Βρυξελλών, όπου είχε μια μέτρια εμφάνιση.

Τρία χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1964, ήρθε η πρώτη μεγάλη του νίκη (είχαν προηγηθεί κάποιες πρώτες θέσεις σε τοπικούς αγώνες) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ερασιτεχνών (από το 1921 μέχρι και το 1995, υπήρχαν δυο Παγκόσμια Πρωταθλήματα από την UCI, ένα για τους επαγγελματίες και ένα για τους ερασιτέχνες, αυτό το δεύτερο καταργήθηκε το 1996, όταν οι επαγγελματίες πήραν για πρώτη φορά την άδεια συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες).

ΤΑΠΕΙΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ RIK VAN LOOY

Την επόμενη χρονιά, το 1965, ο Μερξ υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη βελγική ομάδα Solo-Superia, στην οποία αρχηγός ήταν ο Rik Van Looy, το μεγαλύτερο αστέρι της βελγικής ποδηλασίας εκείνη την εποχή. Ο Van Looy είχε ήδη κατακτήσει ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο (ως ερασιτέχνης στο ομαδικό αγώνισμα δρόμου) το 1952 στο Ελσίνκι, δυο σερί Παγκόσμια Πρωταθλήματα (ως επαγγελματίας) το 1960 και το 1961, ενώ ήταν ο πρώτος αθλητής στην ιστορία που είχε κερδίσει και τα πέντε “μνημεία”.

Όμως έκανε ένα μεγάλο λάθος, όταν άρχισε να κοροϊδεύει με τους υπόλοιπους παλιούς της ομάδας τον συμπατριώτη του, neo-pro, εκτοξεύοντας συνεχώς ειρωνείες στον “πιτσιρικά ερασιτέχνη”. Δεν άργησε να το μετανιώσει. Στο Παρίσι-Νίκαια του 1966, στη διάρκεια του 6ου ετάπ, στο ατομικό χρονόμετρο, ο Μερξ (που είχε ήδη φύγει από την Solo-Superia) έφτασε τον Van Looy που είχε εκκινήσει δυο λεπτά νωρίτερα και μόλις τον προσπέρασε, του έριξε ένα “δολοφονικό” βλέμμα. Ήταν μια απρόσμενη αντίδραση του συνήθως λιγομίλητου, νεαρού Έντι, ο οποίος έστειλε έτσι μια προφητική προειδοποίηση προς όλους τους μελλοντικούς – ήδη καταξιωμένους – αντιπάλους του.

ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο “ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ”

Όπως ήδη αναφέραμε πιο πάνω, στο τέλος του 1965, ο Μερξ, απογοητευμένος από τη στάση του Van Looy και των υπόλοιπων συναθλητών του, αποφάσισε να αλλάξει ομάδα, υπογράφοντας συμβόλαιο με τη γαλλική Peugeot-BP-Michelin, έναντι 20.000 γαλλικών φράγκων τον μήνα. Στη διετία που παρέμεινε εκεί (1966-1967), κατέκτησε τις πρώτες πολύ σημαντικές του νίκες: δυο συνεχόμενα Μιλάνο-Σαν Ρέμο, συν τον πρώτο από τους τρεις συνολικά παγκόσμιους τίτλους, το 1967 στο Χίρλεν της Ολλανδίας, ενώ έτρεξε και τον πρώτο του μεγάλο γύρο, το Giro του 1967, όπου τερμάτισε 9ος στη γενική, κερδίζοντας δυο ετάπ.

Στη διάρκεια της παραμονής του στην Peugeot-BP-Michelin, όταν ήδη είχε ξεκινήσει να σαρώνει τις νίκες στους μονοήμερους αγώνες, ένας συναθλητής του, ο Christian Raymond, είχε πει στην κόρη του, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι ο Μερξ δεν επέτρεπε σε κανέναν άλλο από την ομάδα να διεκδικεί νίκες. Η αντίδραση της πιτσιρίκας ήταν να τον αποκαλέσει “κανίβαλο”. Ο χαρακτηρισμός άρεσε στον πατέρα της και τον μετέφερε στον Τύπο. Οι δημοσιογράφοι ενθουσιάστηκαν, το ίδιο και ο Μερξ όταν το έμαθε και από τότε είναι το παρατσούκλι που συνοδεύει τον Βέλγο μέχρι και σήμερα.

GIRO 1968, ΤΟ ΠΡΩΤΟ GRAND TOUR

Στο τέλος του 1967, ο Μερξ αποφάσισε να αλλάξει και πάλι ομάδα, επιλέγοντας την πρωτοεμφανιζόμενη ιταλική Faema (η οποία έγινε βελγική έναν χρόνο αργότερα). Υπέγραψε δεκαετές συμβόλαιο έναντι του ποσού των 400.000 βελγικών φράγκων, ο κύριος λόγος όμως ήταν ότι η Faema του είχε δώσει τη διαβεβαίωση πως θα είχε ο ίδιος τον απόλυτο έλεγχο στο στήσιμο της ομάδας. Αφού κέρδισε το πρώτο του Παρί-Ρουμπέ, ξεκίνησε τον Γύρο Ιταλίας ως ένα από τα αουτσάιντερ, απέναντι στα φαβορί Vittorio Adorni και Felice Gimondi.

Εκεί κέρδισε τέσσερα ετάπ, τερμάτισε πρώτος στη γενική παίρνοντας τη ροζ φανέλα, ενώ δημιούργησε ένα ρεκόρ που παραμένει ακόμα ακατάρριπτο και πολύ δύσκολα θα σπάσει στο μέλλον: ήρθε πρώτος τόσο στη βαθμολογία των πόντων όσο και των βουνών, ενώ αν υπήρχε (εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Giro το 1976) θα είχε κερδίσει και την κατάταξη του καλύτερου νέου αθλητή! Ο “κανίβαλος” είχε αρχίσει να αφήνει τα διαπιστευτήριά του στο πελοτόν, τρομάζοντας με τα κατορθώματά του σε τόσο μικρή ηλικία. Αυτό όμως που θα ακολουθούσε έναν χρόνο μετά, θα ήταν ακόμα πιο μεγάλο και θαυμαστό!

“ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΟΛΗ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ…”

Εξοργισμένος από ένα άρθρο της βελγικής εφημερίδας “Het Nieuwsblad”, το οποίο υποστήριζε ότι ο Μερξ δεν διέθετε αυτό το κάτι παραπάνω για να κερδίσει τον Γύρο της Φλάνδρας, αποφάσισε να δώσει τη δική του απάντηση. Στη διοργάνωση του 1969, κάτω από συνεχή βροχόπτωση και με πολύ δυνατούς ανέμους, ο Μερξ διέλυσε τελείως το πελοτόν με μια επίθεσή του στο Oude Kwaremont, με αποτέλεσμα να ξεφύγει με 21 ακόμα ποδηλάτες. Χωρίς να πάρει σχεδόν καμία αλλαγή, συνέχισε να δίνει ο ίδιος τον ρυθμό, μέχρι που 73 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, λίγο μετά το Geraardsbergen, έκανε μια ακόμα επίθεση και έφυγε μπροστά μόνος του!

Ο μάνατζερ της ομάδας, Lomme Driessens, πήγε δίπλα του με το αυτοκίνητο και του είπε ότι είχε επιτεθεί πολύ νωρίς και πως με τον δυνατό αντίθετο άνεμο που φυσούσε, η μόνη του ελπίδα να κερδίσει τον αγώνα, θα ήταν αν περίμενε το γκρουπ των αποσπασμένων για να συνεχίσουν όλοι μαζί. Ο Μερξ του απάντησε με μια βρισιά και συνέχισε τη σόλο προσπάθειά του, φτάνοντας πρώτος στον τερματισμό, 5 λεπτά και 36″ πριν τον δεύτερο, Felice Gimondi, που είναι και η μεγαλύτερη διαφορά πρώτου-δεύτερου στην ιστορία του Γύρου της Φλάνδρας. “Αφού έτσι κι αλλιώς θα έκανα μόνος μου όλη τη δουλειά, ήταν καλύτερα να είμαι μόνος μου”, είπε στους δημοσιογράφους στον τερματισμό!

GIRO 1969, ΑΠΟΒΟΛΗ ΚΑΙ ΑΘΩΩΣΗ 

Πριν περάσουμε στο “έργο τέχνης” του Έντι Μερξ, τον Γύρο Γαλλίας του 1969, να σταθούμε πρώτα στον Γύρο Ιταλίας της ίδιας χρονιάς. Ο Βέλγος, έχοντας κερδίσει ήδη μέσα στη σεζόν τρία “μνημεία” (ο μοναδικός μέχρι σήμερα που το έχει πετύχει), Μιλάνο-Σαν Ρέμο, Φλάνδρα και Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ, έτρεξε το Giro, όπου μέχρι το 16ο ετάπ ήταν πρωτοπόρος στη γενική, με τέσσερις νίκες σε ετάπ. Όμως πριν την εκκίνηση του 17ου ετάπ, ο διευθυντής του αγώνα, Βιντσέντσο Τοριάνι, τον ενημέρωσε ότι είχε βρεθεί θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ (αμφεταμίνη), με άμεσα επακόλουθα την αποβολή του από τον αγώνα και την τιμωρία του για έναν μήνα.

Ο Βέλγος αρνήθηκε οποιαδήποτε χρήση απαγορευμένης ουσίας, ενώ πολλοί αθλητές, ανάμεσά τους και ο Ιταλός Φελίτσε Τζιμόντι (νικητής του Giro μετά τον αποκλεισμό του Μερξ), τον επισκέφθηκαν στο ξενοδοχείο του για να του εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Ο Τοριάνι προσπάθησε να πείσει την Ιταλική Ομοσπονδία Ποδηλασίας να επιτρέψει στον Μερξ να συνεχίσει στον αγώνα, όμως στάθηκε αδύνατο. Δώδεκα μέρες αργότερα, η UCI αθώωσε τον Βέλγο κάνοντας λόγο για πιθανό λάθος των Ιταλών στην ανάλυση των δειγμάτων. Πολλοί τότε κατηγόρησαν την ιταλική ομοσπονδία για συνωμοσία εναντίον του Μερξ, έτσι ώστε να νικήσει ο Τζιμόντι.

TOUR 1969, ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

Μετά την περιπέτεια στο Giro, ο Μερξ αποφάσισε να τρέξει τον πρώτο γύρο Γαλλίας της καριέρας του. Μόλις στα 24 χρόνια του, είχε να αντιμετωπίσει τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, όπως τον Γάλλο Roger Pingeon (νικητή το 1967), τον Ολλανδό Jan Janssen (νικητή το 1968), τον Γάλλο Raymond Poulidor (τέσσερα βάθρα τα προηγούμενα χρόνια) και τον Ιταλό Felice Gimondi (νικητή το 1965). Ο Βέλγος κυριάρχησε από την αρχή μέχρι το τέλος, νίκησε πρώτα με την Faema το ομαδικό χρονόμετρο και στη συνέχεια ήρθε πρώτος σε έξι ετάπ, τρία εξ αυτών με βουνά και τρία ατομικά χρονόμετρα!

Όμως το απόλυτο ρεσιτάλ ήρθε στο 17ο ετάπ, όταν επιτέθηκε στους αντιπάλους του στην κορυφή του Tourmalet και έφυγε μόνος του μπροστά, 130 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, παίρνοντας τη νίκη με διαφορά οκτώ λεπτών από τους υπόλοιπους! Ο τελικός απολογισμός ήταν εξωπραγματικός. Ο Μερξ ήρθε πρώτος στη γενική, 18 λεπτά μπροστά από τον 2ο Pingeon και 22 λεπτά από τον 3ο Poulidor, ενώ κέρδισε τις βαθμολογίες των πόντων και των βουνών, τη σύνθετη βαθμολογία και ανακηρύχθηκε ο πιο επιθετικός αθλητής της διοργάνωσης! Φυσικά θα είχε κερδίσει και τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή αν υπήρχε (πρωτοεμφανίστηκε το 1975). Πρόκειται για έναν άθλο που ποτέ – πριν ή μετά – δεν μπόρεσε να πετύχει κανένας άλλος ποδηλάτης.

1970, ΤΟ ΠΡΩΤΟ DOUBLE GIRO-TOUR

Το 1970 ο Μερξ δεν ήθελε να επιστρέψει στο Giro μετά την αποβολή του έναν χρόνο νωρίτερα, παρόλα αυτά βρέθηκε στην εκκίνηση, πήρε τρία ετάπ και έφτασε εύκολα στην τελική νίκη, αφήνοντας δεύτερο τον Felice Gimondi στα 3 λεπτά και 14″. Στη συνέχεια έτρεξε στο Tour de France, με σημαντικότερους αντιπάλους τον Ισπανό Luis Ocaña, τους Γάλλους Bernard Thévenet και Raymond Poulidor και τον Ολλανδό Joop Zoetemelk. Δεν άφησε όμως κανένα περιθώριο στους διεκδικητές της κίτρινης φανέλας, αφού ήρθε πρώτος σε 8 ετάπ (ισοφαρίζοντας το προηγούμενο ρεκόρ με τις περισσότερες νίκες σε ετάπ σε έναν Γύρο Γαλλίας), κυριαρχώντας σε όλα τα τερέν: 4 νίκες σε ισάριθμα χρονόμετρα, μια νίκη σε επίπεδο ετάπ και τρεις σε ετάπ βουνών!

Ο Βέλγος ολοκλήρωσε το Tour με διαφορά 12 λεπτών και 41″ από τον δεύτερο Zoetemelk, ενώ εξασφάλισε την πρωτιά τόσο στη βαθμολογία των βουνών, όσο και στη σύνθετη βαθμολογία (χάνοντας τη φανέλα των πόντων για μόλις 5 βαθμούς). Με αυτή του την επιτυχία, ο Μερξ έγινε μόλις ο τρίτος ποδηλάτης στην ιστορία που πέτυχε το “double” μέσα στην ίδια σεζόν (Giro & Tour), μετά τους Fausto Coppi και Jacques Anquetil. Τα επόμενα χρόνια, το επανέλαβε δυο φορές ακόμη (1972 & 1974), για να γίνει ο μοναδικός αθλητής μέχρι σήμερα με τρία “double” στην κατοχή του, ενώ το 1973 κατέκτησε τόσο το Tour όσο και τη Vuelta.

ΕΞΑΓΡΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΣΣΑΛΙΑ!

Ο Γύρος Γαλλίας του 1971 αποδείχτηκε μια μεγάλη περιπέτεια για τον Μερξ, αφού στο πρώτο μισό του αγώνα υπέφερε από στομαχικά προβλήματα, κάτι που τον έκανε να χάσει περίπου δέκα λεπτά στη γενική από τον Ισπανό Luis Ocaña. Στη διάρκεια του 12ου – επίπεδου – ετάπ, συνολικού μήκους 256 χιλιομέτρων, ο Βέλγος, θέλοντας να μειώσει τη διαφορά του από τον Οκάνια, εξαπέλυσε μια φοβερή επίθεση ήδη από το 5ο χιλιόμετρο, παίρνοντας μαζί του άλλους 8 αθλητές. Για 246 ολόκληρα χλμ οδήγησε σχεδόν μόνος του το γκρουπάκι των αποσπασμένων, παίρνοντας ελάχιστες αλλαγές από τους υπόλοιπους.

Αποτέλεσμα της φοβερής του προσπάθειας, ήταν να φτάσει στον τερματισμό στη Μασσαλία 30 λεπτά πριν τον προβλεπόμενο από τους διοργανωτές χρόνο. Ελάχιστοι φίλαθλοι βρίσκονταν εκεί για να χειροκροτήσουν τους πρώτους αθλητές, ενώ όταν άρχισε να συγκεντρώνεται το πλήθος, ο Μερξ είχε ήδη κάνει μπάνιο και είχε αλλάξει. Αυτό εξαγρίωσε τον δήμαρχο της Μασσαλίας, Gaston Defferre, που έφτασε στον τερματισμό αφού είχαν ολοκληρωθεί οι απονομές και ορκίστηκε δημόσια ότι ο Γύρος Γαλλίας δεν θα ξαναπερνούσε από την πόλη του, όσο ο ίδιος θα ήταν ζωντανός. Πράγματι, το Tour δεν επέστρεψε στη Μασσαλία παρά μόνο το 1989, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του δημάρχου!

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ OCAÑA 

Παραλείψαμε να αναφέρουμε ότι στο τέλος του 1970, η Faema διαλύθηκε και ο Μερξ αναζήτησε στέγη σε μια άλλη ιταλική ομάδα, την Molteni. Όπως ήδη γράψαμε στην προηγούμενη ενότητα, στο Tour του 1971, ο Βέλγος τα είχε βρει “μπαστούνια” απέναντι στον Οκάνια. Στο ετάπ της Μασσαλίας κέρδισε δυο λεπτά στη γενική, αλλά και πάλι συνέχιζε να βρίσκεται πίσω από τον Ισπανό περίπου επτάμισι λεπτά. Δυο μέρες μετά, στα Πυρηναία, ο Μερξ επιτέθηκε στην κατηφόρα του Col de Menté, αλλά σε μια αριστερή στροφή έχασε τον έλεγχο του ποδηλάτου και έπεσε. Ο Οκάνια που βρισκόταν ακριβώς πίσω του, έπεσε και αυτός.

Ο Βέλγος σηκώθηκε αμέσως και συνέχισε, όμως ο Ισπανός παρέμεινε στο οδόστρωμα, αφού δυσκολευόταν να βγάλει τα παπούτσια του από τα σχαράκια των πεταλιών και συγκρούστηκε με τον Joop Zoetemelk που ακολουθούσε. Ο Οκάνια μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε κοντινό νοσοκομείο, εγκαταλείποντας τον αγώνα. Την επόμενη μέρα, ο Μερξ αρνήθηκε να φορέσει την κίτρινη φανέλα στον αγώνα, από σεβασμό στον άτυχο αντίπαλό του. Τελικά κέρδισε το τρίτο συνεχόμενο Tour (ισοφαρίζοντας την επίδοση των Louison Bobet και Jacques Anquetil), δέκα λεπτά μπροστά από τον Zoetemelk, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη φανέλα των πόντων και τη σύνθετη βαθμολογία.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ “ΜΝΗΜΕΙΑ”

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1971, ο Μερξ πήρε την εκκίνηση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Μεντρίζιο της Ελβετίας, σε μια απόσταση 269 χιλιομέτρων. Ο Βέλγος επιτέθηκε μαζί με τον Ιταλό Felice Gimondi, τον οποίο νίκησε στο σπριντ, για να φτάσει στον δεύτερο παγκόσμιο τίτλο του. Έναν μήνα αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου, βρέθηκε στην Ιταλία για να διεκδικήσει το μοναδικό “μνημείο” που του αντιστεκόταν μέχρι τότε, τον Γύρο της Λομβαρδίας. Ο Μερξ είχε τρέξει στο παρελθόν τέσσερις φορές την Λομβαρδία, χωρίς όμως να καταφέρει να την κερδίσει (2ος το 1966 και 3ος το 1968).

Μετά από αμέτρητες προσπάθειες αθλητών να βγουν στην επίθεση και να παραμείνουν αποσπασμένοι, ένα γκρουπ από περίπου είκοσι αθλητές, ανάμεσά τους και ο Μερξ, ξεχώρισε από το πελοτόν. Ο Βέλγος εξαπέλυσε την επίθεσή του περίπου 48 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, μεγαλώνοντας συνέχεια τη διαφορά του από τους διώκτες του, οι οποίοι κάποια στιγμή εγκατέλειψαν την προσπάθεια, με αποτέλεσμα ο “κανίβαλος” να τερματίσει στο Κόμο τριάμισι λεπτά μπροστά από τους υπόλοιπους. Ήταν το 10ο συνολικό του “μνημείο” και βέβαια, έγινε ο δεύτερος ποδηλάτης στην ιστορία (μετά τον Rik Van Looy) με νίκες και στους πέντε σημαντικότερους μονοήμερους αγώνες (ακολούθησε λίγα χρόνια μετά και ο Roger de Vlaeminck).

“Ο ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ”

Το 1972, ο Μερξ συνέχισε την απόλυτη κυριαρχία του στους μεγάλους γύρους, πετυχαίνοντας ένα ακόμα “double”, με θριάμβους τόσο στο Giro, όσο και στο Tour. Στον Γύρο Ιταλίας, ο Βέλγος, εκτός από τη ροζ φανέλα, πήρε τέσσερα ετάπ και τη σύνθετη βαθμολογία, αφήνοντας δεύτερο στη γενική τον Ισπανό José Manuel Fuente (τον περίφημο El Tarangu) στα πεντέμισι λεπτά. Στον Γύρο Γαλλίας, εκτός από την κίτρινη φανέλα, πήρε έξι ετάπ, τη φανέλα των πόντων και τη σύνθετη βαθμολογία, αφήνοντας πίσω του στη γενική τους Felice Gimondi (+10’41”) και Raymond Poulidor (+11’34”). Όμως ο μεγάλος στόχος του εκείνη τη χρονιά ήταν κάτι που ονειρευόταν να πετύχει από το ξεκίνημα της καριέρας του, το ρεκόρ της ώρας, που τότε ανήκε στον Δανό Ole Ritter (1968, Πόλη του Μεξικού) με επίδοση 48.653 μέτρα.

Στις 25 Οκτωβρίου του 1972, ο Μερξ βρέθηκε στο ολυμπιακό ποδηλατοδρόμιο “Agustin Melgar” της Πόλης του Μεξικού, όπου ξεκίνησε την προσπάθειά του, διανύοντας μετά από μια ώρα 49.431 μέτρα και βελτιώνοντας τελικά το ρεκόρ κατά 778 μέτρα. Χρειάστηκε να τον μεταφέρουν στα χέρια, αφού ήταν τελείως εξαντλημένος, λέγοντας στους δημοσιογράφους ότι αυτός ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας της ζωής του και πως δεν θα επιχειρούσε ποτέ ξανά κάτι ανάλογο. Το ρεκόρ του έσπασε μετά από 12 χρόνια από τον Ιταλό Francesco Moser (51.151 μ.), ενώ το ποδήλατο που είχε κατασκευάσει ο Ernesto Colnago για τον Μερξ ειδικά για το ρεκόρ της ώρας, εκτίθεται σήμερα στον σταθμό του μετρό “Eddy Merckx” στις Βρυξέλλες.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ “ΦΟΥΛ” ΤΩΝ ΓΥΡΩΝ

Μετά την κατάκτηση του τέταρτου συνεχόμενου Γύρου Γαλλίας το 1972 (ρεκόρ και αυτό για την εποχή του που κατέρριψε το 1995 ο Μιγκέλ Ιντουράιν με τα δικά του 5 σερί Tour), οι διοργανωτές του αγώνα παρακάλεσαν τον Μερξ να μην πάρει μέρος το 1973, για να κατευνάσουν τους Γάλλους φιλάθλους που είχαν εξαγριωθεί από την απόλυτη κυριαρχία του Βέλγου στον “δικό τους” αγώνα. Ο Μερξ δέχτηκε και αποφάσισε να τρέξει Vuelta (τότε ήταν ο πρώτος ημερολογιακά μεγάλος γύρος) και Giro. Στον μοναδικό Γύρο Ισπανίας στον οποίο πήρε μέρος ο Βέλγος στην καριέρα του, δεν άφησε κανένα περιθώριο στους αντιπάλους του.

Mε έξι κερδισμένα ετάπ, πρώτευσε στη γενική (+3’46” από τον 2ο Ocaña & +4’16” από τον 3ο Thévenet), στη βαθμολογία των πόντων και στη σύνθετη βαθμολογία. Με αυτή του τη νίκη, ο Μερξ έγινε ο τρίτος ποδηλάτης στην ιστορία (μετά τους Anquetil και Gimondi) που θριάμβευσε και στους τρεις μεγάλους γύρους. Μόλις 4 μέρες μετά το τέλος της Vuelta, ταξίδεψε στο Βέλγιο, από όπου εκκίνησε ο Γύρος Ιταλίας. Φόρεσε τη ροζ φανέλα από την πρώτη μέρα και την κράτησε μέχρι και την τελευταία, στην Τεργέστη, κάτι που στο παρελθόν είχαν πετύχει μόνο οι Costante Girardengo (1919) και Alfredo Binda (1927). Σε εκείνο το Giro, ο Μερξ κέρδισε 6 ετάπ, ενώ πρώτευσε στη βαθμολογία των πόντων και τη σύνθετη βαθμολογία.

1974, ΤΟ ΠΡΩΤΟ “TRIPLE CROWN” ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Την επόμενη χρονιά, ο Μερξ επέστρεψε στο Giro για να υπερασπιστεί τη ροζ φανέλα του. Στα πρώτα ετάπ έχασε αρκετό χρόνο από τον Ισπανό José Manuel Fuente, επηρεασμένος από μια πνευμονία που τον είχε ταλαιπωρήσει τις προηγούμενες εβδομάδες. Από τα μισά του αγώνα και μετά, ξεκίνησε την αντεπίθεσή του, πήρε την πρωτοπορία, αλλά οι επιθέσεις των αντιπάλων του ήταν συνεχείς σε όλα τα τερέν. Τελικά κράτησε την πρώτη θέση στη γενική (συν δυο νίκες σε ετάπ) με μόλις 12″ διαφορά από τον 2ο Gianbattista Baronchelli και 33″ από τον 3ο Felice Gimondi, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των 5 νικών των Alfredo Binda και Fausto Coppi.

Σειρά είχε το Tour, εκεί όπου ο Μερξ παρουσιάστηκε και πάλι κυριαρχικός, κέρδισε 8 ετάπ και ξαναφόρεσε στο Παρίσι την κίτρινη φανέλα, για πέμπτη φορά στην καριέρα του, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των πέντε Γύρων Γαλλίας του Jacques Anquetil. Ήταν ο 11ος μεγάλος γύρος της καριέρας του (απόλυτο ρεκόρ μέχρι σήμερα) και ο τελευταίος που θα κέρδιζε. Όμως απέμενε ένα ακόμα μεγάλο ραντεβού στη σεζόν, το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Μόντρεαλ του Καναδά (263 χλμ). Μετά από πολυάριθμες επιθέσεις και διάφορα γκρουπ που αποσπάστηκαν, ο Μερξ ξέφυγε μαζί με τον Poulidor στα τελευταία 7 χιλιόμετρα και νίκησε τον Γάλλο στο σπριντ, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των τριών παγκόσμιων τίτλων που μοιράζονταν μέχρι τότε οι Alfredo Binda και Rik Van Steenbergen. Όμως το σημαντικότερο ήταν ότι πέτυχε το πρώτο “triple crown” της ιστορίας, δηλαδή Giro, Tour και παγκόσμιο πρωτάθλημα στην ίδια σεζόν.

Η ΓΡΟΘΙΑ ΤΟΥ NELLO BRETON

Το 1975, ο Μερξ αποφάσισε να μην τρέξει το Giro, αλλά μόνο το Tour, το οποίο εκείνη τη χρονιά θα ξεκινούσε για πρώτη φορά στην ιστορία του από το Βέλγιο. Αφού κέρδισε τα δυο πρώτα μεγάλα ατομικά χρονόμετρα, βρέθηκε στην πρώτη θέση της γενικής, κυνηγώντας το απόλυτο ρεκόρ των έξι νικών στον Γύρο Γαλλίας. Απέναντί του είχε πολλούς σημαντικούς αντιπάλους, όπως ο Bernard Thévenet, ο Lucien Van Impe και ο Joop Zoetemelk. Στο 14ο ετάπ, με τερματισμό στο εμβληματικό Puy de Dôme, λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν την κορυφή, ο Μερξ ετοιμάστηκε να σπριντάρει για να πάρει τη νίκη από τους Thévenet και Van Impe που ήταν μαζί του.

Όμως εκείνη τη στιγμή, ένας Γάλλος θεατής, ο Nello Breton, εξοργισμένος με τον Μερξ που απειλούσε το ρεκόρ του Jacques Anquetil, βγήκε στον δρόμο και έριξε μια πολύ δυνατή γροθιά στα πλευρά του Βέλγου. Χρειάστηκε αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να ξαναβρεί την αναπνοή του και μόλις πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, έγειρε πάνω στο ποδήλατό του κάνοντας εμετό. Το χτύπημα του άφησε έναν μεγάλο μώλωπα που εξελίχθηκε σε φλεγμονή του ήπατος. Οι γιατροί του έδωσαν αντιπηκτικά φάρμακα, όμως ο Βέλγος δεν μπόρεσε να κοιμηθεί καθόλου από τους πόνους στη διάρκεια της δεύτερης μέρας ξεκούρασης.

Το επόμενο ετάπ (15ο) είχε πέντε σπριντ ανάβασης και ανηφορικό τερματισμό. Στην τρίτη ανηφόρα, ο Μερξ άρχισε να πονάει ξανά και ένας συναθλητής του, του έδωσε ένα παυσίπονο χάπι. Παρόλα αυτά, επιτέθηκε στην κατηφόρα και ξέφυγε από όλους τους υπόλοιπους, όμως στην τελευταία ανηφόρα, στο Pra Loup, έμεινε τελείως από δυνάμεις, ο Thévenet τον έφτασε, τον προσπέρασε και πήρε τη νίκη μαζί με την κίτρινη φανέλα. Δυο μέρες μετά, ο Μερξ είχε μια πτώση που του στοίχισε ένα κάταγμα στο ζυγωματικό. Ο Βέλγος δεν μπορούσε πλέον ούτε να φάει, ο γιατρός της ομάδας του συνέστησε να εγκαταλείψει, όμως εκείνος αρνήθηκε, θέλοντας να ολοκληρώσει τον αγώνα, ώστε να πάρει το χρηματικό έπαθλο της δεύτερης θέσης και να το μοιράσει στους συναθλητές του. Ήταν το τελευταίο βάθρο της καριέρας του σε μεγάλο γύρο.

ΤΑ 19 “ΜΝΗΜΕΙΑ” ΤΟΥ ΜΕΡΞ

Το 1976 ο Μερξ έτρεξε το Giro, όπου τερμάτισε μόλις 8ος στη γενική και για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν κέρδισε κανένα ετάπ (είχε τουλάχιστον δυο νίκες σε όλους τους προηγούμενους 14 μεγάλους γύρους που είχε εκκινήσει). Αποφάσισε να μην πάρει μέρος στον Γύρο Γαλλίας, όμως εκείνη τη χρονιά είχε την τελευταία μεγάλη του επιτυχία. Ήταν το έβδομο Μιλάνο-Σαν Ρέμο, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης. Ο Βέλγος έφτασε έτσι τον απίστευτο αριθμό των 19 νικών σε αγώνες “μνημεία”, όντας ο ένας εκ των μόλις τριών αθλητών που θριάμβευσαν και στα πέντε “monuments” της ποδηλασίας (οι άλλοι δυο, οι επίσης Βέλγοι, Rik Van Looy και Roger de Vlaeminck).

Συνοψίζοντας, ο Μερξ κέρδισε επτά φορές το Μιλάνο-Σαν Ρέμο (ρεκόρ όπως ήδη αναφέραμε), δυο φορές τον Γύρο της Φλάνδρας, τρεις φορές το Παρί-Ρουμπέ, πέντε φορές το Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ (ρεκόρ) και δυο φορές τον Γύρο της Λομβαρδίας. Ο Βέλγος έχει προφανώς τα περισσότερα “μνημεία” από κάθε άλλον στην ιστορία, είναι ο μόνος που έχει κερδίσει και τα πέντε από τουλάχιστον δυο φορές το καθένα και είναι επίσης ο μόνος που έχει κερδίσει τρία “μνημεία” σε μια σεζόν, κάτι που το πέτυχε τέσσερις φορές στην καριέρα του (1969, 1971, 1972 & 1975)!

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ

Στο τέλος του 1976 η Molteni απέσυρε τη χορηγία της και ανέλαβε στη θέση της η Fiat France. Ο Μερξ, ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς και ασθένειες, δεν έτρεξε το Giro, θέλοντας να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην προσπάθειά του να κατακτήσει ένα έκτο Tour. Τις πρώτες δυο εβδομάδες κατάφερε να βρίσκεται συνεχώς στη δεύτερη θέση της γενικής, όμως από εκεί και μετά άρχισε να χάνει χρόνο, με αποτέλεσμα να πέσει στην έκτη θέση, στην οποία και ολοκλήρωσε τον τελευταίο του Γύρο Γαλλίας, 12 λεπτά και 38″ πίσω από τον Bernard Thévenet.

Τον Ιανουάριο του 1978, η πολυεθνική – με έδρα το Βέλγιο – C&A ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας νέας ομάδας, στην οποία θα αγωνιζόταν ο Μερξ. Το πλάνο ήταν να τρέξει για μια ακόμα φορά το Tour και να πάρει μέρος σε κάποιους μικρότερης σημασίας αγώνες. Όμως οι εμφανίσεις του όλη την άνοιξη του 1978 ήταν αποκαρδιωτικές, είτε με εγκαταλείψεις, είτε με χαμηλά πλασαρίσματα. Έτσι λοιπόν, και με τη σύμφωνη γνώμη των γιατρών που τον παρακολουθούσαν, αποφάσισε να βάλει τέλος στην αγωνιστική του καριέρα, κάτι που ανακοίνωσε στις 18 Μαΐου στη βελγική τηλεόραση.

Ο ΜΕΡΞ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ

Περίπου δυο χρόνια μετά την απόσυρσή του από την αγωνιστική δράση, ο Μερξ ίδρυσε την “Eddy Merckx Cycles”, τη δική του εταιρεία κατασκευής ποδηλάτων, με έδρα τις Βρυξέλλες. Παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε τα πρώτα χρόνια, η εταιρεία γνώρισε μεγάλη επιτυχία τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, με πολλές γνωστές ομάδες να χρησιμοποιούν τα ποδήλατά της. Ο Μερξ αποσύρθηκε το 2008 από τη θέση του CEO και πούλησε τις περισσότερες μετοχές του, όμως συνέχισε να τεστάρει όλα τα καινούργια μοντέλα. Σήμερα η εταιρεία προμηθεύει με τα ποδήλατά της πελάτες σε εικοσιπέντε χώρες.

Από το 1986 μέχρι και το 1996 υπήρξε ο εκλέκτορας της εθνικής ομάδας του Βελγίου για τα παγκόσμια πρωταθλήματα, ενώ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα διετέλεσε αγωνιστικός διευθυντής του Γύρου της Φλάνδρας. Σημαντικός ήταν ο ρόλος του το 2002 στη διοργάνωση του Γύρου του Κατάρ, ενώ βοήθησε και στην ανάληψη από το Κατάρ του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 2016. Σήμερα συνεχίζει να προωθεί τα ποδήλατα που φέρουν το όνομά του ως πρεσβευτής της εταιρείας, ενώ συχνά αρθρογραφεί σε διάφορα μέσα πάντα σχετικά με θέματα που αφορούν την ποδηλασία.

ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΜΗΛΙΑ

Τον Δεκέμβριο του 1967, ο Μερξ παντρεύτηκε την Claudine Acou, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, την Sabrina και τον Axel. Ο Axel ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του και έγινε επαγγελματίας ποδηλάτης από το 1994 μέχρι το 2007. Χωρίς ποτέ να καταφέρει να επαναλάβει τις διακρίσεις του Eddy, είχε ως μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του, το πρωτάθλημα Βελγίου στο αγώνισμα της αντοχής (2000), ένα ετάπ στο Giro d’Italia του 2000 και το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας στο αγώνισμα της αντοχής. Σήμερα ο Axel είναι ιδιοκτήτης και DS της UCI Continental ομάδας Hagens Berman Jayco.

Το 1996, ο βασιλιάς Αλβέρτος ΙΙ του Βελγίου, απένειμε στον Eddy Merckx τον τίτλο του βαρόνου, ενώ η ιταλική κυβέρνηση τον ονόμασε το 2012 “cavaliere” (ιππότη). Το 2011, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, απένειμε στον Βέλγο τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής. Το 1998 τον ευλόγησε δημόσια στις Βρυξέλλες ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο 2ος. Είναι γνωστό ότι ο Μερξ είναι λάτρης της ζωγραφικής, με ιδιαίτερη αδυναμία στο σουρεαλιστικό κίνημα. Αγαπημένοι του ζωγράφοι είναι ο Βέλγος René Magritte και ο Ισπανός Salvador Dalí.

ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΙΦΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΑ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΜΕΡΞ;

Νομίζω ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να απαριθμήσουμε εδώ όλα τα ρεκόρ που έχει στην κατοχή του ο Eddy Merckx. Είναι τόσα πολλά, που θα μπορούσαν να σταθούν από μόνα τους σε ένα ξεχωριστό κείμενο (δείτε τα εδώ). Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα καταρριφθούν κάποτε ή όχι. Όταν ο Μερξ σταμάτησε την αγωνιστική ποδηλασία, σχεδόν μισό αιώνα πριν, όλοι οι ειδικοί θεωρούσαν πως οι επιδόσεις του δεν θα ξεπεραστούν ποτέ και από κανέναν. Η πρώτη απάντηση ήρθε πέρυσι, όταν ο Mark Cavendish πέτυχε την 35η νίκη του σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας, αφήνοντας τον “κανίβαλο” στη δεύτερη θέση με 34.

Τι γίνεται όμως με όλα τα υπόλοιπα; Κινδυνεύουν για παράδειγμα οι 11 μεγάλοι γύροι ή τα 19 “μνημεία”; Απειλούνται από κάποιον οι 96 μέρες που φόρεσε την κίτρινη φανέλα στο Tour ή οι 78 που φόρεσε τη ροζ φανέλα στο Giro; Θα ξεπεράσει ποτέ κάποιος τις 64 συνολικά νίκες του και στους τρεις μεγάλους γύρους; Θα βελτιωθούν ποτέ οι συνολικά 525 νίκες του ή οι 54 που πέτυχε μόνο μέσα στο 1971; Για κάποια ρεκόρ θα μπορούσα να πω με σιγουριά πως δεν θα καταρριφθούν ποτέ, για κάποια άλλα πως υπάρχει η απειλή που ακούει στο όνομα Πογκάτσαρ ή γενικότερα, κάποιος άλλος, μελλοντικός “Πογκάτσαρ”.

Τα 5 Tour πάντα θα είναι ένα τεράστιο, αλλά και “εύθραυστο” ρεκόρ, απόδειξη ότι το έχουν πετύχει τέσσερις διαφορετικοί αθλητές στην ιστορία της ποδηλασίας. Όλοι τους προσπάθησαν το έκτο, χωρίς να το πετύχουν. Λογικά, κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Εκείνο όμως που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν θα γίνει ποτέ ξανά, θα είναι να βρεθεί ένας αθλητής που θα κερδίσει 5 Tour και 5 Giro. Όπως επίσης, κανείς δεν θα ξεπεράσει τις 54 νίκες μέσα σε μια σεζόν ή τις 525 συνολικά. Όσο για τις 64 νίκες σε ετάπ και στους τρεις μεγάλους γύρους, φαντάζει κι αυτό ακατόρθωτο, όμως απλησίαστες φάνταζαν και οι 34 νίκες του στο Tour.

Τα ρεκόρ είναι για να καταρρίπτονται, λέει ένα από τα πιο γνωστά δημοσιογραφικά κλισέ. Και κάθε φορά που θα βελτιώνεται στο μέλλον κάποια από τις εντυπωσιακές επιδόσεις του Μερξ, θα είναι η τρανή απόδειξη του πόσο μεγάλος υπήρξε. Χρειάστηκε να περιμένουμε ακριβώς 49 χρόνια για να δούμε να “πέφτει” μόλις το πρώτο από τα αμέτρητα ρεκόρ που πέτυχε στη διάρκεια της καριέρας του. Και ο ενθουσιασμός για το κατόρθωμα του Cavendish ήταν τεράστιος και παγκόσμιος. Αυτό νομίζω ότι αρκεί για να κατανοήσουμε το μέγεθος του Eddy Merckx και χωρίς δεύτερη σκέψη να τον κατατάξουμε στην κορυφή του “Ολύμπου” της επαγγελματικής ποδηλασίας. Γιατί ακόμα και στην περίπτωση που κάποια μέρα καταρριφθούν όλα τα ρεκόρ του, αυτό θα έχει γίνει από πολλούς διαφορετικούς αθλητές, ενώ εκείνος τα πέτυχε όλα μόνος του.

Κλείνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα, στο οποίο παραθέσαμε τόσο τα επιτεύγματά του όσο και τις αποτυχίες του, μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι η αφοσίωση, το ταλέντο και το πάθος του για το άθλημα, ήταν οι βασικοί “υπεύθυνοι” για το ότι το ταξίδι του Βέλγου έφτασε τόσο μακριά. Η περιπλάνηση του Έντι Μερξ στην ποδηλασία υπήρξε κάτι περισσότερο από άψογη και του αξίζουν όλα όσα κέρδισε, μαζί με την καθολική αναγνώριση ότι παραμένει ο κορυφαίος των κορυφαίων. Fijne verjaardag Eddy!

* Πηγές: eddymerckx.com, bicycling.com, marca.com, theindianface.com, cyclingnews.com, procyclingstats.com, bbc.com, wiki

* Βίντεο: Eddy Merckx, “La Course en Tête”, ντοκιμαντέρ για τον Έντι Μερξ.