ΤΟ ΚΑΣΤ ΤΟΥ ASTEROID CITY ΕΞΗΓΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ NEWS 24/7 ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Ο ΘΙΑΣΟΣ ΤΟΥ ΓΟΥΕΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ

«Είμαστε σαν μια κομπανία», λεει ο Μπράιαν Κράνστον, προσπαθώντας να περιγράψει το πώς το να δουλεύεις με τον Γουές Άντερσον, διαφέρει από το να βρίσκεσαι σε οποιαδήποτε άλλο μοντέρνα παραγωγή του Χόλιγουντ.

Το κάνουν πια λιγοστοί, όπως ο Πίτερ Τζάκσον ή ο Τζέιμς Κάμερον, αλλά κανείς στο μη-μπλοκμπάστερ επίπεδο που λειτουργεί ο Γουές Άντερσον. Δηλαδή, να μαζέψει καστ και συνεργείο και να δημιουργήσουν μαζί μια μικρή κοινότητα. Να ζουν εκεί, να δουλεύουν, να βλέπουνε μαζί ταινίες, να τρώνε– να αναπτύσσουν έτσι «μια κοινή γλώσσα», όπως εξηγεί ο Τζέφρι Ράιτ.

Για το Asteroid City, τη νέα του ταινία που έρχεται όπως πάντα γεμάτη πρώτης γραμμής χολιγουντιανούς σταρ (κι η οποία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer μετά από την παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Καννών), ο Γουές Άντερσον έχτισε ένα ολόκληρο σετ σε μια πεδιάδα έξω από τη Μαδρίτη, στην Ισπανία. Όλα τα σκηνικά είναι εκεί, αληθινά, μια πόλη σε μικρογραφία. Και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, το καστ και το συνεργείο απλά ζούσε εκεί.

Όχι δηλαδή σε κάποια μεγάλη πόλη, όπου τελειώνοντας το γύρισμα τα μάζευαν και πήγαιναν σπίτι ή έβλεπαν τους φίλους τους ή έκαναν τις ζωές τους. Όχι– για το διάστημα των γυρισμάτων, το Asteroid City ήταν σχεδόν αληθινό, και οι άνθρωποι που δημιούργησαν το φιλμ (συνεργείο και καστ μαζί) ζούσαν παρέα, έβλεπαν ταινίες, διάβαζαν, έπαιζαν, συζητούσαν. Καμιά φορά κυκλοφορούσαν και εντός χαρακτήρα κιόλας, στο δρόμο για το σετ.

Η μοναδική εμπειρία της συνεργασίας με τον Γουές –αναμφίβολα έναν από τους πιο επιδραστικούς δημιουργούς του μοντέρνου αμερικάνικου σινεμά, με το πλέον χαρακτηριστικό στυλ ακόμα κι αν οι περισσότεροι το παρεξηγούν ή ερμηνεύουν αρκετά επιφανειακά– δεν είναι κάτι καινούριο για σχεδόν κανέναν από τους ηθοποιούς του Asteroid City. Ο Άντερσον θέλει να χτίζει έτσι την κομπανία ηθοποιών του, τον θίασό του. Οι περισσότεροι επιστρέφουν, ξανά και ξανά.

Μπροστά μας έχουμε τον Έιντριεν Μπρόντι (Πιανίστας, Darjeeling Limited), τον Μπράιαν Κράνστον (Breaking Bad) και τον Τζέφρι Ράιτ (Westworld). Όλοι τους εξαιρετικοί, βραβευμένοι ηθοποιοί, με σπουδαίες ερμηνείες σε αξέχαστους ρόλους– και για τους οποίους το να χάνονται σε μια φιλμική ταπετσαρία του Γουές Άντερσον ακούγεται κάτι σαν όνειρο, κι ας μην είναι πρωταγωνιστές, ας μην παίρνουν την ταινία πάνω τους όπως ξέρουμε (και ξέρουν) πως θα μπορούσαν.

Για τον Ράιτ και τον Κράνστον αυτή είναι η δεύτερη συνεργασία με τον Γουές, για τον Μπρόντι είναι αισίως η πέμπτη. Τι είναι αυτό που τους κάνει να επιστρέφουν;

Συναντήσαμε αποκλειστικά το καστ του Asteroid City στις Κάννες και μιλήσαμε μαζί τους για την εμπειρία. Μπράιαν Κράνστον, Έιντριεν Μπρόντι και Τζέφρι Ράιτ εξηγούν στο Magazine τι σημαίνει το να δημιουργείς μια φιλμική συλλογικότητα που δε μοιάζει με καμία άλλη.

Από ό,τι καταλαβαίνω ήσασταν μαζί εκεί για κάποιο διάστημα, σα να κάνατε καραντίνα μαζί.

Έιντριεν Μπρόντι: Ναι ήμασταν εκεί, όλοι μαζί.

Τζέφρι Ράιτ: Ήμασταν εκεί λίγο διαφορετικές στιγμές, οπότε σας έχασα εγώ. Σας είδα για μια μέρα ίσως;

Μπρόντι: Ναι, νομίζω εσάς δεν σας είδα καθόλου.

Μπράιαν Κράνστον: Αλλά μόλις τεσταριστήκαμε και μπήκαμε εκεί, δεν βγήκαμε από τη φούσκα μας. Ήμασταν μέσα στα τείχη του κάστρου. Ήταν μια κάποια απόδραση. Είχαμε τουρνουά τένις, είχαμε ομαδικές προβολές τις Κυριακές… ήταν λίγο σαν κατασκήνωση.

Ακόμα κι αν δεν ήσασταν εκεί όλοι ταυτόχρονα, πώς πιστέυετε ότι αυτή η διαδικασία επηρέασε το πώς μπήκατε στο στόρι και τους χαρακτήρες; Το ότι ήσασταν κάπως σαν παρέα όλοι μαζί.

Μπρόντι: Γενικά δημιουργείται μια αίσθηση κοινότητα με την ομάδα, κι αυτό πάει πέρα από μόνο τους ηθοποιούς. Είχαμε την σχεδιάστρια των κουστουμιών ας πούμε τη Μιλένα Κανονέρο, ή τον διευθυντή φωτογραφίας Μπομπ Γιόμαν. Ήμασταν όλοι τις πιο πολλές στιγμές.

Αυτό καταρχάς είναι πολύ σπάνιο, γιατί καθένας από εμάς έχει επαγγελματικές ευθύνες, είμαστε πολυάσχολοι, έχουμε προσωπικές ζωές… συνήθως μετά πάμε πάντα σπίτι και μελετάμε ή τρώμε κάτι γρήγορα ή έχουμε ένα δείπνο με τους παρτενέρ μας. Σπάνια υπάρχει αυτή η αίσθηση κοινότητας, κι αυτό χτίζει κάτι που είναι πολύ εμφανές στο φιλμ.

Δεν είναι κάτι που μεταφράζεται απαραίτητα με ευθύ τρόπο όπως αναφέρεις, αλλά νομίζω χτίζει μια αίσθηση εμπιστοσύνης και ευκολίας κι όλοι στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Έτσι θα έπρεπε να είναι!

Τα πάντα μοιάζουν πολύ ακριβή στο φιλμ, και φαίνεται πόσο δύσκολο είναι να πλάσεις έναν χαρακτήρα στην οθόνη ειδικά όταν είναι τόσο συγκεκριμένοι οι αισθητικοί όροι. Εσείς έχετε ο καθένας το στυλ και τη μέθοδό σας, πώς χτίσατε τους χαρακτήρες σας;

Ράιτ: Κάνοντάς το κάποιο καιρό τώρα πια αυτό το επάγγελμα, αυτό που πια εκτιμώ περισσότερο είναι η καλή συνεργασία, κι έχω γίνει πιο σοφός και πιο τυχερός όσο αφορά τους συνεργάτες που έχω μπορέσει να βρω. Η διαδικασία εμπλέκει τόσους συνεργάτες που συνεισφέρουν στο χτίσιμο ενός χαρακτήρα.

Για παράδειγμα Έιντριαν, ανέφερες τώρα τη Μιλένα, τα κουστούμια, ο σχεδιασμός που κάνει… με το που αρχίζει ένα ρούχο να ταιριάζει πάνω σου μπορείς να νιώσεις τον χαρακτήρα να χτίζεται. Μέσα από τα ρούχα! Κι η Μιλένα θα έλεγε συχνά κάτι του στυλ, «στον Γουές αυτό δεν αρέσει, αλλά αρέσει σε εμένα».

[γελάμε]

Μπρόντι: [με υπερβολική ιταλική προφορά] Veeeery chic-eh.

[γελάμε]

Ράιτ: Κι όσο συγκεκριμένος είναι ο Γουές άλλο τόσο είναι κι αυτή, και με απόλυτη πρόθεση πίσω από τα πάντα.

Οπότε ρούχα, παπούτσια, μαλλιά, χτίζουν τον χαρακτήρα. Όλα τα άλλα τα φτιάχνεις καθώς προχωράς. Έχεις αυτούς όλους τους ανθρώπους με τις υπέροχες τεχνικές, που είναι αφοσιωμένοι στο να σε βοηθήσουν να χτίσεις τον χαρακτήρα σου. Αυτό είναι το διασκεδαστικό, δεν το κάνεις μόνος σου. Κι ο Γουές νομίζω απολαμβάνει κι εκείνος τη διαδικασία κι ας μην έχει υπάρξει ηθοποιός.

Θυμάμαι, ντυνόμασταν στο ξενοδοχείο που μέναμε και λέγαμε, θα οδηγήσω έτσι μέχρι το πλατώ, είναι πέντε λεπτά απόσταση. Και ήμασταν εντός χαρακτήρα ήδη από το δρόμο για το σετ. Συναντούσαμε έτσι τους ανθρώπους στην πόλη, μιλάγαμε… παίρναμε έτσι το φήλινγκ.

Κράνστον: Οι τεχνικοί αυτοί by the way δεν είναι απλοί ακόλουθοι του Γουές. Έχουν ιδέες και περιμένεις κι αυτός από όλους να έρθουν προετοιμασμένοι και να παρουσιάσουν ιδέες για την κάθε σκηνή. Και σαν καλός σκηνοθέτης θα προτείνει προσαρμογές. Εμείς πρέπει να είμαστε αρκετά εύκαμπτοι, ώστε να πάρουμε την προτροπή και να προσαρμόσουμε αντίστοιχα την ερμηνεία.

Αυτό δεν αφορά τους ηθοποιούς, αλλά όλο το συνεργείο. Όλοι προσαρμόζουν, ένα μικρόφωνο, ένα φως, ένα μουστάκι, ένα prop. Όλα χτίζουν προς ένα αμάλγαμα προσπαθειών, σε ένα ενιαίο πράγμα. Κι αυτό το ένα πράγμα δεν είναι απόλυτα κατανοητό σε οποιονδήποτε έναν άνθρωπο– εκτός από τον ίδιο τον Γουές, που εκείνος μόνο ξέρει πώς να ενωθούν όλα μαζί.

Κάποια στιγμή θυμάμαι… μιλούσα στον Γουές και τον ρωτάω, πώς πάει το μοντάζ; Και μου λέει «ναι, ναι… αυτό εδώ νομίζω πως ίσως είναι περισσότερο ποίημα από ταινία».

Μπρόντι: Φοβερό αυτό.

Κράνστον: Συνθέτει τα πάντα χωρίς να έχει αυστηρή προσδοκία για το τι θα είναι στο τέλος, οπότε είναι ρευστός με αυτό, επιτρέπει στο υλικό να του μιλήσει για να δει πού θα πάει. Είναι σα να κυνηγάς να πιάσεις ένα ουράνιο τόξο. [κάνει ένα «Ω!» θαυμασμού κοιτάζοντας τον τοίχο πίσω μας] Ξέρεις, είναι εκεί, απλά εμφανίζεται από μόνο του όταν οι κατάλληλες συνθήκες είναι παρούσες!

Έχει ενδιαφέρον όλη αυτή η περιγραφή του πώς γυρίστηκε αυτό το φιλμ και το πόσο συγκεντρωμένα ήταν όλα. Αν μπορείτε να διαλέξετε, στο γύρισμα εσείς προτιμάτε ένα περιβάλλον τελείως κοντρολαρισμένο, τεχνητό, ή κάτι πολύ πιο ελεύθερο ή και ίσως χαοτικό;

Μπρόντι: Προσωπικά; Ενδιαφέρουσα ερώτηση, αλλά για μένα εξαρτάται από τον ρόλο, τον χαρακτήρα και πώς το περιβάλλον σχετίζεται με αυτό το ταξίδι. Βοηθά όταν είσαι σε ένα αληθινό μέρος φυσικά. Βοηθά όταν μπορείς να κάνεις κάτι όπου αυτές οι απρόβλεπτες συνθήκες βοηθούν. Και το έχω αυτό και με τον Γουές κιόλας! Έχουμε κάνει γύρισμα στην Ινδία σε κινούμενο τρένο. Κι αυτό ήταν γεμάτο απρόβλεπτα– μέχρι και να σταματήσουμε το γύρισμα έπρεπε μια μέρα επειδή μια αγελάδα είχε κάτσει στις ράγες.

Γυρίζοντας μέσα σε έναν ωκεανό ανθρωπότητας, υπάρχουν όλα τα απρόβλεπτα και μαγικά πράγματα. Είχαμε μια σεκάνς που τελικά δεν είναι μέσα στο φιλμ, που παίζω με τα παιδιά και επειδή το δραματικό ταξίδι του χαρακτήρα μου είναι ότι δεν έχει παιδί, αυτή η στιγμή έγινε κάτι το μαγικό για μένα. Το φως στα πρόσωπα των παιδιών ήταν κάτι απίστευτο, το θυμάμαι ακόμα. Γελάγανε, παίζανε, κι απλά αυτό κλείστηκε σε μια σκηνή, από το πουθενά.

Αυτές οι εμπειρίες για μένα είναι βαθύτατα όμορφες, μαγικές. Μου αρέσει να βιώνω τη χαρά του απρόβλεπτου.

Αλλά υπάρχει από την άλλη και κάτι πραγματικά ανταποδοτικό στην ακρίβεια και την τεχνική του γυρίσματος μέσα σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον. Ο Γουές αυτό κάνει. Ή ο Πίτερ Τζάκσον. Δουλεύουν με πολύ συγκεκριμένες ιδέες που τις έχουν σκεφτεί ολοκληρωτικά και τις έχουν φέρει στη ζωή, έχουν κατασκευαστεί, έχουν αναπτυχθεί.

Η δική σου ικανότητα έρχεται στο να βρεις αλήθειες και συναισθηματικό χώρο στο μέσο ενός… κενού! Πολλές φορές έτσι είναι. Είναι κομμάτι της αποστολής σου, και μέρος της χαράς κιόλας. Η απόλαυσης εμπεριέχεται στην αποστολή του να βρεις το συναίσθημα εκεί.

Εν ολίγοις γενικά μου αρέσει να ρίχνομαι γενικά στο άγνωστο. Και όταν δουλεύεις σε κάποια τοποθεσία, σε τραβά μακριά από τη σιγουριά σου και από το οτιδήποτε γνώριμο της δικής σου ζωής. Που είναι πολλές φορές δύσκολο να το κάνεις. Οπότε εδώ είχαμε και κοντρολαρισμένο περιβάλλον, αλλά και την πρόκληση του location.

Ράιτ: Το χάος για μένα σε ένα κινηματογραφικό σετ… δεν είναι ποτέ κουλ κάτι τέτοιο για μένα.

Μπρόντι: Δεν… Ναι, φυσικά.

Ράιτ: Ακόμα κι αν φιλμάρεις το χάος, πρέπει να έχεις μια τάξη μέσα στην διαδικασία σου. Αλλά αν η ίδια η διαδικασία είναι χαοτική, το αποτέλεσμα είναι μια γαμημένη κόλαση.

Μπρόντι: Με αυτό συμφωνώ. 100%. Αυτό είναι χάλια. Κι είναι κάτι που συμβαίνει συχνά.

Ράιτ: Μπορεί δηλαδή κάποιος να έχει ξεχάσει να ανοίξει την κάμερα, ε; Το χάος είναι κάτι το άχρηστο, δεν βοηθά, είναι μια σπατάλη χρόνου. Δεν το εκτιμώ πια. Ας πετύχουμε το πλάνο μας και μετά πάμε πίσω να αράξουμε όσο θέλουμε πίνοντας ένα ποτήρι κρασί, σωστά;

[γελάμε]

Κράνστον: Η εμπειρία του να κάνεις μια ταινία με τον Γουές ενισχύεται από το να είσαι σε location. Αν ερχόμασταν απλά στη Νέα Υόρκη, ή όπου ζούσαμε, κι απλά μετά πηγαίναμε όλοι μετά στο σπίτι και μετά πίσω στη δουλειά, και μετά σπίτι, δε θα ήταν ίδια εμπειρία.

Ράιτ: Ή το ίδιο φιλμ.

Κράνστον: Ή το ίδιο φιλμ! Υπάρχει μια συλλογική ενέργεια που μας καταλαμβάνει όταν κοινωνικοποιούμαστε και μετά δουλεύουμε μαζί. Είναι σπάνιο, ειδικά για μια μοντέρνα, μεγάλη παραγωγή– νιώθουμε σαν μια αληθινή κομπανία. Ένας θίασος.

Το Asteroid City του Γουές Άντερσον κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο 76ο φεστιβάλ Καννών.