Ο ΤΙΕΡΙ ΑΝΡΙ ΕΔΩΣΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ

Μετά από 19 τίτλους σε μια τεράστια ποδοσφαιρική καριέρα, ο Τιερί Ανρί κέρδισε τον μεγαλύτερο τίτλο της ζωής του εν “αποστρατία”. Εννιά χρόνια μετά το τέλος της αθλητικής του πορείας και τρία χρόνια μετά το τέλος της θητείας του ως μάνατζερ στην Montreal Impact για “οικογενειακούς λόγους”, ο Ανρί αποφάσισε να μιλήσει για την ανθρώπινη πλευρά του, αυτή που έκρυβε εδώ και δεκαετίες πρώτα και κύρια από τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Ανρί προστίθεται στη μακρά λίστα ποδοσφαιριστών που προσφάτως έχουν μιλήσει ανοιχτά για ζητήματα ψυχικής υγείας που κατά καιρούς έχουν αντιμετωπίσει, σπάζοντας το στερεότυπο του υπερεπιτυχημένου σούπερ σταρ που ζει απλώς, το όνειρό του.

Μέσα στο 2023, οι Dele Alli και Richarlison ανοίχτηκαν για τις δικές τους μάχες, ο Tom Thorpe μίλησε για την πενταετή απουσία του από τα γήπεδα για λόγους ψυχικής υγείας, η Norwich City κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα βίντεο που έχουμε δει σχετικά με το να ζητήσει κανείς βοήθεια αντιμετωπίζοντας τα σκοτάδια μέσα του, το Ted Lasso έθεσε το ζήτημα στην pop κουλτούρα και γενικώς η κατάθλιψη, οι αγχώδεις διαταραχές, η πίεση του πρωταθλητισμού, μπήκαν στο κάδρο διαρρηγνύοντας σταδιακά ένα ακόμη ταμπού.

Ο Ανρί όμως δεν δίστασε, όχι να τσαλακωθεί, αλλά να πει όσα δεν έχουν τολμήσει άλλοι, κάνοντας αναδρομή στην παιδική του ηλικία και κοιτάζοντας στα μάτια το τοτέμ της πατρικής παρουσίας στη ζωή του. Σε ανάλογες ιστορίες του Χόλυγουντ το τέλος είναι happy, εδώ όμως βρήκε έναν σούπερ σταρ σε κατάσταση διαρκούς θλίψης, κλεισμένο σε ένα δωμάτιο μίλια μακριά από την οικογένειά του, την οποία και προσπαθεί να αντιμετωπίσει αντίθετα με το πώς αντιμετωπίστηκε ο ίδιος.

Πλέον ξέρουμε πως και οι άντρες κλαίνε, αλλά είναι αλλιώς να το λέει ένας ζωντανός θρύλος σε prime time. “Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 7-8 χρονών, οπότε ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι, αλλά ήταν παρών όταν πήγαινα σε προπονήσεις ή παιχνίδια, περνούσα χρόνο μαζί του, όμως ουσιαστικά μεγάλωσα με τη μητέρα μου. Ακόμα και όταν ήταν μαζί μας, δεν έβλεπα αυτή την αγάπη, τη στοργή, τις αγκαλιές. Όταν μεγάλωσα, δεν τα ήξερα αυτά. Έπρεπε να προσπαθήσω να είμαι δυνατός και να μην κλαίω. Είχα πρόβλημα ή τσακωνόμουν, γυρνούσα σπίτι και όταν με ρωτούσαν πώς πέρασε η μέρα θα έπρεπε να πω, καλά”.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

Μιλώντας για τον πατέρα του και τη σχέση τους που τον στιγμάτισε, ο Ανρί αναγνωρίζει την ευθύνη του, αλλά δεν του κρατάει κακία. “Ήξερα αν ο πατέρας μου ήταν χαρούμενος ή όχι, το ένιωθα. Μπορούσα να νιώσω αν ήταν χαρούμενος ή όχι, Είχε πολλές απαιτήσεις από εμένα. Όμως δεν μπορώ να θυμώσω με κάποιον που προσπάθησε να κάνει το καλύτερο με τα εργαλεία που είχε. Εγώ δεν έχω τα ίδια εργαλεία, έχω περισσότερα και τα παιδιά μου θα έχουν πολλά άλλα”, λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή “The Diary Of A CEO” και τον Steven Bartlett.

Για να συνεχίσει ενδεικτικά: “Σε όλη μου την καριέρα ήμουν σε κατάθλιψη. Για να το καταλάβει κανείς αυτό, πρέπει να γυρίσει πίσω, όταν ήταν νέος. Όταν ήμουν παιδί δεν έπαιρνα στοργή. Όταν ο πατέρας μου με αγκάλιασε για πρώτη φορά, το πρώτο πράγμα που είπε ήταν: “αυτό το μωρό θα γίνει ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής”. Με διαμόρφωσε, ήταν σκληρός. Στα 13 μου σκόραρα και τα έξι γκολ σε ένα ματς, αλλά πάντα είχε σημασία αυτό που δεν έκανα. Πάντα είχα τον φόβο και την πίεση να ευχαριστήσω τους άλλους με το ποδόσφαιρό μου και τα χρήματά μου”.

“Πάντα η ευτυχία μου περνούσε μέσα από τους άλλους. Ήταν δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου, πέρα από την οργή και τον θυμό”, λέει.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του θυμήθηκε το πώς αισθανόταν κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όταν και ήταν στο Μόντρεαλ. Όπως λέει, του έλειπαν τα παιδιά του, “αυτά που με έσωσαν, κυριολεκτικά”. Αναφέρεται στη νύχτα που ήταν να φύγει από το σπίτι του και να αποχαιρετίσει για ακόμη μια φορά την οικογένειά του για να πάει πίσω στον Καναδά. “Εκείνη τη νύχτα, αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου πως κάποιος βλέπει πραγματικά εμένα. Δηλαδή και παλαιότερα με έβλεπαν, όμως τώρα κάποιος έκλαιγε για αυτό που πραγματικά είμαι, όχι για την εικόνα του άνδρα που φοράει την κάπα του και είναι υπερήρωας. Είδα τη σύντροφό μου και τα παιδιά μου να κλαίνε επειδή φεύγω. Και κάπου εκεί νοιώθεις άνθρωπος. Εγώ έλεγα ψέματα για πολλά χρόνια, γιατί η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει, δεν έχει μάθει να ακούει τέτοια πράγματα”. Και τονίζει πως πλέον, ο μόνος στόχος του είναι να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στα παιδιά του, και να πάει βήμα – βήμα για τη συνέχεια, χωρίς τις ίδιες προσδοκίες με τις οποίες φόρτωνε τον εαυτό του από την εφηβεία.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του, ο Ανρί ποδοσφαιριστής αναπτύσσει μια άλλη σκληρή αλήθεια: “Ως αθλητής μπορείς να αποφεύγεις τα προβλήματά σου. Ως αθλητής ξέρεις τι να κάνεις. Όταν σταμάτησα, πέθανε αυτό το κομμάτι μου. Στην κοινωνία δεν μας έχουν μάθει να διαχειριζόμαστε τον θάνατο”. Και σημειώνει: “Το να βγαίνεις στον πραγματικό κόσμο είναι ένα σοκ, γιατί πολύ απλά δεν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος για τον πραγματικό κόσμο. Όταν βγάζεις την “κάπα” του ποδοσφαιριστή είσαι γυμνός. Τώρα βλέπουν την αδυναμία σου. Βλέπεις εσύ την αδυναμία σου, την αισθάνεσαι”.

“Τότε τα πράγματα γίνονται τρομακτικά γιατί δεν έχεις τις απαντήσεις. Το μυαλό μου άρχισε να υπεραναλύει και όταν υπεραναλύεις, συνήθως δρομολογείσαι στο χειρότερο σενάριο, δεν πας στα θετικά. Τείνεις να πέφτεις κι άλλο. Πάντα ήθελα να έχω την εξήγηση για όσα μου συμβαίνουν μέχρι που μια μέρα άρχισα να κλαίω χωρίς λόγο, έβλεπα μια ταινία που δεν ήταν απαραίτητα δυσάρεστη και έκλαιγα, κατάλαβα πως είχα μαζεμένη τεράστια πίεση μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια”.

Τέλος, ο Ανρί αναφέρεται σε κάτι που οι περισσότεροι έχουμε καλά κρυμμένο, ή κάνουμε πως δεν βλέπουμε για χρόνια. Την ισορροπία με τον “μικρό εαυτό”, που μας μιλάει από μέσα μας. “Είναι τρομακτικό. Θα σου πει όσα δεν θέλεις να ακούσεις και προσπαθείς να τα αποφύγεις για πάρα πολύ καιρό. Εμένα μου έλεγε “να είσαι ο εαυτός σου, σταμάτα να κρύβεσαι”, και πλέον το κάνω”.

Προφανώς και πολλοί σχολίασαν πως κάθε φορά που κάποιος διάσημος μιλάει για τα παραπάνω, όπως έχει κάνει άλλωστε με γενναιότητα και ο Kevin Love, αποδυναμώνεται το στίγμα. Έστω και λίγο. Ο Love έχει αφιερώσει τη ζωή του πλέον στο να “νορμαλοποιήσει” ή αν θέλετε να βάλει το δικό του λιθαράκι στο να “νορμαλοποιηθεί” η δημόσια συζήτηση γύρω από τη ψυχική υγεία. “Το να μιλάω ανοιχτά για τέτοια ζητήματα με βοήθησε να προχωρήσω μπροστά” έχει δηλώσει ο ίδιος.

“Το να κάνετε check in ο ένας στον άλλο, μπορεί να είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα”.

ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ KEVIN LOVE

Απαριθμώντας τρόπους για να αντέξει το άγχος και την πίεση, ο Kevin Love έχει δηλώσει στο CNBC:

-Για μένα το καλύτερο δώρο είναι η θεραπεία. Είναι το ασφαλές μέρος για εμένα, εκεί που μπορώ να είμαι εντελώς ο εαυτός μου, κάθε φορά σε κάθε συνεδρία.

-Επίσης νομίζω πως σημαντική είναι η ευγνωμοσύνη. Το να είσαι ευγνώμων δυναμώνει το πώς βλέπεις τα πράγματα. Με βοήθησε να καταλάβω τι είναι σημαντικό για εμένα. Συνήθως, αυτά τα πράγματα που είναι σημαντικά, δεν κοστίζουν τίποτα.

-Σκέφτομαι τη γιαγιά μου. Ήταν ένας απλός άνθρωπος, είχε ευγνωμοσύνη για τα καλά που ήρθαν στη ζωή της, ασχέτως με το πόσο μικρά ή μεγάλα ήταν. Προσπαθώ αυτό να το έχω συνέχεια στο μυαλό μου

-Συνηθίζω να μπλέκω την ευγνωμοσύνη με το να κρατάω σημειώσεις κάθε μέρα. Σαν ημερολόγιο. Νομίζω πως αυτή η διαδικασία ενισχύει την κατανόηση. Είναι ένας παιδικός τρόπος, αλλά έχει σημασία να καταγράφουμε τις ιστορίες μας, ό,τι κι αν είναι αυτές. Σαν ενήλικοι, νομίζω πως γινόμαστε υποκριτές. Το παιδί που ζει μέσα σου, συνηθίζει να λέει την αλήθεια σου και είναι ειλικρινές χωρίς περιστροφές.