Η ΛΙΜΝΗ ΤΣΙΒΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ

Τα βουνά κάτω από την ομορφιά τους κρύβουν πόνο και κρότο. Ανάμεσα στα έλατα, στις καστανιές, στα πλατάνια, στα ρυάκια και στις λίμνες του Χελμού στην Πελοπόννησο υπάρχουν αμέτρητες σκληρές ιστορίες. 

Στην αρχαιότητα η οροσειρά ονομαζόταν Αροάνια Όρη. Κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι το μεταγενέστερο όνομα “Χελμός” μπορεί να σημαίνει στ’ αρβανίτικα “δηλητηριώδες βουνό” από τα αρχαία Ύδατα της Στυγός που κατέληγαν στον Άδη που σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν δηλητηριασμένα. Εκεί, έκανε βουτιά και ο Αχιλλέας για να κερδίσει την αθανασία που σταματούσε στη φτέρνα του.

Στα νερά του Χελμού βούτηξαν και οι γυναίκες με τα παιδιά τους όταν οι Οθωμανοί θέλησαν να καταπνίξουν την επανάσταση που ξεκίνησε την 21η Μαρτίου του 1821 στα Καλάβρυτα. Πνίγηκαν ζωντανές και ζωντανά. Τα Καλάβρυτα που αποτελούν και έναν από τους μαρτυρικούς τόπους της Κατοχής με τις μαζικές εκτελέσεις που έγιναν από τους Γερμανούς στην περιοχή. 

Κι εσείς βουνά, κι εσείς κλαριά.

Όντας με τους ανέμους, με τους καιρούς μαλώνετε.

Με το βοριά πιανόστε.

Με τη δική μου την καρδιά βουνά μου να βογγάτε.

Με τη δική μου τη λαλιά κλαράκια μου να κλαίτε.

Όσο η πλάση στέκεται στο διάβα του χειμώνα.

Και στις βαριές κακοκαιριές.

Να ακούγονται της Γκόλφως οι κλάψες και το βογγητό.

Το απόσπασμα είναι από τη “Γκόλφω” του Σπυρίδωνα Περεσιάδη. Το βουνό είναι ο Χελμός και τα κλαράκια στα οποία απευθύνεται η Γκόλφω στον σπαρακτικό της μονόλογο για τον έρωτά της για τον Τάσο, βρίσκονται κοντά στο χωριό Μεσορρούγι που είναι και η γενέτειρα του συγγραφέα.

Η Γκόλφω τριγυρνούσε στο βουνό, με χαμένα τα λογικά της γιατί ήθελε να φύγει μακριά από το χωριό που της έδινε τον Κίτσο γι’ άντρα.

Μάλιστα, το βουκολικό δράμα ανέβηκε για πρώτη φορά από ερασιτεχνικό θίασο στην Ακράτα. 

Μέσα στον ερωτικό πόνο, τα νερά γεμάτα “δηλητήριο” και αίμα έρχεται και ο κρότος. Ήταν 24 Μαρτίου του 1913 όταν μια μεγάλη κατολίσθηση στην περιοχή φράζει την κοίτη του ποταμού Κράθι. Το χωριό Τσιβλός όπως και άλλα γύρω γύρω χάνονται σιγά σιγά κάτω από το νερό και τα χώματα. Μαρτυρίες μιλάνε για ελάχιστους νεκρούς αφού οι περισσότεροι κατέφυγαν προς τη θάλασσα.

Τη θέση τους παίρνει μια λίμνη, η Τσιβλού, που έχει ένα μετατραπεί σ’ ένα καταφύγιο ομορφιάς στην ορεινή Ελλάδα. 

Το βάθος της φτάνει τα 80 μέτρα, σε πολλά και πιο ρηχά σημεία οι κορμοί των δέντρων εξέχουν από την επιφάνεια και ακόμα στο βυθό υπάρχουν υπολείμματα από το χωριό.

Συνδυάζεται με διάφορες εκδρομές. Στην ορεινή και γραφική Ζαρούχλα με τα ρέματα και το περίφημο τζαζ μπαρ, στα ιστορικά Καλάβρυτα, στο Πλανητέρο με τα πλατάνια και τις πέστροφες, στην θαλασσινή Ακράτα. Απευθείας από την Αθήνα η απόσταση της είναι λίγο πάνω, λίγο κάτω από 2.30 ώρες. Γύρω από τη λίμνη υπάρχει καφέ, μια ταβέρνα και ένας ξενώνας με δωμάτια. 

Η λίμνη προσφέρεται για κανό για όσους αθλούνται αλλά και για ποιοτικό άραγμα. Δεν έχει αξιοποιηθεί (ευτυχώς!) ο γύρω χώρος με αποτέλεσμα να υπάρχουν μερικά σχεδιασμένα μονοπάτια ώστε να κάνετε την περίμετρο της λίμνης, ένα κιόσκι και κάτι ξεχαρβαλωμένα τραπέζια.

Αμάξι φτάνει ως τη λίμνη από έναν χωματόδρομο, αλλά καλύτερα για το τοπίο και την ψυχή σας να το αφήσετε στο δρόμο. 

Για φαγητό υπάρχει το Πέτρινο ακριβώς πάνω από τη λίμνη.

Γαστρονομικές εμπειρίες για κρέας και μαγειρευτά όμως αποτελούν οι Νηρηίδες στο χωριό Σόλος και ο Ντίνος στο Μεσορρούγι. Παϊδάκι στο πρώτο μαζί με όλα τα μαγειρευτά γύρω από τη γιγάντια σόμπα. Χοιρινά φιλετάκια στο δεύτερο (και τους λαχανοντολμάδες οπωσδήποτε).

Αξίζει η διαδρομή μέχρι τις δύο ταβέρνες. Μέσα από τα έλατα, ανάμεσα σε χωριά που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν πολλά ελληνικά γουέστερν και φύση μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου.