Αθανασία Κανελλοπούλου: Επιτακτική ανάγκη να επανεκτιμήσουμε τη ζωή, να βρούμε τις αξίες του πνεύματος

Η χορογράφος της παράστασης "Exodus" μιλά στο News 24/7 για όσα χάνει ο άνθρωπος στην εποχή μας και για εκείνα, για τα οποία πρέπει να επαναστατήσει. Πού κρύβεται η "έξοδος" που ψάχνουμε και μπορεί να οδηγήσει ή έστω, να προσεγγίσει εκείνη τη στιγμή της προσωπικής ολοκλήρωσης.

NEWSROOM
03 Μαρτίου 2019 11:16

Έξι άνθρωποι επαναστατούν, αμφισβητώντας τις κυρίαρχες κοινωνικές δομές, σε μία προσπάθεια να ισορροπήσουν σε ένα αβέβαιο παρόν κι ενώ όλα γύρω τους καταρρέουν, καθώς αναζητούν μία στιγμή ολοκλήρωσης, μία “Έξοδο” που θα τους οδηγήσει στην πλήρη ηρεμία.

Η χορογράφος της ανατρεπτικής παράστασης “Exodus“, Αθανασία Κανελλοπούλου, μιλά στο News 24/7 για όσα ο άνθρωπος χάνει στη σύγχρονη εποχή, κατά την οποία ενισχύεται η αποξένωση ων ανθρώπων, με τις οθόνες να έχουν αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή και σύνδεση και με κύριο χαρακτηριστικό την τρομακτική έλλειψη επικοινωνίας και διαλόγου.

Ακόμη, μιλά για το επίπεδο του χορού στην Ελλάδα, το κατά πόσο έχει επηρεάσει η κρίση την καλλιτεχνική δημιουργία και αν τελικά, η Τέχνη μπορεί να γίνει ή είναι το “αντίδοτο”.

Διαβάστε τη συνέντευξη:

Τι πραγματεύεται το Exodus και τι θέλετε να εισπράξει το κοινό από αυτήν την παράσταση;

Το έργο Exodus πραγματεύεται την προσπάθεια μιας ομάδας ανθρώπων να ισορροπήσουν σε ένα αβέβαιο παρόν˙ πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν – ή όχι- να αντισταθούν, όταν όλα γύρω τους καταρρέουν, όταν βασικές αξίες χάνονται και υποβαθμίζονται. Με άλλα λόγια, πώς το ανθρώπινο σώμα αντιστέκεται ενάντια στον παραλογισμό της σύγχρονης ζωής. Ο καθένας από εμάς αναζητάει μια στιγμή ολοκλήρωσης, πραγμάτωσης, συμπόρευσης, μια ‘’Έξοδο’’, που θα τον οδηγήσει σε μια στιγμή πλήρους ηρεμίας και συμφιλίωσης. Αυτή την έξοδο αναζητάω εγώ προσωπικά και εύχομαι να τη μοιραστώ με το κοινό.

Το έργο μιλάει για την αντίσταση «ενάντια στην καταστροφή και το χάος». Εσείς σε ποια πράγματα θεωρείτε ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να αντισταθούν στην εποχή μας;

Οι κοινωνίες μας βιώνουν, ολοένα και πιο πολύ, τρομακτική έλλειψη επικοινωνίας και διαλόγου. Η ανθρωπότητα πέφτει σε μια παγκοσμιοποίηση, που αντί να συνενώσει και να φέρει κοντά τους πολιτισμούς, έχει επιβάλει πάνω τους ένα συγκεκριμένο μοντέλο, που ενισχύει την αποξενωμένη εργασία, τον άκρατο ανταγωνισμό, τη λατρεία του ‘’Εγώ’’. Ο άνθρωπος χάνει σταδιακά την αναγνώριση του κόσμου που τον περιβάλει, οι οθόνες έχουν αντικαταστήσει τη δυνατότητα συνάντησης και ανθρώπινης σύνδεσης, αφού ο εθισμός στην τεχνολογική εξέλιξη είναι εντονότερος από ποτέ. Νομίζω πως είναι επιτακτική ανάγκη να επανεκτιμήσουμε τη ζωή με άλλο τρόπο, να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε αλαζονικά, σαν να είμαστε τα μοναδικά έμβια όντα σε αυτόν τον πλανήτη, να προσπαθήσουμε να βρούμε τις αξίες του πνεύματος που θα μας ‘’σώσουν από αυτό τον σεισμό’’.

Έχετε εργαστεί χρόνια στο εξωτερικό. Πώς βρίσκετε το επίπεδο του χορού στη χώρα μας, τι θα θέλατε εσείς να αλλάξει;

Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολύ αξιόλογες προσπάθειες όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη περιφέρεια. Ωστόσο, σε σχέση με άλλες χώρες του εξωτερικού, υπάρχουν σημαντικές ανεπάρκειες και ελλείψεις. Ο χορός έχει μια δευτερεύουσα θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν ξέρω κατά πόσο υφίσταται ο χορός ως επάγγελμα, τη στιγμή που όλοι οι χορευτές είναι ‘’διασκορπισμένοι’’ και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε μία μόνο δουλειά, αλλά είναι αναγκασμένοι να αναλαμβάνουν πολλά διαφορετικά πρότζεκτς – και πολλά χωρίς αμοιβή- για να επιβιώσουν. Στο Βέλγιο ή στη Γερμανία, π.χ, που έχω ζήσει και εργαστεί πολλά χρόνια, οι χορευτές έχουν ξεχωριστό ταμείο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και πολύ καλό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα. Πέρα όμως από όλα αυτά τα ‘’εμπόδια’’ που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις ελλιπείς κρατικές υποδομές, η ίδια η κοινωνία πρέπει να αγκαλιάσει τον χορό και αυτό ξεκινάει πρωτίστως από τον χώρο της εκπαίδευσης. Θεωρώ επιτακτική ανάγκη την ίδρυση ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος, μιας «Στέγης Χορού» ή μιας Ανώτατης Ακαδημίας Χορού, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις.

Πόσο έχει επηρεάσει η κρίση την καλλιτεχνική δημιουργία στην Ελλάδα;

Η κρίση, οικονομική ή κοινωνική, με τον τρόπο που χρησιμοποιείται στις μέρες μας αποτελεί μία έννοια την οποία προσωπικά δεν συμμερίζομαι, καθώς συνιστά ένα κατασκεύασμα του δυτικού πολιτισμού που, αφενός υπονοεί ότι το επίπεδο ζωής των ανθρώπων σε αυτή τη γωνιά της γης έχει μια διαρκώς ανοδική πορεία και αφετέρου δεν μπορεί να ταιριάξει ή να ανταποκριθεί στα τεκταινόμενα του υπόλοιπου κόσμου. Φαινομενικά, μια «κρίση» δύναται να επηρεάσει κάθε καλλιτεχνική έκφανση σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Στην Ελλάδα, αρχικά, συνέβη το ίδιο, καθώς μεγάλες παραγωγές σταμάτησαν, χρήματα κόπηκαν και αναπόφευκτα άνθρωποι, σε αρκετές περιπτώσεις, βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο. Υπό αυτές τις συνθήκες, η τέχνη δεν είναι κάτι άλλο παρά μια μορφή αντίστασης απέναντι σε αυτό το γενικευμένο καθεστώς υποβάθμισης των ζωών μας, μια προσπάθεια διατήρησης βασικών αξιών, όπως ο σεβασμός και η ανθρωπιά και ένα κοινό έδαφος για συλλογική έκφραση. Θα έλεγα ότι τα τελευταία χρόνια υπήρξε άνθηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ελλάδα σε ανεξάρτητη μορφή, κάτι που βίωσα προσωπικά ως χορογράφος, επιστρέφοντας στον τόπο μου μετά από 18 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο εξωτερικό. Η απουσία οικονομικών πόρων σε συνδυασμό με την ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν, ακόμα και μέσα από απλοϊκές μορφές και τρόπους, έθεσαν μια σειρά από νέα καλλιτεχνικά προτάγματα, τα οποία δεν υστερούν σε ποιότητα και όραμα από αυτά προηγούμενων εποχών. Το σύνολο των σόλο χορογραφικών παραγωγών μου που έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στη συνέχεια στο εξωτερικό, επιχορηγήθηκαν κατά βάση από εμένα την ίδια, με τη λογική της αποκομιδής ενός μικρού κέρδους για την πληρωμή συνεργατών που συνέδραμαν σε αυτές. Η παράσταση ‘’Exodus’’ αποτελεί την πρώτη μου παραγωγή στην Ελλάδα που επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, δίνοντάς μου μια τεράστια ευκαιρία να συνεργαστώ με νέους χορευτές που βρίσκονται στα πρώτα βήματα των καλλιτεχνικών τους αναζητήσεων.

Και κατά πόσο ισχύει το “η Τέχνη είναι αντίδοτο στην κρίση”;

Αναμφίβολα, η τέχνη από μόνη της δεν συνιστά «αντίδοτο» απέναντι σε κοινωνίες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα σε πολλαπλά επίπεδα. Η ανάγκη οικονομικής επιβίωσης έρχεται πάντα σε πρώτο πλάνο, μονοπωλώντας την ανθρώπινη ενέργεια, μη αφήνοντάς της περιθώρια για περαιτέρω αναζητήσεις. Παρόλα αυτά, η τέχνη συνεπάγεται διέξοδο από την φθορά της καθημερινότητας και δίοδο ουσιαστικής επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας. Εν τέλει, η τέχνη έστω και μέσα στις πιο ζοφερές εποχές δεν μπορεί παρά να αφήνει χαραμάδες ελπίδας για ένα παρόν και ένα μέλλον αβέβαιο, γεγονός που την καθιστά νευραλγικής σημασίας κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασης.