“ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΗΛΕΙΑΣ” – Ο IñAKI ΕΓΙΝΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΕ ΤΟ “ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ”

Ο Iñaki Lamúa γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ισπανία. Ξαφνικά, αποφασίζει να εγκαταλείψει τα πάντα πίσω του για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα.

“Γιατί;” και “για ποιον λόγο;” θα αναρωτηθεί κανείς, και με το δίκιο του.

Ο Iñaki είναι εδώ για να δώσει απάντηση σε όλα τα ερωτήματα και τις απορίες.

Όπως λέει ο ίδιος, μιλώντας στο NEWS 24/7, από τότε που θυμάται τον εαυτό του είχε μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, για την κουλτούρα και τη γλώσσα.

Ο ίδιος επισκέφθηκε για πρώτη την Ελλάδα όταν ήταν ακόμη έφηβος. Συγκεκριμένα, επισκέφθηκε τον Πύργο Ηλείας.

Η περιοχή τον εντυπωσίασε και πλέον αποτελεί αγαπημένος του προορισμός. Μάλιστα, ο Iñaki απορεί για ποιον λόγο “όλοι λένε ότι ο Πύργος είναι χάλια”…

Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ο ίδιος έμαθε τη γλώσσα και άρχισε να ασχολείται με οτιδήποτε σχετίζεται με την Ελλάδα. Με το πέρασμα των χρόνων, άρχισε να δένεται όλο και πιο πολύ με την κουλτούρα και καθώς μεγάλωνε περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να έρθει μόνιμα στη χώρα.

Κι αυτή η στιγμή έφτασε. Ο Iñaki πριν από λίγες ημέρες άφησε την Ισπανία για να μετακομίσει στην Αθήνα.

Μιλώντας στο NEWS 24/7, ο ίδιος αναφέρεται στη απόφασή του να μεταναστεύει στην Ελλάδα.

Ο 27χρονος μιλά για όσα τον ενθουσιάζουν, αλλά και όσα του φαίνονται προβληματικά και του δυσκολεύουν τη ζωή.

Για παράδειγμα, ο Iñaki δηλώνει τρομοκρατημένος με τον τρόπο που οδηγούν οι Έλληνες, φοβισμένος από τα πεζοδρόμια και τις λακκούβες και σοκαρισμένος με τις υψηλές τιμές στα σούπερ μάρκετ.

Το πρώτο σοκ για τον Iñaki ήταν όταν είδε ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους. “Περπατώντας στην Αθήνα, πρέπει να κοιτάζεις συνέχεια κάτω, γιατί κινδυνεύεις να καταλήξεις μέσα σε λακκούβα”.

Αλλά το πραγματικό σοκ για τον ίδιο ήρθε όταν μπήκε για πρώτη φορά πριν λίγες ημέρες σε σούπερ μάρκετ. “Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει με την ακρίβεια. Οι τιμές είναι πάρα πολύ υψηλές σε όλα τα προϊόντα και κυρίως στα τρόφιμα”.

Τέλος, ο Iñaki μιλά για τις διαφορές και τις ομοιότητες που εντοπίζει ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ισπανία, τονίζοντας πως, ενώ οι δύο χώρες μοιάζουν αρκετά, “η Ελλάδα είναι πίσω” όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαίωμα και τις ελευθερίες.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βαρκελώνη. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί έκανα φίλους και έζησα τα πρώτα μου χρόνια. Στα 22 μου, πριν 5 χρόνια δηλαδή, μετακόμισα στη Μαδρίτη για να πιάσω εκεί δουλειά.

Όλοι στην οικογένειά μου είμαστε Ισπανοί και δεν έχουμε καμία σχέση με την Ελλάδα. Οι γονείς μου αγαπούσαν την Ελλάδα, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω.

Η αγάπη μου για την Ελλάδα ξεκίνησε όταν ήμουν πολύ μικρός, περίπου 3 ετών. Όπως μου έχει πει η μητέρα μου, στην τηλεόραση έπαιζε συρτάκι και εγώ ξαφνικά σηκώθηκα απ’ τον καναπέ και ξεκίνησα να χορεύω.

Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι ότι αγαπώ την ελληνική κουλτούρα. Ωστόσο, τότε κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη αυτή, ότι δηλαδή θα μάθω ελληνικά και θα έρθω να μείνω μόνιμα σε μια άγνωστη, ξένη για μένα χώρα.

Στην πραγματικότητα, όμως, όλα ξεκίνησαν όταν ήρθα στα 14 μου στον Πύργο Ηλείας. Αυτή ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα. Είχα πάει για ένα φεστιβάλ κινηματογράφου για παιδιά και νέους.

Μου άρεσε πολύ ο Πύργος, αν και όλοι λένε ότι είναι χάλια. Εγώ ξετρελάθηκα με τον Πύργο, με τους ανθρώπους και το φαγητό. Έκανα πολλούς φίλους εκεί, ήρθα κοντά με τους κατοίκους της περιοχής. Όλοι ήταν πολύ ευγενικοί, πολύ φιλόξενοι.

Όταν επέστρεψα στην Ισπανία, φεύγοντας από τον Πύργο, αποφάσισα πως θα πρέπει να μάθω ελληνικά.

Αγόρασα πολλά βιβλία, έμαθα το αλφάβητο, άρχισα να αναζητώ τρόπους για να μάθω τη γλώσσα όσο καλύτερα γίνεται. Επίσης, έψαξα να βρω καθηγητή ελληνικών, αλλά δεν τα κατάφερα, οπότε το πάλεψα μόνος μου.

Άρχισα, λοιπόν, να ακούω ελληνική μουσική, να παρακολουθώ ελληνικές ταινίες και εκπομπές στην τηλεόραση. Οι αγαπημένες μου εκπομπές είναι τα σόου που προσκαλούν καλλιτέχνες και τραγουδούν, χορεύουν, σαν το “Στην υγειά μας”. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην ισπανική τηλεόραση, είναι απίστευτο.

Από τότε, άρχισα να επισκέπτομαι κάθε χρόνο την Ελλάδα, να εξερευνώ κι άλλες πόλεις και φυσικά ξαναπήγα στον αγαπημένο μου Πύργο Ηλείας.

Σιγά-σιγά έκανα φίλους, ξεκίνησα να μαθαίνω περισσότερο την κουλτούρα και αποφάσισα πως θα πρέπει να κάνω το παν, ώστε να καταφέρω να έρθω στην Ελλάδα για να ζήσω μόνιμα.

Όταν το είπα στην οικογένειά μου, στην αρχή δεν το καταλάβαιναν, διότι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν γιατί έχω τέτοια αγάπη και τέτοια εμμονή με την Ελλάδα.

Μετά από τόσα χρόνια που μιλάω και ασχολούμαι με ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα, δεν εντυπωσιάστηκε κανείς όταν τους είπα πως θα φύγω από την Ισπανία. Άλλωστε, οι συγγενείς και οι φίλοι μου με άκουγαν εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια να του λέω συνεχώς ότι θα πάω μια μέρα να ζήσω στην Ελλάδα.

Ήρθα στην Ελλάδα πριν από τρεις εβδομάδες. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος. Προσωπικά νιώθω Έλληνας, παρόλο που δεν έχω καμία συγγενική σχέση με κάποιον Έλληνα, ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου. Η μουσική, το φαγητό, η διασκέδαση είναι τόσο οικεία για εμένα.

Δεν βλέπω τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις δύο κουλτούρες. Είμαστε πολύ φιλικοί και οι Ισπανοί και οι Έλληνες. Έτσι είναι και η Ιταλία. Είμαστε πολύ κοντά. Και οι Ισπανοί σε γενικές γραμμές έχουν πολύ θετική άποψη για τους Έλληνες.

Σίγουρα, οι άνθρωποι στην Ισπανία είναι πιο ανοιχτόμυαλοι σε σχέση με τους Έλληνες, αλλά και γενικότερα η κοινωνία της Ισπανίας είναι πιο ανοιχτή. Φαίνεται πάρα πολύ αυτό, το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή.

Για παράδειγμα, πραγματικά με σοκάρει που μαθαίνω ότι δεν επιτρέπεται σε ομόφυλα ζευγάρια να παντρευτούν και να αποκτήσουν παιδιά. Νόμιζα ότι είναι νόμιμο, γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ελλάδα σε θέματα ισότητας είναι πολύ πίσω σε σχέση με την Ισπανία.

Στην Ισπανία ο γάμος και η τεκνοθεσία για όλους επιτρέπεται από το 2005. Μου φαίνεται πολύ περίεργο που ο κόσμος το έτος 2024 συζητά για τέτοια θέματα, γιατί στην Ισπανία κανείς δεν μιλά για αυτά τα ζητήματα. Θεωρούνται τελείως αυτονόητα και φυσιολογικά.

Μου το λένε και οι Έλληνες φίλοι μου αυτό, όταν έρχονται στην Ισπανία. Πόσο πιο ελεύθεροι νιώθουν, σε σχέση με την Ελλάδα.

Ειδικά η Μαδρίτη είναι πολύ ανοιχτή κοινωνία. Κανείς δεν σχολιάζει κανέναν για το πώς είναι, τι φορά, ποιον αγκαλιάζει στον δρόμο, ποιον αγαπά..

Τα queer άτομα και οι γυναίκες κυκλοφορούν πιο ελεύθερα στην Ισπανία, υπάρχουν λιγότερα ταμπού και διακρίσεις.

Αν θα έπρεπε να μιλήσω για τα αρνητικά από την μέχρι τώρα εμπειρία μου στην Αθήνα, θα μιλούσα σίγουρα για τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Πρέπει να κοιτάζεις συνέχεια κάτω για να μην πέσεις. Έχω πέσει πάρα πολλές φορές μέσα σε τρύπες.

Είναι πολύ εύκολο να πέσεις, να σκοντάψεις, να σπάσεις τα πόδια σου, με τόσες λακκούβες που υπάρχουν στην Αθήνα.

Επιπλέον, είναι πολύ περίεργο που πετάγονται δέντρα από παντού και δεν μπορούν να περπατήσουν οι άνθρωποι, ειδικά όσοι έχουν κινητικά προβλήματα. Και δεν υπάρχει γενικά προσβασιμότητα σε άτομα που κινούνται με αμαξίδια. Είναι πολύ δυσάρεστο και στενάχωρο αυτό.

Είναι πολύ τρομακτικό το πώς οδηγούν οι άνθρωποι στην Αθήνα.

Έχω δίπλωμα αυτοκινήτου, αλλά φοβάμαι πάρα πολύ να οδηγήσω στους δρόμους της Αθήνας. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα οδηγούν πάρα πολύ γρήγορα, περνάνε τα φανάρια με κόκκινο, οι περισσότεροι δεν σέβονται τους οδηγικούς κανόνες. Είναι σοκαριστικό να το βλέπεις.

Επίσης, μου φαίνεται πολύ περίεργο που οι Έλληνες δεν φορούν ζώνη και κράνος. Λίγος σεβασμός για τη ζωή δεν υπάρχει; Σώζουν ζωές το κράνος και η ζώνη, το μαθαίνουμε από το σχολείο αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση να δεις κάποιον στην Ισπανία να οδηγεί χωρίς ζώνη.

Ερχόμενος στην Ελλάδα, ένα από τα μεγαλύτερα σοκ για μένα ήταν όταν πήγα για πρώτη φορά στο σούπερ μάρκετ. Δεν υπάρχει αυτό που συμβαίνει με την ακρίβεια. Οι τιμές είναι πάρα πολύ υψηλές σε όλα τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ και κυρίως στα τρόφιμα.

Και είναι εντελώς παράλογο όλο αυτό, όταν οι μισθοί είναι εκεί που είναι. Καμία σχέση με την Ισπανία οι τιμές σούπερ μάρκετ, εδώ πρέπει να δώσεις τον μισό μισθό σου για να ζήσεις. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις τιμές…

Και τα ενοίκια, όμως, είναι πολύ υψηλά στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, τα ενοίκια είναι πάνω-κάτω όπως και στην Ισπανία, αλλά εκεί τουλάχιστον οι μισθοί είναι πολύ πιο υψηλοί.

Είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο που ζει και εργάζεται εδώ να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Πραγματικά απορώ πώς τα βγάζουν πέρα οι άνθρωποι με αυτούς τους μισθούς, σε συνδυασμό με τέτοια ακρίβεια…

Έχω τρεις εβδομάδες στην Ελλάδα και παρά τα αρνητικά που ανέφερα, σε γενικές γραμμές περνάω καλά και μπορώ να πω πως ήδη σκέφτομαι ότι θέλω να μείνω εδώ μόνιμα.

Παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στην κοινωνία, προσωπικά αισθάνομαι αυτή τη χώρα ως χώρα μου και πιστεύω ότι, καθώς περνά ο καιρός, θα νιώθω ακόμα καλύτερα.

Ευτυχώς, έχω πολύ καλούς φίλους, που με βοηθούν και με στηρίζουν σε όλα, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα, γιατί είναι δύσκολη κάθε νέα αρχή και ειδικά η προσαρμογή σε μια νέα χώρα.

Θέλω να μάθω ακόμη καλύτερα τη γλώσσα, να γυρίσω όλη την Ελλάδα από πάνω ως κάτω, και σίγουρα περιμένω να έρθει το καλοκαίρι, για να επισκεφθώ όλα τα νησιά!